We vertrekken om half negen na een goed ontbijt. Mijn rode T-shirt dat gelukkigerwijs op de nominatie staat van één keer dragen en dan weg, zit al direct vol slurpspetters van de noedelsoep hahaha. Zie er zelf weinig van want mijn linkeroog is wat ontstoken en traant en ander oog doet dan gezellig mee. Beetje troebele wereld vandaag.

Het is vandaag lekker fris zowaar. En we gaan op weg naar een plattelandsmarkt. Die zijn er kennelijk ook minder en minder. Het is een beetje een gepuzzel want in China worden verschillende kalenders hiervoor gebruikt. 5- of 6-daags ritme voor de markten, maar men kan ook werken met de 12 dierentekens, zodat het een 12-daags ritme is. Tja, een frictie in de tijdsbeleving, wanneer wordt er gekozen voor één systeem of zullen de verschillende systemen naast elkaar blijven bestaan? Hoe lang gaat men vasthouden aan de traditie? Onderweg blijkt dat de chauffeur niet helemaal op de hoogte is van de juiste weg, want na 3 kwartier passeren we weer ons hotel en het eettentje van gisteravond. Momenteel wordt het nog spannender want op dit moment nu ik dit schrijf –oeps-effe stoppen., houdt de weg even op. Hotsebos, maar we zijn op pad!
 

Marktdag

We komen bij een of ander dorp aan, dat vast wel een naam heeft (Suoga?) en waar het een drukte van belang is vanwege de plaatselijke markt. De doorgaande weg is nagenoeg geblokkeerd door vrachtwagens enz. Maar dit is echt de lokale markt. Het is werkelijk de moeite waard. We kijken onze ogen uit niet enkel vanwege de koopwaar, maar ook zeker vanwege de mensen aldaar. Ik schiet wat plaatjes van mooie koppen en ook van nogal wat Miao dames in hun felgekleurde kleding. Jonge meisjes, vrouwen met kind op de rug tot oude kromgetrokken besjes die met hun lengte ruim onder de 1,50 blijven. Wij zijn natuurlijk weer een grote bezienswaardigheid. Blijkt dat hier ook maar weinig westerlingen komen. Maar eigenlijk is alles om ons heen een feest voor het oog. Uiteindelijk steken we de weg over naar een ander deel van de markt en daar treffen we nogal wat ambachten aan. We zien een dame die acupunctuur beoefent, maar de slachtoffers hebben overal waar de naalden zaten rode vlekken en daarna werd er nog vacuüm getrokken, het was duidelijk een pijnlijke kwestie en ik kan me ook voorstellen dat het alles behalve gezond is, want hygiëne is hier nog niet doorgedrongen, de vuile naalden gaan zo van de een naar de ander. Verderop werd er met een heuse dremel het gebit van een jong meisje onder handen genomen. Mijn hemel…tja, nieuwe tanden kun je hier ook kopen. Bizar.
 

Van het padje af

Uiteindelijk hebben Aafke en ik niet goed genoeg opgelet of was de instructie onduidelijk, maar daar waar wij dachten te moeten verzamelen wat het duidelijk niet. We lopen maar terug richting drukte en komen ineens de gids tegen, mooi. Blijkt dat er een paar vrachtwagens zijn die tegenover elkaar vaststaan en niet willen toegeven, dus het verkeer staat al tijden stil. We gaan dus maar eten, het is toch wel een beetje tijd. In een werkelijk afzichtelijk tentje eten we een noedelsoepje. Plassen kan er niet, dat moet dan maar een eind verderop 500 meter verderop is een soort openbaar toilet. Alle zintuigen even afsluiten en dan gaat het wel. Dacht ik. Ik heb al eens eerder in China in Bejing in een openbaar toilet geplast omdat ik het ECHT niet meer kon houden. Onder toeziend oog van minstens 8 buitengewoon nieuwsgierige Chinese vrouwen. De WC bestond daar uit 9 gaten in de grond met een tussenruimte van ongeveer 50 cm.. Hier waren dan wel schotjes, maar geen deur en natuurlijk is een bleke, blote kont kennelijk zeer bezienswaardig…
 

Longhorn Miauo, de laatsten der Mohikanen?

We vervolgen onze tocht naar een dorpje waar de Longhorn Miau wonen. Het is met Franse steun als een soort monumentendorp gemaakt. Er is stroom aangelegd en water en er is een soort informatiecentrum. Helaas wonen er nog maar 12 gezinnen in het dorpje. We kuieren wat rond en ondertussen worden er afspraken gemaakt met een jonge dame om twee meisjes aan te laten kleden met de karakteristieke hoofdtooi. Daar betalen we dan voor. Ja, het blijft lastig dit soort dingen. We kijken bij een huis waar een aantal dames zit te handwerken. Geen foto’s, daar willen ze geld voor zien en wij willen dit niet aanmoedigen. Maar ze komen natuurlijk met allerlei borduursels aan. Van die geborduurde waterfles draagdingen enz. maar daar heb ik geen zin in, dat is commercieel gedoe. Ik wil iets authentieks. Uiteindelijk koop ik een jongensjakje van indigo-geverfd linnen en borduursels. Ik vind het prachtig. Later probeer ik nog voor een redelijke prijs een bijpassend mutsje te kopen, maar die zijn erg duur en volgens de gids krijgen we nog meer keus de komende tijd en dan ook hoofddeksels met zilverkleurige versierselen. Moeilijk, maar ik besluit te wachten, ik kan ook geen vermogens spenderen aan meerdere hoofddeksels. Er staan twee meisjes aangekleed klaar om zich helemaal aan te dossen met die enorme kluwens wol op hun hoofd. Natuurlijk wordt er nu wel lustig op los gefilmd en gefotografeerd. Het is ook erg bijzonder.
 

Begrafenis op de kermis

Terug in het stadje Luizhi waar ons hotel wacht, stoppen we nog in een straatje waar een aantal winkeltjes naast elkaar zit, waar attributen worden verkocht voor begrafenissen. We zagen namelijk ook al overal papier maché paarden staan, die worden meegegeven met de dode zoals ook namaakgeld, een papieren huis etc. Dit wordt allemaal verbrand op de begraafplaats. Natuurlijk ook vuurwerk erbij om boze geesten te verdrijven. In de grotere steden is crematie verplicht (ouderen boven 70 mogen kiezen, vanwege tradities), in de kleinere steden is er ook keuze. Dat verbranden van die spullen is overigens weer pas verboden vanwege brandgevaar en luchtvervuiling, maar de controle erop is niet altijd even streng. We worden op onze wenken bediend, aangezien aan de zijkant van de kermis, die voor een dag uit de grond werd gestampt een begrafenis plaatsvond ’s avonds/’s nachts. We kwamen met zijn vijven terug van een gezellig hotpot-maal waarbij we met zijn allen op de foto moesten met het personeel, ja, we zijn een bezienswaardigheid. We lopen wat over de kermis en horen wat muziek, er staan heel veel mensen omheen en we kunnen eigenlijk niet zien van waar we staan wat er aan de hand is. Drie jongens in het wit zitten met een soort servet die in een punt omhoog op hun hoofd staat (Net kluklukclan), er wordt gereciteerd, en dan weer rondjes lopen, later zien we dat er een kist staat met kaarsen op en voor en blijken we getuige te zijn van een begrafenis. Later staan we op een andere plaats en lopen de mensen rond de kist. We hebben geen mahjongspelers gezien, dat zou namelijk ’s nachts plaatsvinden. Er komen ook mensen op af enkel om te spelen en natuurlijk gratis eten te krijgen. Om een uur of 6 horen we vuurwerk en schijnt (heb ik zelf niet gezien) de hele stoet vertrokken te zijn. Ook hier natuurlijk volop aandacht voor onze blonde reuzen. Het is werkelijk vermakelijk hoe ongelooflijk de mensen ons aan staan te gapen.

In het hotel krijgen we nog een andere verrassing: telefoon! Eerst begrijpen we het niet, maar dan valt onze franc. Of we nog dames willen bestellen. De bestellijst ligt in een mandje vol condooms etc. We gaan dit vaker meemaken. ’s Lands wijs ’s lands eer… Aaf en ik spreken af dat we ombeurten de telefoon opnemen.

Geschreven door Jacquelijne.opreis