Ons laatste dagje. Om half 9 zitten we alweer in de bus. Alles zo goed mogelijk ingepakt. Maar iets donkers aangetrokken, want we gaan o.a. naar Qom en dat is de meest conservatieve stad hier in Iran. Ik heb vandaag mijn sandaaltjes maar een keer aangedaan. We hoeven niet veel te lopen vandaag dus dat moet wel een keer gaan en onderweg terug heb ik natuurlijk weer mijn bergschoenen aan (die wegen samen geloof ik ongeveer 2,5 kilo...). Het is in tegenstelling tot gister, toen het nagenoeg de hele dag bewolkt was, zonnig en flink warm.
Tegen 12 uur arriveren we in Kashan waar we nog een koopmanshuis gaan bezoeken Het Tabatabaea-house. Het is een enorm gebouw uit ongeveer 1850. Gebouwd door een rijke tapijthandelaar. Ze hadden 10 jaar gedaan over de bouw. In het huis twee binnenplaatsen voor de familie, een grote, zeer rijk gedecoreerde binnenplaats voor de gasten (en vooral zakenrelaties). Aan de lange zijden van de binnenplaats op de eerste verdieping allemaal bediendenkamertjes daarnaast een grote binnenplaats, amper of niet gedecoreerd voor de bedienden. Bij de voordeur zoals we ook in Fez al zagen, een aparte deurklopper voor mannen en vrouwen. Handig om te weten of je dus weer die stomme hoofddoek op moet als je als vrouw toevallig voor een man de deur open doet.

Vanzelfsprekend was het huis voorzien van een aantal windtorens voor de koeling. In de woonvertrekken van de familie was het ook aangenaam van temperatuur. vanaf de grote binnenplaats liep ook een steile trap naar beneden naar de kelders. waar het een stuk koeler was door de luchtcirculatie van de windtorens en natuurlijk omdat de warmte buiten werd gehouden. Men sliep daar als het heel erg warm was en ook de siësta vond er plaats. Het was een schitterend huis, zou mooi en rijk gedecoreerd. Natuurlijk beschikte het huis ook over twee quanats (ondergrondse kanalen) voor de watervoorziening.
We lunchen gelukkig niet bij zo'n groot ding onderweg, maar in een leuk authentiek restaurant. Ook hier moeten we weer "aanliggen", hetgeen natuurlijk weer tot de nodige hilariteit zorgde. We maken ook nog een heuse groepsfoto.

Nog een volgende stop in Qom en het zit er alweer zo'n beetje op.
Het is nog een uurtje of wat rijden door de woestijn, die hier toch wel erg mooi is, zowaar zandduinen gezien, maar ook mooie rotsen en het is hier en daar ook weer groener. Veel tarwe en gerst gezien.

In Qom aangekomen moeten we met een vieze en gammele stadsbus naar de schrijn van Fatima. Weer zo'n bedevaartsding. Qom is dus erg fanatiek gelovig en daar gelden dus weer voorschriften van algehele bedekking. Ik heb mijn lichtblauwe katoenen jelleba bij me met capuchon (en daaronder hoofddoek), maar er wordt getwijfeld en ik moet toch een stinkende synthetische bloemetjestent aan. Het zit met elastiek aan de binnenkant tot onder je wenkbrauwen zo ongeveer. Maar dus niet bij mij. Zoek het uit. Ik schuif hem tot achter op mijn hoofd en stop aan de voorkant die tent in mijn broeksband, hij is zo lang dat je er over struikelt als je niet oppast. Een zeer gladde jongeman met Amerikaans accent loodst ons in een noodvaart door het overigens schitterende complex.
Na 3 min houd ik zijn gewauwel over dat vrouwen in de islam gelijk zijn voor gezien. Slaat nergens op. Ook Klaas is er helemaal klaar mee en we voelen ons wel een beetje dissidenten. Gek genoeg komen we er mee weg. Er zitten hier en daar kerels met een knalgroene plumeau die kennelijk de kledingvoorschriften moeten naleven, maar die zitten maar wat verveeld te kijken. Er komt nog een paar keer een lijk langs, in een laken gewikkeld en op een plank gebonden. Dat gaat ook allemaal door. Ik probeer wat foto's te maken en hoop dat we snel uit deze poppenkast zijn. Jammer op zich, want het is wel heel mooi. De schrijn zelf mogen we natuurlijk niet zien, is voor moslims. Maar ook Shena mag er niet in en zij is moslim, maar het is zogenaamd te druk (niets van te merken). Uiteindelijk zijn we Jan en Henk kwijt en die blijken gewoon door iemand mee naar die schrijn genomen te zijn. In T-shirt met korte mouw zowaar. Kledingvoorschriften en man en vrouw gelijk? Me hoela!

Als we op de bus staan te wachten die ons naar het hotel zal brengen (onze eigen bus mocht niet door de stad, maar staat wel met de bagage aan het hotel) zien we dat er kennelijk iemand is opgepakt en wordt terechtgewezen door de zedenpolitie. Hebben we heel de reis niet gezien. Ze had blote voeten in sandalen. Ja hoor. Betty en ik kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Wat een gedoe. Zijn we kennelijk toch mooi weggekomen. Betty was ook verder zwaar in overtreding: niet alleen blote voeten in sandalen, maar toch ook nog zeker 10 cm blote enkel.
Het hotel is eenvoudig, maar de douche is de beste die we gehad hebben. Nadat we een zoektocht hadden naar wat te eten en uiteindelijk bij een kebabkoerier terecht gekomen zijn, lekker gedoucht en nog even op bed gelegen tot we om 2200 uur vertrokken naar de luchthaven. We zijn er ruim 3 uur tevoren, maar hebben die tijd ook echt wel nodig. Enorme rijen voor de incheck en dan weer van die vage controle. Vrouwen apart natuurlijk. Moeten mijn bergschoenen uit? Nee hoor, hoeft niet. En dan weer wel. Probeer maar eens je zorgvuldig geveterde bergschoenen aan en uit te trekken met zo'n zwieberende hoofddoek met franjes op je kop. Nou, die gaat dus af, ik smijt hem in een hoek. Schoenen uit? Nou, hoofddoek dan ook! Nog even en zodra we het vliegtuig instappen, zijn we met zijn allen verlost! De schoenen gaan door de röntgen, samen met ettelijke briefjes van 50 die onder mijn steunzolen zitten. Als ik nu maar weer niet wordt opgepakt voor smokkel of witwaspraktijken. Maar het gaat goed.

Uiteindelijk hebben we vlotte vluchten terug (overstap in Frankfurt), maar desalniettemin behoorlijk gebroken.
Half 12 's ochtends zijn we weer thuis. Adrie heeft nog net tijd om zich op te frissen en begint met visites en nog een hele rits patienten vanaf 12 uur. Ik zet me aan de boodschappen en een heleboel was en strijk....Morgen mag ook ik weer aan de bak.
We kijken terug op een mooie reis in een bijzonder land.

Geschreven door Jacquelijne.opreis