Vanochtend schijnt de zon alweer volop en met goede moed gaan we op weg, benieuwd wat onze Mutu weer voor ons in petto heeft. Het duurt een tijdje eer we het stedelijk gebied weer uit zijn en terug in Tamil Nadu. Maar we genieten altijd van het rijden door het platte land.

Na verloop van tijd zijn we in een levendig plaatsje Chidambaram, waar we een grote Shiva tempel gaan bezoeken. De tempel van de dansende Shiva. Deze tempel is in tegenstelling tot zowat alle andere tempels geen staatseigendom maar gefinancierd en gerund door heel veel priesters en de community.

Maar eerst het verhaal dat onze Mutu ons onderwees (ik schrijf maar even de samenvatting). Shiva zijn vrouw Parvati probeert een demon die nogal vervelend was eronder te krijgen en te vermoorden. Maar: als er een druppel bloed op de grond komt van de demon, herrijst deze onmiddellijk en dan ook nog een stukje gemener. Parvati toont zich in de avatar (verschijning) van Durga en probeert opnieuw. Tevergeefs. Dan in de avatar van Kali en dat wordt hem ook niet. Die hakt namelijk het hoofd van de demon en Shiva drinkt het bloed van de demon zodat er geen druppel op de grond komt. Maar ja, nu zit het demonbloed in Shiva en dat is niet erg handig, want hij wordt zo zelf een demon. De oplossing: Shiva en Parvati (die weer gewoon Parvati is) dansen eindeloos. Beiden zijn goede dansers. Met het zweet van Shiva komt tijdens het dansen ook het bloed mee naar buiten en het is opgelost. In het begin van de tempel zie ik dan ook een groot aantal tegels met afbeeldingen van een dansende Shiva.

Maar zover zijn we nog niet: tegenover de tempel staan drie enorme, prachtig bewerkte houten karren die in processies gebruikt worden met daarop beeltenissen van oa Shiva natuurlijk.
Binnen, natuurlijk het schoenengedoe en een mannetje die ons waarschuwt dat ik geen foto’s mag maken als er om half 12 een ceremonie is, (sowieso binnen dus strikt verboden, weer jammer). We moeten hem maar volgen. Adrie zegt zeer gedecieerd: “We are not going to do this, bye bye!” Ondertussen weer de nodige bedelaars, soms een mismaakte, maar doorgaans allerlei mensen die er goedgekleed uitzien, maar zodra ze ons zien – de wandelende geldbuilen – hun hand ophouden. Natuurlijk de nodige gidsen. Je raakt het wel beu, eerlijk gezegd en ze krijgen steeds minder ruimte.

Binnen is het werkelijk prachtig en zo jammer dat ik geen foto’s mag maken. Mooie zuilen daar het licht prachtig doorheen speelt en dan natuurlijk ceremonies. Een paar priesters voert een soort ritueel met wat vuur enz. uit bij – ik denk – een beeld van Shiva (het staat er zwart van de mensen, en we hebben geen skybox geregeld, dus vermaken we ons met mensje kijken. Ineens een hoop gebel, vrouwen die met kleine belletjes tegen pilaren slaan om maar herrie te maken. Dan is het klaar en loopt men naar de andere zijde, waar binnen weer de priesters (waarvan een met een ongelooflijke buik- en billenomvang, twee keer zo breed als de anderen) zeer gewichtig lopen te doen. Overal zie je priesters in dhoti (lendendoek en wat van die witte shiva-strepen op het voorhoofd en een rode bindi). Ik kuier nog wat rond en doe een ronde met wat gelovigen, maar sla het zegenen op het eind maar over, ben toch niet meer te redden. Ik tref Adrie weer die ook geamuseerd alles gade slaat.

We lopen verder op het gezang ergens af. Er staan in een ruimte met wat hekwerk erom heen zo’n 25 priesters met allemaal een plastic emmer vol roze bloemblaadjes te zingen en reciteren, allemaal door elkaar en sommigen kennen de tekst nog niet en hebben een keurig nieuw zangboekje. De blaadjes strooien ze onophoudelijk over 6 granieten beeldjes die in het midden op een verhoging staan. Het is een prachtig schouwspel waar we een tijdje staan te kijken. Mijn handen jeuken aan mijn camera die maar zielloos naast me hangt… Langs de bedeling (er wordt ook hier weer eten uitgedeeld) verlaten we de tempel.
Nog een laatste stop, ook weer met verhaal natuurlijk. Van de tweede Chola dynastie, heeft de koning een overwinning gehaald op de Mogols bij de Ganges (in het noorden). De tempel, die in het dorpje Kosikondan staat heet dan ook de Gangaikondacholapurum. Met dank aan Adrie die dit allemaal mooi bijhoudt in Mapsme en me dan kan helpen deze niet te onthouden namen te vermelden. Ook hier strikt verboden foto’s te maken, maar we zien dan toch wel mensen met een mobiel bezig en maken dus ook maar snel een paar foto’s. Dan zie je ook dat deze tempel vroeger ook gedecoreerd en kleurrijk was.

Onderweg rijdt Mutu op een gegeven moment wat langzamer langs een hele reeks kleine hutjes langs de weg met bananenbladdaken, sommige met blauw plastic overdekt om brand tegen te gaan omdat die droge bladen door de zon wel eens kunnen gaan smeulen. Hier wonen lage kasten (dalits). Ik proef de afkeuring, niet omdat het dalits zijn en het hele kastenstelsel, waar we een heel gesprek over voeren, maar omdat ze dus een uitkering krijgen, de hutjes, winkeltjes, scolarships (beurzen) , gratis scholing enz. enz. En ze doorgaans niets anders uitvoeren dan de uitkering opstrijken. Slechts een enkeling gaat naar school of studeren of werkt. Jammer is dat toch...

Op naar ons nieuwe resort Mantra Koodam, dat buiten het dorpje Kumbakonam is gelegen. We worden weer met alle egards ontvangen. Zelfs met een live vioolspeler in de aankomstruimte. Natuurlijk een jasmijnarmbad, zegening met vuur, een rode stip. Een ingewikkeld drankje. Het kan allemaal weer niet op. Het is een ajurvedische sustainable toestand hier.
Dat wordt wel weer duidelijk als onze cottage geshowd en uitgelegd wordt. Voor me hier staat water in een koperen beker, want dat is gezond. Ook het flesje met amandelgum met daarin geweekte zwarte rozijnen dat als anti-oxidant, cholesterolverlager werkt en ook nog zorgt voor een glanzende huid. Maar het ziet er zo smerig uit dat ik me er niet aan waag om het op te drinken. Dan natuurlijk de nodige bijzonder theetjes, geen plastic toestanden.
In de badkamer die zeer modern is (een hemeldouche – koud water – geen dak) en een gewone douche met wel warm water enz. EN de nodige ajurvedische poeders om in je haar te smeren samen met olie en om je helemaal met af te scrubben onder de douche.
Maar het ziet er allemaal wel heel verzorgd en smaakvol uit en heel erg nieuw, en op een dienblad ligt een blaadje met dat we hier in een sacred place zijn.

We gaan maar eens het zwembad verkennen waar we de enigen zijn en zijn net op tijd terug om bij de theehouse buiten nog een kopje verse koffie en een lokaal hapje te nuttigen (service van de zaak is dat).
Verder hier in het resort allerlei activiteiten van vissen voeren ’s ochtends om half 6, ossenkar rijden, fietsen , natuurtoestanden, pottenbakken, potten kapot gooien, demonstratie van iets van poppen, wishlamp lighting, yoga enz… Het zal allemaal wel. Natuurlijk ook weer zijde weven en andere ambachten die we al 20 keer gezien hebben en ze altijd het idee bij hebben dat het helemaal uniek is. Welcome to the world denk ik dan. Allemaal goed bedoeld hoor. Maar ik ben het een beetje moe om maar eindeloos interesse te veinzen.

We lezen lekker nog een beetje, misschien morgen fietsen, maar ik ook maar een uurtje met een stop bij een molen en stukje lopen door het dorp onder begeleiding van iemand van het hotel, ik weet het nog niet). We gaan zo maar eens eten en kijken hoe dat allemaal is. Een biertje of wijntje zal er wel niet bij zijn, want er is hier alleen maar heel gezond eten is ons met klem verzekerd.

Geschreven door Jacquelijne.opreis