Het was weer een superdag en het was weeeeer mooi weer! Heerlijk lekker goed warm en veel zon!
Ik heb voor het eerst voorin het busje gezeten, aangezien mijn medereizigers allemaal minstens 15 cm langer zijn dan ik en het busje is berekend op Chinezen. Ik zit op een plek doorgaans waar ik als enige fatsoenlijk kan zitten. Ja, dat is me wat. Maar aangezien het ruim een uur rijden zou zijn door het platteland, leek me het voor de anderen ook wel overkomelijk. Na idd ruim een uur hotsen en botsen raken we ter bestemming. Hier zie je hele gezinnen op de motor, natuurlijk zonder helm. Record ligt op 6 personen, waarvan nr 6, de baby achterop de rug van de achterste passagier zat gebonden in een draagzak. Levensgevaarlijk allemaal. .. we komen bij het festivalterrein dat eigenlijk een heel klein dorpje is midden tussen de prachtig groene rijstvelden en terrassen. Het is een Shui festival. Op het moment dat het landschap op z’n groenst is kiezen de Shui ervoor om het Mao festival te vieren. Hierbij wordt een ode gebracht aan alles wat groeit en aandacht geschonken aan ziektes die de gewassen kunnen bedreigen. Er wordt flink schoongemaakt, maar ook volop gezongen en gedanst. We bezoeken het festival in het dorpje Jiuqian. Er is al een en ander te doen vóór de poort. Er staan eerst rijen met oudere mannen, allen met een prachtig getaand gezicht en heel donker indigo geverfd en geglansd lange jurk, soort djellaba maar dan smaller. Met eronder dito broek. Iets verder staan de jonge mannen, gewapend met een enorm lang soort trompet en op het eind aan beide zijden trommels, in het veld staan op een rij dan nog een keer zo’n 15 jongemannen met geweren. Dan komen de meisjes en jonge vrouwen in ook weer indigo geverfd kostuum. Mooie slanke snit bovenstuk, dat redelijk lang is met eronder ook een broek. Een enorme rij prachtige mensen. De meisjes staan tot aan de poort waaronder een lange, lage tafel is geplaatst met daarop tientallen kleine kommetjes voor rijstwijn.

We kijken en worden vooral ook bekeken, er zijn zeer veel Chinezen met de meest waanzinnige camera’s met enorme lenzen erop. Wij worden constant gefotografeerd en regelmatig in een pose gedirigeerd. Favoriete pose: al fotograferend. Bizar, bizar. Een heel groot spel. Later hoor ik van een Nederlandse vrouw die al 15 jr. in dit gebied komt en die we gedurende de dag steeds weer tegenkwamen dat fotograferen sinds 4-5 jr. volkssport nr. 1 in China is geworden.

Ik heb het geweten.

Op een gegeven moment bevind ik me redelijk dicht bij die poort en wordt ik ineens meegetrokken tot vlak voor die tafel met kommetjes. Ik moet een kommetje rijstwijn drinken. Waar ze zo snel vandaan kwamen, ik weet het niet, maar er stonden ineens zeker 50 Chinezen met die waanzinnige toetercamera’s me als gekken te fotograferen en dat ging nog even door, want de traditie schrijft 3 kommetjes rijstwijn voor. Nou, zo voelt het om celebrity te zijn. Ik lach me helemaal suf. Wellicht mede doordat ik nog zeker 5 kommetjes naar binnen moet werken om ervoor te zorgen dat ik verplicht in allerlei foto albums wordt opgenomen. Op een gegeven moment verliest men de aandacht voor mijn persoon en gaat men in het gelid. De hoogwaardigheidsbekleders arriveren. Ik was ster in de generale hahaha! Wij gaan ook snel aan de kant staan. Er wordt in de lucht geschoten, getoeterd en getrommeld en de gouverneur met zijn gezelschap is gearriveerd. Leuk is dat de grote trom aan de open kant door iemand anders werden gedempt met een houten kuipje. Het geeft een apart effect.

Aflijn, na alle commotie loopt het hele spul het dorp in naar het centrale plein waar een gebouw staat met grote binnenruimte waar een soort van voorstelling wordt gegeven waarbij allerhande tradities worden verbeeld. Het is een mooi schouwspel. Op een of andere manier niet heel erg druk nog.

Na afloop schijnt een en ander zich te gaan verplaatsen naar boven de berg op, maar daar heb ik nog even geen zin in. Het is veel leuker om die paar smalle stegen te verkennen. Daar is het ook lekker rustig. Aaf maakt nog eindeloos foto’s van lotusbloemen en ik loop alvast door. Ik passeer een huis waarbij ik me peinzend 2 tellen afvraag of het een huis of een restaurant is en ik wordt al binnengevraagd, met heel veel klem, door zeker 6 man. Ze eten en ik MOET echt mee komen eten. Wil ik wel, graag zelfs, maar moet ff Aafke inseinen, anders zijn we elkaar kwijt. Ze komt er net aan. Wij naar binnen, zeer grote, brede glimlachen. Aafke durft vanwege een serieuze darmziekte niet mee te doen en gaat wat achteraan zitten. Ik vind het prachtig. Kom maar op. Ze spreken enkel Chinees, dus het is weer lachen en knikken en natuurlijk heeel veel rijstwijnkommetjes legen. Met allen klinken (dan klotst er al heel wat overheen, en dan drie keer met veel kabaal heeeej, heeeej, heeej en in een keer leeg. Ze lachen zich een kriek. Ondertussen krijg ik ook het nodige te eten, rijst, vlees uit de hotpot, tofu uit de hotpot, worst , groente, de gefrituurde kippevoeten die in een schaaltje voor me staan, raak ik maar niet aan. Na 5 minuten krijg ik gezelschap van de andere Nederlandse vrouw die we gezien hebben met haar Chinese gids. Ze komt al 15 jaar in dit gebied om onderzoek te doen naar het handwerk. Al 15 jr. trekt ze de bergen in met dezelfde gids naar de minderheden. Fijn mens. Ook zij schuiven aan en klinken mee. Dan krijgen wij beiden een kippekluifje, ja, zegt ze, krijgen we het meest taaie stuk, daar houden ze hier van. Is een eer. Nou ja, wat je een eer noemt. Na nog een paar miniglaasjes vinden we het wel welletjes en bedanken uitgebreid voor de gastvrijheid. Het was me een groot plezier.

We lopen richting het veld waar nog een stuk traditie wordt voortgezet. Er staat een lange tafel aan een meertje in een rijstveld waarachter de oude wijze mannen zitten. Er wordt met veel gedoe een vet varken die kant opgestuurd. Die belandt in het water met nog deze en gene erbij, dan wordt er een mand met eenden opengemaakt en gaat men vanuit het water die eenden vangen en er mee gooien. Wat een gedoe. Iedereen dikke pret.

Terug naar het centrale plein waar ik onderweg eindelijk stiekem wat “stoere, hippe, jongeren op de plaat kan zetten met hun al dan niet geverfde a-symetrische kapsels. We zitten nog wat op het plein en er rond, gewoon wat kijken en laat maar komen. Dan moeten we terug. Het viel niet mee: eerst zo’n anderhalf uur file en stilstaan eer we het gebied uit zijn, maar het was meer dan de moeite waard. Tijdens het wachten kijken we overigens ook onze ogen uit, naar wat er allemaal langskomt.

’s Avonds met Eddy en Rinske naar de stad gelopen om te eten. We vinden een tentje waar ze net dumplings zitten te maken, nou, daar krijgen we dan een flinke bak van. 3 fikste porties dumplings en 2 flessen bier voor de enorme som van 23 yen. Nog geen tweeënhalve euro…

Geschreven door Jacquelijne.opreis