Het viel weer niet mee, om 07.00 uur ontbijten, maar alles voor het goede doel. We gaan naar het Lumbini Boeddha park en gezien de hitte (wederom 37 graden) en het feit dat je dus altijd bij dit soort zaken eindeloos je schoenen aan en uit moet doen en de tegels rond het middaguur echt niet meer blootsvoets te belopen zijn, dat weet ik onderhand wel uit het verleden en we willen het ook leuk houden.
Akshay komt met het voorstel dat we een tuctuc kunnen inhuren omdat het terrein heel erg groot is en we anders alleen maar aan het lopen zijn. Ik had deze mogelijkheid al gezien in mijn gidsje en wilde dat sowieso voorstellen. Het park is inderdaad immens en we rijden wat af. Na de eerste tempel die geloof ik door Japan is geschonken, probeert de tuctuc jongen ons uit te leggen dat er in de buurt van de tempel een heel bijzondere vogel zit. Als je die ziet, heb je de hele dag geluk. We verdwijnen dus door een poortje en komen in het open veld bij een waterpartij. Het gaat om kraanvogels. Nou, die kennen we wel en ergens in het riet zien we zijn kenmerkende hals opduiken en hebben we geluk. Dat blijkt later…
Het park is in de jaren 60 gebouwd nadat koning Ashoka naar de geboorteplaats van Boeddha kwam en het er eerlijk gezegd maar een armzalig zootje vond, hij verlaagde subiet de plaatselijke belastingen dan ook naar nog maar een achtste (volgens de plaquette) en gaf dit hele stuk grond om er het park van te maken. Eigenlijk is maar (telling van 10 jr. geleden) 9 % van de bevolking Boeddhist Maar vele hindoes pikken een graantje mee hier in de florerende hotel, restaurant- en guesthouse industrie, met allemaal de naam van Boeddha of Siddartha in de naam van hun nering.

We gaan verder eerst kloosters en tempels bezoeken en dan op het laatst de geboorteplaats van Siddharta. Ik dacht eerst dat het park iets weg zou hebben van de Wereldtentoonstelling of het Eurosongfestival waar ieder land zicht presenteert, maar daar zijn we al snel achter. De Duitse tempel is waarschijnlijk alleen maar gesponsord door onze Oosterburen, want er is helemaal niets Duits aan. Het is een tempel zoals andere in India bijv. maar met hindoeïstisch getinte beelden in het gras eromheen die het leven van Siddharta voorstellen tot hij verlicht is. Wat dat betreft is het soms verwarrend.
Er zijn wel wat verschillende Nepalese tempels, van heel traditioneel met mooi Newari houtsnijwerk tot zelfs een heel bijzondere waarbij het is alsof je in de halve cirkel bent van de stupa. Heel opvallend en bijzonder overweldigend. Toch halen de tempels het niet bij de tempels in de landen zelf. Ze zijn natuurlijk allemaal nieuw, maar eerlijk gezegd niet bijzonder fraai en fijnzinnig uitgevoerd en ook niet zo rijk gedecoreerd dan in Azië (behalve in Japan, want daar zijn de tempels net als de Japanners zelf, geen smaak nog kleur aan was onze ervaring in Japan) . Eerder grof. Dat vind ik toch wel jammer hoor.

Verder zie ik veel tempels met de specifieke kenmerken van de Aziatische landen waar ik ben geweest en op dat moment ben ik even de gids en ik leg uit dat Birma en Myanmar hetzelfde land zijn en dat er rond de tempels altijd de bordjes en beelden met weekdagen zijn, elk met hun eigen dier, corresponderend met hun geboortedag in de week. Rat, konijn, olifant, garuda enz. en dat het dan weer het jaar is van de tijger, dan van de rat etc. etc. Je gaat daar bij je eigen dag offeren en bidden.
Maar nog even terug over het geluk van vandaag. Ik ben altijd zeer kien op mijn spullen, maar in het begin van onze rondgang (de tempels liggen vaak een eind rijden uit elkaar) wilde mijn gids me steeds op de foto zetten met mijn camera. Scherpstellen met een spiegelrefelx heeft hij nog niet door en weinig oog voor compositie, dus ik moet vaak uit de meest scherpe foto dan een stuk nemen anders is het net een zoekplaatje, maar het is heel lief bedoeld. Bij de mooie Newari houtsnijwerk tempel zet ik even mijn tas op de grond om er niet uit te zien als megatourist en…. Op het moment dat we de tempel verlaten (het was gelukkig niet druk), komt de man die op de trappen voor de tempel zat toen we binnengingen, aanlopen met mijn tas. Pffffff. Dat was dus oerstom en supermazzel. Vooralsnog maar even geen foto’s meer van mij. Nou ja, dat lukt dus niet.

We waren namelijk via een van de zij-ingangen binnen gegaan, maar ze wisten er daar geen kaartje voor een foreigner uit het systeem te krijgen, het was te lang geleden en ze kregen het niet voor elkaar. Je kunt dus kennelijk ook gewoon kijken of je zonder betalen het redt, maar wij zijn nette mensen en doen dat dus netjes wel, ook al zijn er geen hekjes en controles. Uiteindelijk zijn we redelijk dicht bij de hoofingang en langs het pad is de officiële ticketoffice. Ik laat Akshay dit lekker regelen en ga in de schaduw zitten aan de overkant van het pad op een betonnen muurtje. Ik zit nog maar goed en wel en er is een clubje van een stuk of 10 jongvolwassenen die duidelijk over me praten en steels naar me kijken. Zodra ze zien dat ik het doorheb, komt de allerflinkste gelijk heel dicht naast me zitten met haar arm om me heen voor de foto. Nu willen ze allemaal en het is een gedrang en gedoe. Zelfs de jongemannen leggen hun mooi kastanje geverfde kuif nog even in model en slaan hun arm om me heen alsof ik hun liefje ben voor op de foto en dan draait Akshay zich om en barst natuurlijk in een onbedaarlijk gelach uit, maar vraagt me wel gelijk of hij ze weg moet sturen. Welnee, laat ze maar even doen. Het is zeer vermakelijk en bovendien goed voor mijn ego.

Verder zien jullie op de foto’s een aantal dames in het rood gekleed steeds weer opduiken. Kennelijk hielden ze onze route aan, want we moesten steeds proberen voor hun een foto te kunnen maken van de tempel ofwel we belanden in een reeks van eindeloze fotosessies. De ene nog molliger dan de andere geperst in sari of kalwar shameez (soort lange tuniek, meestal mooi geborduurd, vaak ook met kraaltjes en/of glitters versierd, met broek van dezelfde stof eronder en een sjaal die van voor naar achter over de schouders wordt gedragen. Vaak erg elegant, maar niet meer zo heel erg als je minstens mijn postuur hebt, en je in een te kleine maat wilt wringen). Het zijn net strontvliegen, ze blijven ons maar volgen, we komen er niet vanaf. Vergezeld van een hoop kabaal. Ze komen eerst aanlopen met handen in een Namasté groet voor het gezicht (hoe hoger je handen, hoe meer respect), maar zodra ze er dan zijn gaan alle remmen los voor eindeloze reeksen foto’s in allerlei poses… Terwijl zo ongeveer overal naast de bordjes “Geen Tiktok” een bordje staat dat je niet alleen je schoenen uit moet doen, maar ook je waffel een beetje moet houden.

Gewapend met een toegangsticket en en zojuist verworven sterrenstatus rennen we over de inmiddels gloeiendhete bakstenen naar het gebouw waar de steen als markeringspunt (niet fotograferen) en restanten van gebouwen van waar Siddharta is geboren. We rennen als de wachten niet kijken een stuk over het dorre gras en stuiten daar op een duidelijk andere buitenlander die voorovergebogen een stuk of 6 duivenveren zit te aanbidden, vrouw van mijn leeftijd, lang grijs haar, duidelijk vrije schooltype. Duits. Ik moet erg mijn gezicht in de plooi houden als ze Akshay, die er met zijn Vans zonnebril cool uitziet, gevraagd wordt een foto van haar te maken. Ze gaat er nog eens goed voor zitten. Natuurlijk maak ik ook een foto voor dit blog. Even verder komen we ze weer tegen druk in de communicatie met Moeder Aarde. Type zweefteef dus. Ze vindt Nepal geweldig, is er spiritueel helemaal thuis en zo blij. Ook zij wil op de foto, ik dacht met Akshay, nee ze wil met mij. Ik beding dat we dan maar met zijn drietjes op de foto gaan en is wel weer iemand die de foto wil maken. Later als we weer terugkomen bij het hotel ligt ze in het gras in aanbidding voor het Boeddhabeeld voor de ingang. Gelukkig ziet ze ons niet, want ook mijn gids moet nu toch wel erg lachen.

De middag breng ik door met een uitgebreide douche, nog een klein wasje wat lezen en dutten. Ik loop nog even naar het Tibetaanse klooster dat in de buurt is (er is verder in Lumbini echt niets te doen), maar het is niet bijzonder. Wel boven de toegangsdeuren een soort van vitrine met sneeuwleeuwen of honden of zo, kan me niet herinneren dat eerder gezien te hebben. Sowieso gesloten, de muurschilderingen in de voorhal duidelijk aan restauratie toe (op enkele stukken na, maar die zijn vermoedelijk al gedaan). Ook zijn zo op zijn elvendertigst 3 jongens bezig aan de duidelijk nieuw uit beton gegoten stupa’s. Het vlot niet echt. Ze willen met me praten, maar spreken eigenlijk geen Engels dus ik ga maar terug naar het hotel.

We hebben Nehra weer opgetrommeld (die was toch ook maar even naar de geboorteplaats van boeddha gelopen) en we gaan op zoek naar een fatsoenlijk restaurant. Ik eet een kipburger met lekkere frietjes. Normaal gesproken niet zo heel erg mijn ding, maar welkome afwisseling op tali, chowmein en dumplings en de komende drie dagen zit ik in homestays bij families en eet ik wat de Nepalese/Tibetaanse pot schaft.

Geschreven door Jacquelijne.opreis