We gaan op tijd weer op weg na een ontbijt, gadegeslagen door vijf obers rondom onze tafel.
Mutu is goedgemutst want – naar bij navraag blijkt, na 8 weken – kan hij eindelijk weer zijn vrouw en vooral natuurlijk zijn 3 jaar oude zoontje zien. Ik vond in mijn rugzak nog twee kleine delfts blauwe klompjes, altijd een welkom geschenkje voor kindertjes. Dus geef die maar voordat ik het vergeet.

We zien het landschap veranderen, het wordt groener en zelfs iets minder vlak. Madurai ligt voor een deel ook nog op een heuvel en wordt door een rivier in tweeën gedeeld. Een oud (ruim 2000 jaar) deel en een nieuwe. De Menakshi tempel, de trekpleister van Madurai en ook ons resort liggen op het oude stuk. Madurai heeft ook nog 3 bijnamen: De tempelstad, de stad die nooit slaapt (kennelijk zijn de markten hier 24 uur) en nog iets wat we niet kunnen reproduceren, de naam van het plaatselijke drankje.
Voor ons rijdt op een gegeven moment een open vrachtautootje met 2 ossen en een paardenspan. Het is voor wedstrijden. Zelf doet hij ook iets met stieren, maar niet duidelijk totdat hij trots filmpjes laat zien, een soort rodeo, niet geheel een ongevaarlijke sport. Hij gaat binnenkort met twee vrienden een stier kopen. Een van die vrienden woont op de buiten en kan die stier wel herbergen. Nou, ieder zijn hobby denk ik dan.

Tijdens een koffie- en plaspauze zeg ik tegen Adrie dat we om de avondceremonie in de tempel te zien best een keer een tuctuc kunnen nemen, dan kan hij bij zijn gezinnetje zijn. Hij is superblij en dankbaar. Ja, anders was hij weer de hele avond kwijt geweest om ons die vijf kilometer heen en weer te rijden. Wat is nu belangrijk? Adrie is het er ook gelijk mee eens.

We zien onderweg ergens twee mannen met een geit ( of wat er van over is) sjouwen. Geofferd voor de voorvaderen. De kop en een van de poten is in de tempel geofferd, voor de rest offert de familie en buren zich wel op.

We rijden langs de bloemenmarkt waar ik heel goede herinneringen aan heb. Ik heb er vorige reis eindeloos rondgekeken en foto’s gemaakt. Nu dus wat korter omdat ik Adrie niet wilde kwijtraken in het gedrang. Maar mooie foto’s maken in een noodtempo met constant wisselende en lastige belichting valt niet mee. Voor de kramen is het heel licht en in de kramen heel donker en de mensen hier in Zuid-India zijn over het algemeen ook heel donker, dus moet je eigenlijk met een spotmeting werken voor de belichting, maar dat kost me zoveel tijd, onmogelijk om steeds in een paar seconden aan te passen. Dus maar snel belichting en diafragma steeds aangepast op hoop van zegen, want door de felle zon is in het pad niets op de camera te zien. En dan is het ook gewoonweg een groothandelsmarkt waar druk onderhandeld wordt en waar het superdruk is, iedereen tegen je aanloopt en voor je lens opduikt op het moment van afdrukken. Ik had hier graag rustig de tijd willen nemen om te fotograferen, maar ik ben niet alleen en kan Adrie ook niet eindeloos laten wachten.
We komen bij het Ghandi-museum. Mooi museum, maar eindeloze onnavolgbare geschiedenis over de Engelse overheersing en de weg naar de onafhankelijkheid. Ik weet ook nog dat daar geen eind aankwam toen ik er de vorige keer was en dat is nu net het enige dat we met wat knullige afgedrukte tekstborden (voor spelfouten in het Engels, dus vaak een puzzel wat er staat) in een bijgebouwtje zien omdat het mooie museum aan de buitenkant wordt opgeschilderd en wellicht binnen ook wel wat gebeurt. En dus de artefacten missen we, die het net allemaal wat sprekender maken.

Het hotel dat toch in de stad ligt is een soort van dorpje op zich. Het is een enorm resort, waar we overigens een prachtige ruime kamer hebben. Zelfs een losstaande TV, dus vanavond gaan we eens een film kijken, we hebben de Google chrome cast niet voor niets meegenomen. Via de hotspot van Adrie zijn telefoon komen we er uiteindelijk op. Andere hotels hadden vaak geen TV of hij was dusdanig aan de muur verankerd dat je niet bij de HDMI port kon of gewoon geen zin om te kijken.

We lunchen hier, maar de kwaliteit is bepaald niet wat we gisteren kregen. Maar goed. Het is niet anders. Na wat rommelen heb ik een uitgebreide Spa geboekt van ruim 2 uur en ik wordt letterlijk van top tot teen helemaal verwend.
We vinden het wel tijd voor een biertje worden, dus gaan op zoek naar de bar. Die zit verstopt achter het restaurant en is weer op zijn Indiaas: donker, niet erg schoon (itt de rest hier op het park) en ook hier is bier drinken kennelijk enkel aan mannen voorbehouden, dus we trekken ons daar niets van aan, er worden twee fauteuils neergezet met zicht op de bar en we amuseren ons met wat we allemaal zo zien. Na onze Kingfisher gaan we nog een hapje eten.

Het uploaden van de foto's is hier niet te doen. Ik ben al een aantal keren bezig geweest Kennelijk zitten er hier veel mensen op de wifi. Geen idee of het verslag van vandaag dus wel gaat lukken.

Geschreven door Jacquelijne.opreis