Kwart over 8 worden we al opgepikt voor onze fietstocht door Jip (tenminste dat verstonden we). Een zeer enthousiaste jongeman die toch al 41 bleek te zijn. Ooit begonnen als verkoper om een nieuw biermerk te introduceren, maar dat was geen succes. Uit een boerenfamilie en niet doorgeleerd, maar Engels (en goed ook) geleerd door de touristen, en om zijn gidsenlicency te halen vier maanden weekendstudie. Ik had het idee dat hij niet bepaald dom was. Voor zijn bieravontuur was hij twee jaar monnik geweest in een klooster waar we langsfietsen en waar hij nog de hoofdmonnik kent vanuit die tijd. Het bijzondere aan het klooster is niet zozeer de grote bot (hoofdtempelhal), maar het gebouwtje dat in het water staat. Waarom? Hierin werden geschriften bewaard, die vaak op een soort papyrus of bladeren waren geschreven. Dit was vroeger kennelijk een goede plaats om de geschriften te vrijwaren van termieten en ander ongedierte dat ze zou opeten. Voor de tempel zelf dit keer geen leeuwen of mythische dieren, maar ossen. Dat hoort kennelijk hier bij Sukothai.

Dan wilde hij graag -inmiddels met vrouw – in het toerisme gaan werken en heeft hij 8 jaar gewerkt in Chiang Mai als fietsgids die hem ondanks het feit dat hij geen ervaring had, bij Etienne de Belg. Tenminste zo noemden wij Etienne toen ik 15 jaar geleden met de kids daar een uitgebreide fietstocht deed met onze groep. Het was een Belg die getrouwd was met een Thaise. De wereld is weer klein.

Nu heeft hij een jaar of 10 zijn eigen fietstour bedrijfje samen met zijn vrouw en we zijn de tweede klanten dit seizoen. Ook hier heeft Corona hard toegeslagen, geen toerisme, geen inkomen. Zijn vrouw had vandaag ook een groepje Nederlanders. Ook hier was de communicatie met Khiri, de lokale agent niet om over naar huis te schrijven. Rommelig, veel verschillende mensen, last minute en incomplete info….

Het mooie is wel weer dat ze allemaal elkaar proberen te steunen, zijn tante maakt na de fietstocht de mountainbikes schoon voor een kleine vergoeding.(@Hans & Fabienne: Hans’ verhaal in gedachten en een ervaring rijker in Laos, waar ik na een halve dag mountainbike op een superhard zadel dat niet geschikt was voor de vrouwelijke anatomie gelijk haast niet meer kon lopen. Ik had nu van de AliExpres zadelhoesjes bij me om het grootste ongerief het hoofd te kunnen bieden). We lunchen weer ergens bij een tentje dat net buiten de toeristenradius zit enz. en waar ze altijd met groepen heengaan.

Maar de spoeling is nog maar erg dun. Er zijn nog zeer weinig toeristen. Voor ons prettig in Sukothai in het historisch park want we kwamen geen grote groepen luidruchtige Hollanders of Chinezen tegen. Wat Japanners, maar dat is niet erg, die maken geen herrie, maken één selfie met bigs mile en peace teken en zijn weer weg. Maar voor de mensen die hier afhankelijk zijn van het toerisme natuurlijk wel heel zuur dat het nog niet echt op gang is. Nu is het regenseizoen (nu dus) ook geen hoogseizoen.

Onderweg stoppen we ook even bij mensen die gestopt zijn met boeren maar die nu de mooiste zaken maken van bamboe. Prachtige wiegen, die worden opgehangen zodat ze ze makkelijk met een touw kunnen laten schommelen. Ze verkopen ze voor 300 bath (8,5 euro), daar zijn ze dan 3 dagen aan bezig. Ik koop een paar kleine mandjes voor samen 100 bath om ze te steunen, hoop dat ik ze heel mee krijg want ze zijn wel leuk. De man maakt ook rattenvallen, die zetten ze in de rijstvelden. De ratten worden ook weer voor consumptie verkocht. Ik wist dat dit in arme streken in India (Bihar) gebeurde maar niet hier....

Een andere stop is ook het vermelden waard. Het is een coöperatie waar van teakhout meubelen worden gemaakt. De burgemeester had door dat er illegaal teak gekapt werd. Toen is hij met de dorpelingen samen gaan zitten om te kijken wat en hoe. Toen zijn ze dit opgestart, met eerst maar 30 mensen, maar nu inmiddels veel meer. Mensen werken vaak in de ochtend in de rijst en gaan dan later vaak met hun vrouw aan het werk in de coöperatie. Ze krijgen een percentage van wat ze verkopen en maken gebruik van alle materiaal en faciliteiten ofwel ze huren de ruimte en gebruik van de materialen en zijn een soort van zelfstandige. Mooi degelijke meubelmakerij met enkel houtverbindingen enz. Enkel de veiligheid laat nog wel te wensen over, er gaat nog wel eens iets mis…

We fietsen heerlijk door het mooie landschap met overal rijstvelden enz. En onze Jip vertelt honderduit (nou vragen wij ook veel, dus dat komt goed uit). We hebben enorm mazzel met het weer; ideaal fietsweer, bewolkt in de ochtend en niet al te warm. ’s Middags blijf ik wel het zweet uit mijn ogen wissen. Adrie is zoals gewoonlijk weer nauwelijks bezweet en bij mij lopen de straaltjes weer overal. Maar goed dat ik vanochtend al een factor 30 heb gesmeerd, vanmiddag had het geen zin meer, ik kreeg het niet eens uitgesmeerd door alle zweet. De rijstvelden zien er hier doorgaans wel anders uit, zelfde variëteit, andere manier telen. Hier ploegen ze en dan zaaien ze gewoon, dat gaat natuurlijk niet regelmatig. Dat zie je dus, na drie weken gaan ze dan de dikgezaaide plekken uitdunnen en die dan weer op de plekken waar minder of niets staat planten. Dit doen ze omdat het planten op de traditionele manier zeer arbeidsintensief is.

Boven de rijstvelden vaak veel vogels (soort van kleine ooievaars) die zijn hier door de vorige koning met duizenden vanuit Bangladesch geïmporteerd en uitgezet om slakken te vangen in de rijstvelden. We zien ook bij een rijstveld, klontjes roze eitjes rond rijststengels, slakken in wording dus. Er valt niet tegenop te werken. Er werd een bestrijdingsmiddel gebruikt, maar dat doodde niet enkel de slakken, maar eigenlijk het hele bodemleven en ook de vissen die erin leefden en na een week was het één grote stinkende boel, dus dat doen ze liever niet.

Wat gewasbescherming betreft is het hier nog een grote janboel. Ze spuiten met middelen die hier al lang niet meer mogen en met een manier van toepassen die enkel drift veroorzaakt (ze vliegen erover heen met een drone, of met de bekende rugspuiten enz.). Ze willen dan voornamelijk maar “organic” gaan boeren, maar hebben niet echt door dat je dan veel meer land nodig gaat hebben, wat weer ten koste gaat van de bossen die beschermd zijn enz.

Ik herken nog wel een en ander in het park. Bijvoorbeeld de 3 prangs die als enige echt hindoeïstisch zijn. Compleet met een linga erin (zijn er nu uitgehaald en staan deels in het museum, deels kwijt). Nog steeds erg mooi. Ze zijn uit de Khmer periode en die waren hindoe. Het cement in vroeger tijden werd gemaakt door vezels van suikerriet, bananen, dierlijk huidvet, rivierzand en kalk.

Ook op het laatst nog een enorm grote boeddha in een afwijkend gebouw, Birmees. Prachtig.

Het was een geweldige dag, we rijden nog langs 14e-eeuwse ovens waar keramiek werd gebakken, maar haasten ons dan toch naar het hotel, aangezien er wel een heel dreigende lucht aankomt. We zijn mooi op tijd weer binnen voordat een enorme plensbui met onweer losbarst.

Geschreven door Jacquelijne.opreis