We vertrekken crimineel vroeg al om 07:15 uur naar Yuanmou, een plaats die voelt als het ‘Einde van de Wereld’. Lang geleden bewoonden dinosauriërs (zoals de 15 tot 20 meter lange Yuanmousaurus) deze droge, warme zandvlakte met zijn zandstenen ‘torens’. ‘Yuanmou Earth Forest’ is het park dat pal naast ons hotel ligt. Het landschap lijkt nog het meest op een verzameling zandkasteeltorens, overal grillige pieken waar je onder langs of tussendoor kunt lopen. Aldus de reisbeschrijving, we gaan het meemaken.

Rond 12:00 uur arriveren we. Er is wat verwarring rondom de kamers. Er is een soort plein met bomen en soort van picknicktafels waar je heerlijk uit de zon kunt zitten. Daaromheen liggen allerlei kamers, waar de groep normaal gesproken verblijft. Maar dus niet nu. We moeten naar het aftands communistisch uitziende grijze gebouw. Peter belt nog met de agent, maar er is een reden die hij niet begreep. Ok. Pff. Ik zit met mijn zware koffer natuurlijk op de 3e verdieping. Fijn. De wifi is hier ook nog op stookolie en knalt er constant uit. Wordt weer wat om mijn verslag te sturen. Facebook gaat dan ook weer niet.

We hebben een uurtje of twee om wat te installeren. De kamer is heel groot, dat compenseert dan de staat van onderhoud zal ik maar denken. Ik hoop dat het behang blijft zitten vannacht, want het bed staat tegen die muur. Bovenaan is het in ieder geval al omgekruld en los. Maar het onheil kan ook van boven komen, het stukwerk zit overal los, dus hopelijk blijft het zitten. Ik ga maar even een paar dingen uitwassen zoals mijn hippie-blokjes sjaal die ik ooit van Rosalie kreeg en die druk van dessin en kleurrijk is, ideaal om de onvermijdelijke vetvlekken die een Chinese maaltijd achterlaat op te vangen. Zeker bij noodle soep, als je dat ’s ochtends eet en je hebt een effen bloesje of truitje aan, loop je de hele dag erbij als een smeerkees. Die Chinezen hebben dat niet, dus kennelijk slurp ik nog niet vakkundig genoeg. Er kwam na 10 dagen zo ongeveer soep af. Ik kan de kraan maar een beetje open doen, anders komt het water er aan alle kanten uit en ben ik gelijk nat.

Nu is het natuurlijk wel zo, dat als er een groep Chinezen in een restaurant heeft gegeten, de grond bezaaid is met rijst, groente en vooral botjes. Chinezen zijn er dol op. Je kunt haast geen kip- of rundvleesgerecht eten zonder bij iedere hap botjes te hebben. Gatver, dat eet ik dus niet. Lijkt net of ze zo’n hele kip door een shredder halen want in iedere hap is het raak. Ok genoeg hierover.

We wandelen naar het park, waar een overkill aan functionarissen bij de entree zit, die voorzien is van heel veel van die tuimelhekjes, maar waar we dan weer niet doorheen moesten, maar door een of ander smal ding zonder hinderlijke hekjes. De chauffeur heeft in een lege cakejeszak al onze paspoorten (gelukkig zit die van mij altijd in een hoesje). Niemand neem de moeite overeind te komen voor iets wat op een controle lijkt. Ze moeten dan weer die paspoorten scannen en gaan uitrekenen hoeveel mensen korting krijgen of gratis zijn, heel gedoe allemaal hier. Maar onze Chinese chauffeur gaat het allemaal regelen.

Na een kort ritje omhoog met een golfkarretje kijken we uit over een groot deel van het park, het is werkelijk prachtig. Dat vinden er meer. Niet zozeer veel bezoekers, maar een foto- en film team van National Geographic die ook in “ons” hotel zitten. We komen ze regelmatig tegen en dat stoort niet, maar ze hebben wel een drone in de lucht hangen, die natuurlijk een hinderlijk geluid geeft in deze mooie, verstilde setting.

Het is inderdaad erg mooi, doet me denken aan een park dat ik met Adrie bezocht in Colombia een paar jaar geleden. En het is echt warm geworden, een 30 graden. Vandaar mij belachelijke uitrusting. Mijn kinderen zouden zich generen (daar heb je mama weer met haar kaki-collectie) .
Enkel mijn Nikon Z50 met 300 mm lens die als een soort van onafscheidelijk buideldier op mijn buik hangt mist nog in het plaatje, want daar maakte Peter de foto mee. En ik heb de dermatoloog moeten beloven een hoed op te zetten voor de zon en iedere 2 uur met factor 50 te smeren Er is weer nagenoeg niemand die weet hoe je met iets anders dan een telefoon een foto kan maken.

Terug in het hotel is de was droog en ga ik lekker douchen. De badkamer is groot, de douchecabine ook, die een opstaande rand van namaakmarmer heeft van een cm of vijf. Die blijkt dan weer niet goed gekit. Maar kan toch een en ander opvangen, aangezien het putje onder de kranen op de grond gesitueerd is en de bak afloopt naar de andere kant en er dus niets wegloopt door het putje en ik tot aan mijn enkels in het water sta. Als ik uit de cabine kom, zie ik dat er toch ook nog weer het nodige op de badkamervloer staat. Tja. Het is maar één nachtje en hier staan overal plastic slippers.

We eten gezellig met elkaar in het restaurant dat ook weer naast het hotel ligt. Morgen daar ontbijt en om 09:00 uur richting Kunming.

Geschreven door Jacquelijne.opreis