Na een half uurtje langer blijven liggen, ontbijt. Ik ben vanochtend de enige betalende gast in het hotel (komen nieuwe gasten vandaag) en dus blijft de bazin op gepaste afstand bij mij staan kijken hoe ik eet. En wat. En hoeveel. Na een lekker bordje havenmout en een goede omelet ben ik wel zo klaar. Ik probeer voor de vorm nog een stuk toast naar binnen te krijgen, maar met het idee er goed aan te doen, stoppen ze de krokante verse toast in aluminiumfolie, waardoor deze taai wordt. Het is allemaal heel goed bedoeld. Net zoals je bij het warm eten vaak een of twee soorten rijst krijgt (wit en rood) en daarnaast ook gebakken aardappelen en pasta (meestal met wat ketchup erdoorheen). Zaken die wij nooit tegelijk op tafel zullen zetten.

We rijden vlot zonder noemenswaardige tegenliggers naar de Chele La, wacht maar zegt Kuenzang, tot we over de pas zijn.
Als we bij de pas aankomen waar het uitzicht nog steeds veel wolken telt, staat het vol met bussen en busjes met toeristen. Voor mij hoeven ze niet te stoppen tussen die overkill van toeristen, dus we rijden gewoon lekker verder. Veel Indiërs die de hoogte en de kou willen ervaren. "De meesten komen uit heel warme streken en hebben nooit zelfs een jack aangehad". Ze rijden dan tot de pas en terug. En idd. we komen bij de afdaling veel auto's, busjes en bussen tegen. Er is geen sneeuw meer gevallen en het dooit zelfs ook wat. De zon is gaan schijnen en we gaan als we bij Paro aankomen tegenover het vliegveld even naar de brouwerij. Ja, het is eigenlijk best een groot gebouw, 8 jaar oud en ze brouwen er 8 heel verschillende soorten bier. Nu niet, want er wordt enkel gebrouwen als er vraag is, maar ze zijn druk bezig ook India te veroveren. Hop en gist komt uit Duitsland overigens. Ze hebben een breed scala aan pilsener, lager, stout, red panter (van rode rijst), momo bier, nee niet naar de lekkere momo's genoemd maar naar momo in het Japans: perzik, nog een ananasbier dat zoet is en gelijk daarna bitter. Niet mijn keuze. Maar het is leuk om even een keer wat anders te zien. Overigens zetten ze ook af in Chennai in India en laten we daar nu net deze zomer weer heen gaan. Het is makkelijke te herkennen: Bhutanese.
Als we weer buiten komen zien we net de 11:55 vlucht naar New Delhi precies op tijd opstijgen. We hebben geen druppel regen gezien vandaag, dus dat ziet er goed uit voor morgen. Lunch is in hetzelfde restaurant gereserveerd als waar ik de aankomst dag at en nu weer de laatste dag.

Daarna gaan we maar eerst even het stadje in voor nog wat souvenirtjes. Lijkt me handiger dan eerst weer naar het hotel en terug. We moeten even doorsteken om bij de "toeristenwinkelstraat" te komen en zien een schoenwinkel. O, zegt Kuenzang, ik moet nog schoenen hebben. Nou dan ga jij lekker schoenen passen en kopen en dan zien we elkaar wel over een uur op een afgesproken plaats. No no, I will send Karma with you. You don't need to: I am a big girl. Maar nee hoor. Ik kan me nu levendig Amalia's frustraties van lijfwachten indenken. Ik probeer me er maar niet teveel van aan te trekken en ga gewoon winkel na winkel af en koop oa. een paar oorbelletjes, armbandje, ritual cakeje (die dingen die je overal bij tempels en langs de weg ziet). Het is een klein aandenken, maar wel echt iets vanuit de boeddhistische cultuur hier. Hopelijk komt het heel aan. En die brave Karma sjokt maar achter me aan....Ik pas een paar mooie kira-jasjes, met fraaie geweven stoffen, maar het model is niet voor mijn figuur. Als het verder enigszins past, heb ik giga plooien aan de voorkant van mijn schouders. Mijn bovenmaat is een of twee maten kleiner, dan mijn "goed leven" maat. Maar als ik eigenlijk die beste jongen niet nog een winkel wil aandoen (Kuenzang zit bij de winkel al in de auto te wachten met een paar nieuwe zwarte schoenen voor onder zijn Gho), is er een winkel waar ze oa de traditionele stoffen verkopen en daar zwicht ik voor een flink stuk (het is maar 75 cm breed) mooie stof. Dan maak ik er zelf wel een mooi jasje van...

Jammer genoeg heb ik niet dezelfde cottage als eergisteren, het is drukker, maar heb ik een cottage, die met een binnendeur verbonden is aan een andere en daar komt een stel redelijk luid sprekende Italianen binnen. Ik heb nu ik aan mijn verslag werk maar een Spotify lijst die ik had gedownload met rustige jazz zachtjes aan staan.

Als het goed is komt Tshering (de agent) nog naar hier vanuit Timphu, wellicht met de 2 jaar oude dochter van Kuenzang, want ja, moeders werkt ook in de hotelwereld en het is hier allemaal één grote familie.

Mijn bagage is min of meer weer uitgezocht en dus wachtend op Tshering ga ik maar eens de fooi van de mannen zien uit te puzzelen (ik heb euro's, dollars, Indiase Rupees die hier gewoon geaccepteerd worden en dezelfde koers hebben zoals de Bhutanese Ngultrum (daar heb ik er ook nog wat van...).

Tshering heeft haar zus Tshering ook meegenomen (zie het verhaal over Nabji van een paar dagen terug) en de kleine meid van bijna twee van Kuenzang. Twee druppels water met papa. Ik word zeer welkom geheten door de zussen en moet alles vertellen over hoe het is gegaan allemaal met de gids en chauffeur. En natuurlijk nog een keer dat ze het echt niet konden helpen dat Merak-Sakhteng er niet in zat. Maar dat weet ik ook maar al te goed, wat niet kan, kan niet en het was overmacht door de weergoden. En ze hadden nog een fles Bhutanese wijn voor me meegenomen voor thuis. Ik zat een beetje met het gewicht, maar zag net op mijn ticket dat ik zelfs 30 kilo heb, de 20 die me bijstonden was voor het traject Yonpula-Paro, dus als ik terug zou komen uit Merak. Maar die vlucht hebben we dus niet gemaakt.
Natuurlijk nog wat foto's bij een Yak in het hotel. Met de zussen en met Kuenzang. Het bordje do not touch, zagen we pas na afloop!

Ik was snel klaar met eten, weer pompoensoep, maar wel een lekkere salade van komkommer, rijst en een Chana dahl en een chapatti. Het alternatief was gefrituurde visstukjes, al helemaal niet meer knapperig en erg vet of iets met kip. Kip hier is net als in China, in iedere hap botjes. Ook al denk je een mooi stukje te pakken te hebben. Volgens mij doen ze zo'n kip gewoon in zijn geheel door zo'n soort van broodsnijmachine op stukjes van een centimeter, met alles erop en erin. Als er nou iets is wat ik ongelooflijk goor vind is het wel botjes, kluiven en graten in mijn eten. Maar inmiddels heb ik echt wel weer zin in een lekkere biefstuk na bijna drie weken geroerbakte kool, al dan niet met van die Chinese paddenstoelen (varkensoren) , geroerbakte bloemkool met broccoli, peen en meiraap en kool, soms eens een keer iets van boontjes (hoera), andere paddenstoelen of gestoofde varens (van de jonge, gekrulde of wat okra), met witte rijst, rode rijst én spaghetti of als je een keer een goede dag hebt met lekkere fried noodles of gebakken aardappels. Vaak ook in de wonderlijkste combinaties. Je eet hier dus in het hotel en tussen de middag ergens, maar het is altijd buffet of je krijgt gewoon wat voorgezet. De ene keer smakelijker dan de andere eerlijk gezegd.

Na het eten kijk ik nog even bij het winkeltje van het hotel, ik zie er nooit iemand en dat vind ik dan ook weer zo sneu en het ziet er niet uit als een van die overdreven dure shops die je in sommige hotels ziet. Een heel aardige mevrouw zit er de laatste hand te leggen aan een soort sjerp voor vrouwen. Prachtig handwerk, maar wat moet je er mee? Ik koop voor zoon Frank een doos handgemaakte traditionele Bhutanese wierook. Altijd goed om de goden juist te stemmen en de slechte te verjagen...

Ik ga een beetje ontspannen in bad liggen om morgen uitgerust op reis te kunnen gaan. Na heel veel geborrel en gesputter komt het bad redelijk vol, maar als ik de warme kraan uit wil zetten, is die zo loeiheet, dat ik een doekje moet pakken om die dicht te doen. Warm en koud zijn hier weer omgedraaid en er zit geen enkele logica in. Lang leve Hans Grohe met zijn thermostaat-douchekranen. Een wereld te winnen hier.

Geschreven door Jacquelijne.opreis