Vandaag is een reisdag en een dagje weinig doen. Mijn verslag van gisteren afmaken en zien te versturen, het was zo’n verhaal en foto's uploaden is een drama… Om 11.00 uur worden we opgepikt om naar Victoria station te gaan, waar we zelfs tot op het perron worden gebracht. Eerlijk gezegd wel lekker relaxed want we hadden geen idee welk perron enz. We waren natuurlijk veel te vroeg, de trein stond er al, maar we konden er nog niet in. Ik loop nog wat rond maar er is weinig reuring op het perron. Als we vertrekken is onze coupé nog nagenoeg leeg, maar bij iedere halte komen er weer mensen bij. De ramen zijn jammer genoeg erg vuil. Verder is de trein niet echt vuiler dan in NL, wellicht doordat we 1e klas met airco zaten? Maar ik mis geloof ik niet veel, het is vooral erg droog en leeg buiten.

Wel enig vertier door alle mensen die door de trein kopen om van alles te verkopen: koffie, thee, snacks, warm eten, koptelefoons, glitterjuwelen van plastic, spelletjes en iemand die een soort van oefenboeken om te leren schrijven verkocht, waarbij hij aan een stuk door demonstreerde hoe je het gewoon weer uit kon wissen, maar ik geloof niet dat hij veel verkocht. We lezen dus lekker en dutten wat en proberen toch wat naar buiten te kijken zo nu en dan.
We wagen ons maar aan een byriani met ei, maar geen kip. Het is goed pittig, maar nadat ik een 30 cm lange grijze haar eruit haal, vergaat mijn eetlust een beetje, maar we doen niets dus hebben ook niet veel honger en we hebben nog chips en zoute koekjes. We lijden niets.

De trein komt dan om half 7 aan in Aurangabad waar we de agent moeten vinden die ons oppikt, ondertussen allerlei taxi- en tuctuc-drivers van ons afslaand omdat iedereen ons wil wegbrengen. Het is een drukte van belang op het perron, maar dan zien we een man in een wit soort uniform met een naambordje en een grote glimlach, onze chauffeur voor de komende dagen. Gevolgd door de representative…We lopen richting uitgang waar werkelijk een ongelooflijke herrie en drukte is en ik moet moeite doen met drie metgezellen niet uit het oog te verliezen. Volgens mij iets met de akoestiek. Buiten staan werkelijk tientallen taxi’s klaar. Allemaal zo ongeveer dezelfde kleine Hyundai’s. Morgen en overmorgen een gids die echt ons kan vertellen over Ajanta en Ellora, ik hoop toch zo dat hij een beetje fatsoenlijk Engels spreekt en onze taximan, die vrolijk en sympathiek oogt. Hij heet Riad, dat betekent iets als muzikant/zanger. Bij navraag blijkt hij helaas onderweg geen concertje te verzorgen. Jammer.

Het hotel is prima, modern, ruime kamer. Fijn. Adrie had al een restaurant gezien, waar ze dan wel geen biertje hadden, maar wel Thali’s en niet zo’n beetje van die halfslachtige die je wel eens ergens op de kaart ziet. Het is gewoon dat en niets anders. Een groot Thalibord (hier was alles verzilverd ipv roestvrij staal dat toch wel een andere uitstraling had) daarbij per persoon 10 schaaltjes met curries, chutneys enz, en nog 3 chuteys en okra’s op je bord. Eindeloze reeksenpapadums, chapatti’s, puri’s, gevulde pasteitjes (hoe heten die ook weer? ) overgoten met ghee. En natuurlijk lassi en een fles water. En dat alles opgediend door een stuk of 10 mannen in een soort van traditionele kledij compleet met tulband. Het was geweldig en zoals het hoort in een thali-restaurant komen ze constant langs met ieder twee of drie schalen om je bij te vullen en o wee, als je weigert. Ze zijn echt teleurgesteld. Toen kwam er ook nog rijst een een heerlijke dahl. Jammer genoeg eten we niet meer zoveel. Maar het was formidabel. Als we afrekenen (bij elkaar 7 euro incl. 10 % fooi), komt de patron me nog achterna gelopen met de aangebroken fles water. Wat een service!!

Maar het is buiten nog erg warm en plakkerig en we snakken wel naar een biertje. Nou dat kan hoor, room number? Met twee man sterk met een dienblaadje met keurig afgedekt nootjes en zoutjes, netjes opengemaakt en ingeschonken. Het smaakte. Ja, toch anders hier in India, veel personeel voor alles.
Wat ook opviel was dat ik hier maar een brommer met helm heb gezien. In Mumbai alleen de bestuurders (voor de rest van de familie die achterop zit niet nodig kennelijk en niet verplicht), overigens zijn Sikh vanwege hun tulband uitgezonderd van de helmplicht omdat daar geen helm op past. Geloof gaat namelijk boven veiligheid. Wat een land….

Geschreven door Jacquelijne.opreis