Vandaag staat Tokio op het menu! We ontbeten voor een keer maar weer eens in het hotel. Toen we er om kwart over 8 kwamen, zag het wit van de "salary-men", mannen met wit overhemd, werkend aan laptop terwijl ze ontbeten of druk met de telefoon. Veel meer dan in de andere hotels. Ontbijt was maar soso. Je kon een keuze uit 4 maken en dat kwam dan, maar dat duurde nogal lang.. We waren maar net voor 9 uur klaar!
Met de hele club, behalve Dirk en Veerle, gaan we op pad. Het is een gezoek met alle metro's eer we er zijn, met name welke uitgangen, want je loopt snel fout en het zijn zeer lange afstanden, maar Adrie heeft alles in het snotje met zijn app en gps. dus komt allemaal goed.
Eerst gingen we naar het westen naar het zakelijk gedeelte, naar o.a het stadhuis, waar we in een van de twee torens konden voor een uitzicht over de stad, beetje heiig, dat wel. Maar heel mooi te zien de cocon (mode -academie, die er echt uitziet als een cocon van een zijderups) en het nieuwe station voor de Olympische spelen volgend jaar. Het is bijna af naar het schijnt. We lopen er wat rond in de buurt en vergapen ons aan alle torenflats.

Met de metro vervolgen we onze weg naar de wijk Harajuku, waar kennelijk de jongeren als gothic etc. veelal verkleed lopen. We liepen dan ook door een straatje met winkels vol verkleedzooi en zo. Het was weer lekker 35 graden C en giga vochtig, dus dat ging weer lekker.
Verderop zitten veel mooie gebouwen oa. het blauwe Audi gebouw en veel andere buitenlandse bedrijven die daar hun flagship hadden. Uiteindelijk kwamen we uit bij de bekende oversteekplaats, Shibuya waar dagelijks 2,4 miljoen mensen oversteken (2500 per keer). We lunchen daar voordat we verder gaan. Adrie en ik vinden al snel een klein leuk tentje en een koud biertje bij het eten ging er bijzonder goed in. Ik was kletsnat, mijn halve blouse nat, mijn onderbroek en bh doorweekt van het zweet. Gelukkig heb ik mijn blauwe heel dunne katoenen sjaal die als de zon ongenadig doorkomt over mijn hoofd gaat en waaraan ik al mijn zweet kan afvegen. Een hoed of pet heeft bij mij geen zin, die zijn binnen 10 min doorweekt omdat ik altijd zo aan mijn kop zweet, zelfs met mijn ultrakorte haar. Het is er overigens ook verboden voor olifanten, zien we op een bord. Zou niet weten wat je daar met een olifant zou moeten, maar zal wel een reden hebben. Voel mezelf niet aangesproken ondanks mijn 80 kilo.

Voordat we koers zetten naar het keizerlijk paleis, weet Rita nog in een restaurantje van een warenhuis een koffie-robot staan. Je moet wel eerst zelf op een knop drukken, dan had volgens Peter dat hele ding weinig zin. Een automaat deed verder het werk, maar het was geinig. We zetten de senioren Annie en Rene op een metro terug, rechtstreeks met eindeloos opnieuw instructies over hoe ze moesten lopen naar het hotel. Ok, 10 kleine negertjes nog maar. Roger en Martine zijn bij de oversteek blijven plakken.

Bij het koninklijk paleis, raken we er nog 4 kwijt, het gaat rap! Terwijl onze onvermoeibare, zorgzame Rita terug loopt naar het paleis om te kijken of ze ze nog vindt, zitten wij heerlijk in een koel windje op een bruggetje uit te puffen. Het was er gigawarm, de wachten staan niet in hun, zelfs van airco voorziene, hokjes vanwege de warmte.

Het is wel aardig om te zien, het paleis ligt in een enorm park, wat wekelijks een aantal dagen open is voor publiek om er bijv. te picknicken. Dat zou bij ons niet gaan; het werd geheid in no-time een rotzooi. Maar niet in Japan.. Rondom deze oase van ruimte (en dat is in Tokio geheid heeeel dure ruimte) staan de hoge wolkenkrabbers van voornamelijk bankgebouwen. Zo nu en dan staat er dan nog een oud laagbouw huis tussen. Bij een van deze mooie huizen gaan we door de imposante hal, naar een oase van een tuin waar het ook weer heerlijk toeven is. Nog wat verder door bezoeken we nog het Internationaal Forum, dat een schitterende dakconstructie heeft met allemaal ribben als bij de onderkant van een schip.

We gaan naarstig op zoek naar een biertje, liefst op een terras. We vinden allemaal dat we dat met zoveel lopen in die hitte wel hebben verdiend. Het valt niet mee, uiteindelijk strijken we ergens neer in de Ginza wijk, vanwaar we met de metro snel weer "thuis" zijn. Moe en voldaan. Douchen.. wat lekkers te drinken en het zal wel weer gaan.

Begin van de avond gaan de sandaaltjes maar aan en mijn vakantie jurkje en lopen we naar de wijk boven ons hotel, Akihabara, die bekend staat vanwege de Manga (Japanse, vaak erotische en behoorlijk gewelddadige strips) en Anime (volwassen vrouwen verkleed als overdreven dienstmeisjes enz, heeeel zoet). De ene winkel vol zooi na de andere. En je kunt natuurlijk voor relatief veel geld in een Anime-café gaan eten, waar je wordt bediend door, jawel, verklede dienstmeisjes.
We wilden eerst nog even eten bij zo'n lopende band sushi gelegenheid die niet ver van het hotel zat, maar daar hadden we nog 10 wachtenden voor ons... zo graag eten we nu ook weer geen sushi. Maar wel een plaatje geschoten natuurlijk.

Geschreven door Jacquelijne.opreis