De zon schijnt zowaar vanochtend, en dus lijkt hier weeronline voor een keer te kloppen.
Na het ontbijt lopen we even door naar de poort, waar Adrie al eerder had gekeken en waar de taxi ons zal oppikken. Ik kreeg vanochtend bericht dat het toch Mutu zal zijn (was nog niet zeker). Volgens Adrie komen er geen Tuctucs, maar hier zijn altijd Tuctucs, dus dat komt wel goed. We vragen het even aan de bewaker die netjes in een kantoortje zit en die gaat gelijk bellen. Over 10 minuten. Nou ja, we wilden wel iets later vertrekken, maar laat maar. We haasten ons naar onze kamer om even nog de spullen bij elkaar te pakken die mee moeten.

Het dorpje ligt op een 5 kilometer, maar het pad langs het water is vol kuilen enz. , maar daarna toch een gewone weg, met het ene resort na het anderen lijkt het wel. Overal zien we was drogen op het grind voor de huizen, als het zo warm blijft zal het wel wat drogen. Luchtvochtigheid is hier nu 91 graden, dus ik ben constant kletsnat en mijn gezicht insmeren is een soort mission impossible, Adrie heeft weer nergens last van. Die man die zweet amper, begrijp er niets van.
We lopen wat rond in het kleine dorp, vinden een restaurant waar we straks kunnen lunchen, maar nu eerst maar even koffie drinken. Tegenover staat een Syrisch-Christelijke kerk. Er is hier kennelijk toch al van oudsher een Christelijke gemeenschap en er zitten hier ook veel Syriërs, wat je ook in het eten terugziet. Bijzonder vind ik dat er voor de kerk ook zo’n soort goudkleurige naald staat, zoals bij het begin van Hindoeïstische tempels. Maar dan wél met een kruis erboven op.
We vinden zowaar een kleine supermarkt, waar ik natuurlijk wat kruiden koop enz. We dwalen nog wat door de kleinere achterafstraatjes, waar ook hier veelal grote, mooie huizen staan.

Na een prima lunch (met zowaar Franse uiensoep compleet met broodje en kaas erin als voorgerecht. Heerlijk) en wat lokale gerechten. Er tegenover is een TucTuc standplaats en zowaar een laadpaal! De TucTuc waar we in rijden is dan ook idd elektrisch.
Als we zitten te eten, zien we de mensen langslopen. De mannen dragen hier weer meer een dhoti (lendendoek), halve lengte of hele. Soort afritsbroek-idee, maar zonder ritsen. De hele dag lopen ze aan dat ding te rommelen, lang-kort en vice versa, weer opnieuw vast en los etc. Wel lekker luchtig lijkt me hoor.

We rommelen wat met onze koffers, moeten nog weer een uitgebreide beoordeling invullen over de chauffeer (heb ik al op zijn telefoon gedaan, een video met Adrie), komt geen eind aan.

Verder nog gewoon een beetje relaxen en lezen. Vannacht om 04.00 uur uiterlijk er weer uit om naar de luchthaven te gaan. Pfff. Dat wordt weer een dag van hangen en wachten. Ze zijn toch bang dat we wellicht last hebben van het weer en je moet er 3 uur tevoren zijn. Nou, de luchthaven van Cochin zal zo groot niet zijn. Maar goed…

Het was weer een mooie reis!

Geschreven door Jacquelijne.opreis