Na een Zuid-Indiaas ontbijtje (Sambar en geen idli blijkt, want die zijn van gefermenteerd rijst-en linzenmeel, maar deze zijn wel gestoomd en van gierst dus kennelijk) vertrokken we naar de ISKCON Sri Ratha Krisna Chandra tempel. Het was een enorm complex eigenlijk, half dorp leek het wel, allemaal opgetrokken uit beton en nog rondom een ware bouwplaats. Op het stukje parking waar we staan, komt net de plaatselijke Picnic het nodige leveren. We moeten natuurlijk schoenen uit en het is spiegelglad op het marmer vanwege de miezerregen, dus moeten we lopen op van die rubberen soort matten. Leuk als je Indiaas eelt hebt onderaan je voetzolen. Bij mij is dat geen succes; ik heb een superdunne huid daar, die als ik niet goed smeer een soort craquelé vormt, dus voor mij geen prettige optie. Het doet gewoon pijn om erover te lopen en geloven in boetedoening, zoals veel gelovigen, is nou nét een van de dingen waar ik niet in geloof als atheïst.

Het is dus een enorm complex, met overal borden van wat er van ons verwacht wordt: Chanten op iedere trede. Nou, daar voelen we ons ook niet echt toe geroepen. Ook hier weer geen foto’s, net als gisteren in dat armoedige paleis, hier is wel wat te halen, want er is een enorme vergulde façade met een paar schrijnen erin die wat beelden (zwarte beelden) die ook weer in vergulde mantels zich tonen aan de gelovigen. En natuurlijk veel info over de stichter van deze orde van Hare Krishna’s, niet over wat dat nu inhoudt, dat hadden we wel interessant gevonden en de vanzelfsprekende donatiebox erbij, tegenwoordig ook voorzien van een QR code om je bijdrage te storte. Het ziet er niet naar uit dat het hier een armzalige bedoening is. Het is volgens ons een goedlopende mini-economie. Opleiding, scholing, alles voor de geest. Een restaurantje zoals in een museum en natuurlijk ook een shop. Iets verder de massakeukens, want er wordt hier voor velen gekookt. Naast voor een aanzienlijk aantal medewerker ook voor hongerige kinderen in de buurt leren we. Desalniettemin hebben we het snel gezien. Geef ons maar een oud en beetje vervallen tempeltje ergens buiten…

We rijden verder richting Hassan, de chauffeur heeft dezelfde pech als ik vorige week: een steen tegen zijn ruit. Maar bij hem trekt het gelijk een flinke barst. Als we onderweg stoppen voor koffie, gaat onze chauffeur gelijk bellen en moet ik ook aan het contact van het hoofdkantoor uitleggen hoe het is gegaan en dat de chauffeur geen blaam treft; er reed niet eens iemand voor ons. Wellicht van de andere kant van de weg?
Onderweg zien we veel kokosplantages en maisperceletjes zowaar.

En ook vandaag weer miezer en wat regen totdat we bij ons resort aankomen (Hoysala resort), dan gaan alle sluizen open. We gaan na inchecken dus eerst maar lunchen in het hotel, prima gezellig restaurant) en hopen dat het stortregenen dan even ophoudt. We hebben een mooie cottage en ik heb zowaar een mooie schrijfkamer tot mijn beschikking met grote ramen, door de horren hoor ik het geplens komen en gaan en de vogels fluiten.
Er is verder met dit weer niet veel te doen, dus boek ik maar een Ajurvedische kruidenmassage. Niet zoals ik onlangs in Bhutan had, met kruidenolie. Maar hier wordt ik stevig ingesmeerd en gemasseerd met een olieachtige-leem-kruidenprut. Het is maar goed dat Adrie niet ook ging, anders hadden we geheid de slappe lach gekregen vanwege het soort lendendoekje dat ze me voorbonden. Als ik na afloop douche en probeer me enigszins af te drogen aan een heel klamme handdoek krijg ik wel de prut eraf, maar ik ruik nog steeds een beetje naar een mengsel van olijfolie en schoollinoleum. Het HareKrishna deuntje HareKrishna HareKrishna HareKrishna Krishna Rama Krishna RamaRama HareKrishna dat de hele tijd zichzelf tijdens de behandeling herhaalde, zal nog lang blijven hangen. Muzikanten onder ons kennen die ellende van zo’n oorwurm.

Als ik terugkom, is het min op meer droog, dus gaan we de boel buiten maar eens verkennen. Het duurt even eer we weer geslaagd zijn voor het examen lampje aan, lampje uit. Er brandden namelijk zeker zo’n 15 lampen en dat vinden we niet nodig om aan te laten, en we willen ook weten hoe we alles uit moeten krijgen zonder in de stoppenkast naast de voordeur te moeten duiken als we gaan slapen. We ze hebben gelijk maar eens geteld: het zijn precies 30 lichtschakelaars en naar goed Aziatisch gebruik zit er weer weinig logica in.

Het terrein is niet zo groot, we vinden ook het andere restaurant dat in een soort overkapping is gesitueerd, maar ik ga er vanuit dat daar net als in onze cottage geen wifi is, dus zal het wel het andere restaurant worden vanavond bij de receptie, wil ik mijn verhaal kunnen uploaden en we heel even weer en nieuws kunnen checken. Maar het is mooi aangelegd met veel groen en overal is personeel bezig. Ook dat is natuurlijk India: heeeel veel personeel overal. En natuurlijk een mooi uitgedoste portier, die met alle plezier even op de foto wilde.

En dan gaan we een beetje lezen voor morgen over de Hoysalakunst in Belur en Halebid, de reden waarom we hier zijn neergestreken.
Als we lekker aan het lezen zijn, wordt er op de deur geklopt. Wat zal dat zijn? Staat er een mannetje van het hotel met een enorm wierookgeval. Wij nogal overvallen. “Waar is dit voor? “ “For the gods”, ok het zal wel. Doe je ding. Nou, nog even flink wat vers wierookpoeder erop en maar goed zwaaien met dat ding, onderwijl een hoop geprevel wat we natuurlijk niet verstaan. Tussen de rook kijken we elkaar aan en moeten moeite doen niet hard te lachen. Dat was het. Misschien moest hij een fooi? Maar we waren nogal overvallen…Ondanks dat het regent met pijpenstelen toch maar een tijd de voordeur open gezet (en daarna de airco aan op DRY want het was gelijk supervochtig overal). Dit was dus het niet thuis te brengen luchtje in onze cottage…

We relaxen nog wat tot we naar het restaurant gaan om te eten (iets vertrouwd Indiaas en iets onbekends) en om even op de wifi te kunnen. Ook daar staat de wierookman ineens binnen. Maar enkel bij het tafeltje achter ons. Kennelijk waren ze daarnet niet thuis en ja, je moet hier de goden altijd gunstig stemmen begrijpen we.

Geschreven door Jacquelijne.opreis