Vandaag beetje rustig aan vertrekken om 10.00 uur (had best iets vroeger gemogen, maar goed. Het is een paar uur rijden naar Bangkok en onze gids wil ons nog meenemen naar een soort van ambachtencentrum. Ik wilde dit eigenlijk niet. Hij had het programma wat gehusseld en we gingen dus naar het dorpje Nong Khao , waar we eigenlijk eergister heen zouden zijn gegaan, maar het is nogal lastig praten met de gids, hij is slecht verstaanbaar en luistert eigenlijk ook niet echt, dus we laten het maar of er komt een warrig verhaal waar geen touw aan vast te knopen is. Het is niet echt wat in de reisbeschrijving staat als een klein dorpje, waar de tijd heeft stilgestaan. Het zou een soort van ambachtencentre zijn. Maar eerlijk gezegd, die stomme ambachten, altijd hetzelfde, altijd weverijen, altijd zijdeteelt. Nou, sorry hoor. Ze denken dat dat allemaal nieuw is en we hebben dit al honderd keer gezien. Ik ga echt als er nog een keer zoiets op het programma staat weigeren. Het is ook echt weer een hele flop. We komen bij dat centre, maar het bestaat niet meer (Corona). Dan moeten we maar in een winkeltje kijken waar allemaal ruitjesblousen hangen, gemaakt door de Lao, (die trek je je schoonmoeder nog niet aan) die hier dus met hun weverijen zijn neergestreken. Ook in Laos hebben zijn we er niet aan ontkomen. Daar moesten we met een boot een hele trip naar een eilandje of zo in de regen en daar stonden nog wat weefgetouwen, waar de kippen op sliepen (verder lag ook gewoon 75% van de bewoners er te slapen. Het zag er niet uit dat er ooit wat gebeurde en dan kon je sjaals kopen die je in heel Azie tegenkomt met een label made in India of China of zo. Nou, daar waren we dus snel klaar. Hij wilde nog bij een andere winkel waar ook wat werkloze weefgetouwen stonden, maar ik heb aangegeven dat we heus weten hoe dit werkt en dat ik het niet hoef te zien. Dat zelfs Adrie zijn moeder heeft gewerkt in een weverij (fabriek) en dat het procedé ons meer dan wel bekend is, maar ik geloof niet dat het binnen kwam. Hij doet op zijn manier zijn best en was onderweg nog druk doende om op de hoed die hij voor me heeft gemaakt nog extra rozen te fabriceren. Maar communiceren is wat lastig.

Ok, dan dus nog weer een uur rijden om ergens te lunchen, waar hij voor de Corona met groepen kwam, aan het water, maar het was verder nogal een zootje en ik hoopte maar dat ik niet ziek zou worden, we waren ook maar de enige gasten. Het werd dan ondanks de delplorabele staat van de bedoening weer heel mooi opgediend. De rijst zat in een mooi kommetje en was wit en blauw. Blauw kwam van een bloem, waar ze thee van trekken en dan rijst in koken. Deze bloem zien we nog even op de schaal met enorme gefrituurde grote garnalen, maar voordat ik daar een foto van kon maken (was echt heel mooi, met bloemen gegarneerd) had Adrie al aangevallen op de schaal en was het niet mooi meer om een foto van te maken.

Wat wel grappig is dat we zagen dat er allemaal van die waterplanten (water hyacinten) dreven. Het schijnt dat het een beetje teveel zijn en dan weer de irrigatiekanalen verstoppen. Voordeel is dan weer dat ze de vervuiling van de fabrieken schijnen op te nemen en het water te zuiveren. Vanuit zijn goede ecologische bedoelingen laat hij nu de boeren die planten composteren ipv kunstmest. Ik weet niet waar die vervuiling dan blijft en hoe dat werkt in de plant of dat alle zooi mooi mee gecomposteerd wordt, wat weer niet erg ecologisch is, maar dat ga ik niet vragen, want dat gaat niet werken. Eerlijk gezegd ben ik blij dat we morgen of overmorgen in Chiang Rai een andere gids krijgen. Ik denk nog met veel plezier terug aan Akshay mijn gids in Nepal, waarmee ik onderweg in de auto uren zat te kletsen over van alles en nog wat en waardoor ik veel te weten kwam over hoe zaken in Nepal in elkaar steken (en dan niet de feitjes van koning zus en zo en jaartallen, dat blijft toch niet hangen).

Afijn, we zijn dus pas tegen half 4 in ons hotel doordat we volgens mij best omgereden zijn, en nemen afscheid van gids(in fel groene t-shirt) en van onze 12-persoonsbus in disco-uitvoering met vriendelijke chauffeur en zijn gas-geven-uitbollen-rijstijl… (ben benieuwd Fabienne of de volgende chauffeur dat ook doet… ).

Ik moet even wat opfrissen en dan gaan we naar de Indiase wijk, waar nog een grote markt is, maar ik ben een beetje bang dat het al wat laat is en idd er is niet veel meer. We lopen nog wat rond en gaan dan op zoek naar een biertje (het is gelukkig wel minder heet dan gister en niet zo enorm vochtig) en dat is even zoeken. Gelukkig brengt het ANWB gidsje wat uitkomst, niet ver bij waar we staan moeten 2 restaurants zitten. Als we een zijstraatje ingaan, is daar een hele straat met voornamelijk Indiase, maar ook Chinees. We hebben nog niet veel honger, maar eten toch wel wat. En een koud biertje gaat er wel heel goed in. We gaan dan ook maar eens kijken wat we morgen gaan doen. We worden al om 11.30 uur opgepikt voor onze vlucht om 14.30 en dat is zeer op tijd, maar goed, beter safe than sorry zullen ze denken. Het wordt dus niet het koninklijk paleis dat niet ver van ons hotel zit, maar waar je echt een paar uur moet kunnen zijn maar What Pho, dat schijnt ook heel mooi te zijn, maar geen uren te kosten.

Al met al dus niet veel foto’s gemaakt, terwijl doorgaans op een dag met veel markten en winkeltjes mijn camera weinig rust kent. Wel kon ik het niet laten hier en daar nog even een foto te maken van de ongelooflijke zooi altijd overal op straat en in de winkeltjes enz. Ongelooflijk.

We relaxen maar een beetje, ik schrijf mijn verslag en ga straks nog wat lezen. We hebben beiden "Valeta" op onze e-reader, de nieuwe roman van Isabel Allende en het is zo’n boek wat maar heerlijk doorgaat...

Geschreven door Jacquelijne.opreis