Vandaag staat de Masjed-e Emam moskee op de planning. Maddy heeft het zo gepland dat we er als eerste groep zijn en dat is wel heel prettig. Het loopt niet vol met mensen en zij kan goed uitleg geven. Later blijkt ook waarom dat zo is.
De moskee ligt aan het enorme Meida-e Eman plein, na het plein van de Hemelse Vrede in Beijing het grootste plein ter wereld, met aan alle kanten bogen, waarachter bazaars zitten, andere moskeeën en bijv. ook een paleis waar we later heengaan.
Het is een enorme moskee gebouwd door Sjah Abbas I, die in 1611 opdracht gaf voor de bouw, de moskee was klaar in 1638, 10 jaar na zijn dood. De moskee met zijn blauw en gele decoraties (kenmerkend voor Isfahan) zijn erg indrukwekkend. Echter, je ziet hier en daar echt mozaïek, maar het merendeel is uiteindelijk versierd met tegelwerk. Dit kost minder tijd en sjah Abbas wild toch geloof ik de iwan en de minaret klaarhebben voor zijn dood. Als je door de voorhal loopt, komt je met een knik van 45 graden op het binnenplein. Dit moest zo omdat het belangrijkste deel richting Mekka moest liggen. De enorme gedecoreerde koepel is dubbel met een ruimte ertussen van 16 m. Dit zorgt voor een gigantische echo. Dat was nodig omdat het een erg grote moskee was en iedereen het moest kunnen horen. Er is ook een flinke langwerpige put uitgehouwen, hier stond de imam of de mullah in. Die moest nederig zijn en niet boven de menigte uittorenen.
Als we verder lopen en gaan kijken naar het atelier waar een deel van die enorme minaret wordt gerestaureerd, horen we ineens mannen islamitische gezangen aanheffen, die dus ongelooflijk hard door de moskee weerklinken. We kunnen Maddy niet meer verstaan. Aan weerszijden van de moskee waren een zomer- en winter madrassa gevestigd. Nu kun je er nog gratis bekeerd worden tot moslim.

Het paleis van Ali Qapu ligt ook aan het plein en ziet er aan de buitenkant groot en vierkant uit. Het werd gebruikt als ontvangstpaleis voor hoogwaardigheidsbekleders en buitenlandse gasten van Sjah Abbas I. Op het grote terras, dat is overdekt met een prachtige plafond en schitterende fresco's keken ze naar het polospel op het plein. De bovenste verdieping echter, is het mooiste. Het is een muziekkamer, met een ingenieuze akoestiek. Er zijn gestileerde instrumenten uitgesneden en daarachter een holle ruimte. Niet allen doeltreffend, maar ook bijzonder fraai.

Vanaf het plein lopen we naar het Abassi hotel en ik kan haast niet meer lopen. Echt heel vervelend die rotvoet. Nou ja. We drinken er koffie met taart en komen een beetje bij. De binnenplaats is erg groot en aardig, maar we hadden meer gehoopt op de authentieke sfeer van een binnenplaats zoals in ons hotel in Yazd. Later komen we erahcter dat we de bekende binnenplaats daar hebben gemist. Vandaar nemen we een taxi naar restaurant Sharzahd, het is een groot restaurant waar ze typisch Iraanse gerechten serveren. Het is enorm druk en we zijn kennelijk nog net op tijd, want als we weg gaan, staat er al een rij wachtenden tot op de straat.

We lopen naar de Si-o-se-polbrug met de 2 rijen bogen op elkaar. Het is een soort van ontmoetingsplek. Je kunt je achter de bogen terugtrekken in een bijna privé-plek genieten van de rivier en de koelte. De rivier staat meestal droog, maar doordat het zoveel heeft geregend momenteel bepaald niet. Eromheen kun je wandelen en flaneren en met van de trapboten in de vorm van een zwaan ronddobberen. Het is vrijdag , weekend voor de moslims en het is erg gezellig druk. Er wordt ook veel gepicknickt enz.
Met een taxi rijden we naar de begraafplaats van de martelaren van de Iran-Irak oorlog waar 8000 gesneuvelden liggen: de Golestan-e-sohada. Overal staan van de bordjes met foto's boven de graven. Het is enorm groot. Overal zie je mensen op en bij de graven. Ook worden de graven veelal schoongemaakt met water. We krijgen onderweg koekjes aangeboden en mogen ook in het "museumpje"kijken waar jammer genoeg geen vertaling naar het Engels is.

Terug in het hotel eerst maar een even goed uitrusten! Half 6 gaan we weer richting Eman plein. Het is er inmiddels heel gezellig druk. Het is natuurlijk vrijdag en dus weekend voor de moslims. Kinderen spelen in het water, er worden kleden uitgerold om op te picknicken, pannen eten en gasbranders worden uitgepakt en het is een zeer gezellige sfeer. Natuurlijk wil ook iedereen weer Engels spreken of met ons op de foto. Dat blijft toch bijzonder. We eten in Namak Dan Mansion, een gezellige tuin. Het is een soort van theehuis, maar gelukkig hebben ze ook iets te eten met aubergine en ook een traditionele soep met bonen, spaghetti en spinazie of iets dergelijks. Kreeg ik ook in een Iraans restaurant in den Haag... Ik nam een spannend drankje, kwam met 2 soorten miniscule pitjes, rozenknopjes en saffraan erdoor en ik vond het afgrijselijk zoet. Adrie niet, dus nam ik zijn "biertje". Het was een van de drankjes die Miss Lumley buitengewoon vond in haar serie over Iran.

Al wandelend terug kijken we toch weer met een half oog naar de vele miniatuurwinkeltjes en vlak voor het plein vinden we "Fotowat miniaturist", kennelijk al een heel oude zaak die in de Dominicus gids staat. Grappig, hebben we dus ook. We zwichten daar voor nog een mooi miniatuur op oud gekalligrafeerd papier. Zat in een simpele lijst, maar konden we laten wisselen met een mooi ingelegd "camelbone"lijst. Toch maar goed dat ik weer een curverbox in mijn koffer heb met mijn bloezen, en waar de lijst mooi tussen kan. We gaan nog lekker op een binnenplaatsje rond het plein koffie drinken en een beetje mensen kijken. Erg leuk! Het is een drukte van belang met hele gezinnen op kleedjes waar ook dan nog eens hele kooktoestellen mee zijn om natuurlijk daar samen op het gras te eten.

Geschreven door Jacquelijne.opreis