Vrijdag 26 april
pffff. Ik moet aan Frank denken als we tegen kwart voor 5 opstaan. Die jongen moet dat meerdere malen iedere week. Ik heb amper geslapen, onbewust bang dat de wekkers niet afgaan en andere onnodige zorgen. Nog maar eens lekker gedouched en verder op het gemak wat ontbeten. Je weet maar niet wanneer je weer een fatsoenlijke kop koffie krijgt. De taxi was er keurig om 05.35 uur en we zijn ruim op tijd op een verlaten station. Het blijft erg rustig in de trein, waarschijnlijk vanwege de voorjaarsvakantie. Op Schiphol zijn we in no time overal doorheen en besluiten maar koffie te drinken voordat we bij de gate zijn. Daar komen we natuurlijk weer bekenden tegen; Jacques en Wendela. Leuk om bij te praten en zo vliegt de tijd wel om. Op naar de gate. Na 15 min gatewisseling, 15 min later weer. Het lijkt wel stuivertje wisselen. Maar met 10 min vertraging vertrekken we dan toch richting Wenen. Een mooie, nieuwe luchthaven, niet erg groot, dus ook hier zijn we snel bij de gate waar we moeten zijn. Inmiddels hebben we wel al wat medereizigers gespot (dankzij de Djoser labels op rugzakjes) en we schudden wat handen. Hopen dat we snel alle namen kunnen onthouden. Tijdens de vlucht naar Wenen zie ik slechts 2 dames een hoofddoek dragen, in de metro in Rotterdam zie je er meer! Maar dat zal helaas veranderen tegen dat we arriveren in Teheran. We krijgen eerst een aperatief en zo ongeveer iedereen maakt nog even gebruik van de mogelijkheid een wijntje of biertje te bestellen en ook het eten is voor vliegtuigeten zelfs smakelijk!
Bij aankomst hebben we al het merendeel van de groep gevonden en we babbelen gezellig terwijl we wachten in de lobby van de luchthaven. Het is een kleine luchthaven en het lijkt wel of we de enige vlucht zijn. Onze reisleider (die dus kennelijk ook in het vliegtuig zat) Klaas, stelt zich voor en blijkt Adrie te kennen van de roeivereniging. Grappig! Hij gaat samen met onze gids Maddy proberen aan geld te komen. Dat is hier nogal een dingetje. De geldontwaarding gaat hier razendsnel en daardoor is er te weinig in omloop. We mogen per persoon 100 euro wisselen en krijgen daarvoor 15 en half miljoen rial. Een hele stapel dus. Het koste de gids de blaren op haar tong om het voor elkaar te krijgen en een en ander moest ook via haar eigen bankrekening. Ja, valt niet mee. Pinnen kan hier sowieso niet.

We rijden in een beetje een aftandse bus naar ons hotel dat midden in Teheran ligt en dat ook zijn glorietijd al een beetje voorbij is. Maar we krijgen een klein bekertje met een soort jus d' orange met een vleugje rozenwater, erg lekker. De kamer is klein, redelijk schoon voor niet westerse begrippen (beddengoed en handdoeken gelukkig brandschoon). De wifi doet het zelfs en we horen het nodige straatgeluid hahaha. De badkamer is klein en natuurlijk zit de douche midden in de badkamer, wat voor morgen wel weer het gebruikelijke waterballet zal veroorzaken. Er zit zowaar midden in de badkamer een afvoerputje en de vloer lijkt wat af te lopen. Meer dan we doorgaans in Azië gewoon zijn. Nu is dit het Midden-Oosten dus wie weet...We zitten wel vlak bij het nationaal museum waar een straatje is met eetstalletjes en dat is wel erg aanlokkelijk want ik bulk van de honger (Adrie natuurlijk niet) . We lopen erheen met Bart en Sheda, die Iraanse is en half en half op familiebezoek. Een aardig jong stel en het fijne is dat zij ook Farsi spreekt. We bestellen knalroze, wattige stokbroden met daarin wat kip en champignons etc. alleen hopeloos te eten. We krijgen het geheel dan ook gepresenteerd in een soort van folie zak, maar al etend zakt de vulling naar onder in die zak en is het nogal een uitdaging om meer van de vulling en minder van het smakeloze wattenbrood te eten. Als we nog maar goed en wel staan te wachten komt er een jongeman bij ons staan met de vraag of we Duitsers zijn (zal ons nog vaak overkomen). We worden weer uitgebreid welkom geheten in Iran en hij wil graag met ons praten. Hij blijkt vliegtuigingenieur te zijn en heeft een master gedaan in Duitsland. Na een minuut of 10 proberen we af te ronden, maar hij wil graag met ons op de foto om aan zijn moeder te laten zien!
Verder is er een hoop muziek te zien en te horen en is er nog volop reuring op straat. Het is natuurlijk ook vrijdag en dat is hier weekend.... We rollen Iraanse tijd rond half 1 in bed en de wekker staat alweer om kwart voor 7....

Geschreven door Jacquelijne.opreis