We krijgen weer een typisch Bulgaars ontbijt met pannenkoek en zwarte bessenjam, alles weer mierzoet, kaasbrood (heerlijk en nog warm) , fruit en yoghurt (lekker!). De honing laten we er maar uit!

Aangezien de stadstour pas begint om 11.00 uur hebben we nog tijd om eerst de oude, grote basiliek te gaan zien. Hij is pas weer geopend en zou heel bijzonder moeten zijn. We hebben geen idee en worden positief verrast. Wat aan de buitenkant eruitziet als een grote hangar, blijkt dus een overdekte archeologische site te zijn. De eerste bouw was volgens mij zo’n 400 jr. na Chr. In de tijd van de Romeinen. Het gaat te ver de bouw en de hele geschiedenis te beschrijven, maar het komt erop neer dat het na de Traciers, de Romeinen, Byzantijnen en Ottomanen het in de middeleeuwen vergeten is geraakt waarschijnlijk door een aardbeving. Er kwam een begraafplaats, waar later weer huisjes op werden gebouwd en niemand wist meer dat er een tempel onder lag. Ze kwam in begin jaren 80 weer boven water toen men er een weg of tunnel wilde aanleggen.

Erg bijzonder waren de mozaiekvloeren. Meervoud. Er lagen er twee boven elkaar met ongeveer 70 cm ertussen. Kamerbreed. Over het geheel liggen glazen platen (daarom moesten we natuurlijk van die blauwe zwembadschoentjes aan), loopbruggen en heel duidelijke info in verschillende talen. De figuren hebben vaak weer een betekenis waar we geen idee van hebben, maar er is veel evolutie in die 150 jaar die er tussen de vloeren was. Ik heb nooit eerder zo’n enorme mozaiekvloer gezien. Het was erg indrukwekkend.

Om een uur of 11 start de infotour met een zeer enthousiaste jongeman die eindeloos veel vertelt en ons een groot deel van de oude stad en wat er vlak bij ligt laat zien. Zo komen we ook bij een pleintje waar enorme grafittiemuren zijn: “Maak maar goede foto’s, volgende keer als je komt zijn ze weer anders”. Het pleintje was in tijden van weleer de bazar, waar nu dus niets meer van is te zien. Plovdiv-stad worstelde met de graffiti en maakte het steeds schoon tot hen kennelijk het motto: If you can’t beat them, join them. En zo ontstonden er spelregels: bijv. geen opruiende leuzen of geweld enz. enz. mag erop. Overal in het wijkje zie je de meest uiteenlopende graffiti muren. De wijk, vrij vertaald : de trap (val) geheten dankt zijn naam aan de nauwe straatjes. Tot 1913 waren deze nog smaller, toen is nagenoeg de hele wijk afgebrand en werd de wijk iets ruimer herbouwd, maar nog met een stratenplan waar je heerlijk kunt dolen. De huizen waren mooi en werden bestemd voor partijbonzen in de communistische tijd. Die vertrokken en eigenlijk wilde niemand er meer wonen. In 2014, aanloop naar de titel Europese culturele hoofdstad is men de wijk gaan opknappen. Wel op Bulgaars tempo volgens onze enthousiaste gids. Het resultaat is een culturele wijk met veel restaurantjes op straat onder de bomen en coctailbars, erg gezellig en dus een uitstekende plaats om te lunchen.

Leuke weetjes: Het stadion met renbaan bijv. Niet zoals in de film The Gladiator, met 2 man in een strijdwagentje, dat is bullsthit en kan dus niet. Het is onmogelijk om in wel Romeins stadion dan ook in volle vaart te keren. Leuk voor de film.
De Romeinen zouden ook alles hebben berekend : 50 % van de 70.000 inwoners wilde wel naar het stadium, dus 35.000 zitplaatsen. 10 % wilde wel naar zang en dans en culturele voorstellingen dus 7,000 plaatsen in het theater. Let op: geen amfitheater, want dan zou je aan beide kanten kunnen zitten en kijken en dat was niet het geval. Dan de biblotheek: slechts 1 %. Triest dus om te merken dat onze menselijke soort in 1500-2000 jaar geen enkele evolutie heeft gekend.
Inmiddels kunnen er geen 35.000 mensen meer in het stadion, want een deel van de stenen is hergebruikt in de moskee. Deze hebben we jammer genoeg niet meer gezien (wel stukje op een filmpje ergens) was er mooi, maar we hadden de puf niet meer. De plaatselijke synagoge schijnt ook heel mooi gedecoreerd te zijn.

Na een Turkse lunch in het pas opgeknapte wijkje gaan we een aantal zaken bekijken. Zo zijn er huizen die we kunnen bezoeken die in renaissancestijl waren en door zeer rijke handelaren waren gebouwd. Overigens waren die wel goed voor de stad, stichtten ook een school bijv. en belasting moest je betalen per raam. Dus je raadt wel dat deze dure huizen vooral heel veel ramen hadden. Het meest luxueuze huis had een badkamer in de stijl van een Turks badhuis, uitgevoerd in marmer met warm en koud stromend water. Huizen stammen dus uit begin 19e eeuw. Ieder huis had iets wat een ander niet had. Naast deze badkamer, had deze handelaar die tot in India handel dreef in zijn woonkamer die echt giga groot was, een fonteintje met rozenolie om zijn rijkdom te etaleren. Voor het idee: een liter rozenolie kost nu 6000 euro.

In een ouder huis uit de Ottomaanse tijd, was er weer wat anders. De vrouw des huizes mocht niet naar buiten en niet gezien worden. Een van de mannen liet een soort half torenkamertje bouwen in de muur van zijn huis zodat zijn vrouw toch op straat kon kijken en kon volgen wat er gebeurde zonder zelf gezien te worden.
Dan moesten we toch zeker naar het Etnologisch museum. Dat zou uitzonderlijk zijn. De buitenkant ja, hadden we gister al gezien. Een mooie gewelfde gevel. Heel indrukwekkend. Het museum: nou ja. Ik weet het niet hoor. Overal waar je komt denken ze dat we van een andere planeet komen of zo, waar geen historie is van landbouw en nijverheid, ambachten. Weinig nieuws en bijzonders. De kostuums vind ik dan wel heel leuk, maar waren veel van hetzelfde en weinig of geen toelichting en dat vond ik dan wel jammer.

Naast het museum is een kerkje wat van vanochtend van buiten hebben gezien met een beetje nogal afwijkende klokkentoren. Was ook weer zoiets van die Ottomanen. Als die klokken allemaal zouden luiden (wat ze aanvankelijk zo hard mogelijke deden) zou je de muezzin niet meer horen die oproept tot gebed, dus binnen een nacht zijn al die klokkentorens verwoest. De huidige klokketorens zijn dus allemaal nog relatief nieuw. Ook stond er een muur rond de kerk, want een kerk mocht dan wel, maar je mocht hem niet kunnen zien. Deze kerk is een en al iconen en schilderijen.

Nog een ding gaan we zien, want mijn voeten willen al niet meer zo. We lopen naar de kleine basiliek waar ook nog heel wat mozaiekvloeren zouden liggen.
Onze route is niet helemaal zo het hoort en we komen door wat bij ons een Vogelaarwijk zou heten. Wat een gribus. Terug lopen we dan maar via een andere weg. Ik was helemaal kapot. Gelukkig is er naast ons hotel ook nog een cafe wat erbij hoort en dus zitten we na een lekkere douche, met droge, schone kleren (het is hier nog steeds 35 graden, zo niet meer) op het terras. Adrie leest en ik schrijf. We lijken wel een gepensioneerd stel!

Heerlijk gegeten bij een goed Italiaan en nog een kort stukje over de winkelboulevard gelopen, aan het einde wat leuke fonteinen en natuurlijk tijd voor een fotomomentje.

Nog twee weetjes:

Er is vanavond nog geen kind geboren, want als dat zo is, knippert de straatverlichting een aantal keren. Computer progamma in de ziekenhuizen stuurt dat aan.
Overal in de stad zijn fonteintjes waar je je flesje kunt opvullen met drinkwater. Aardige geste, zeker nu het hier zo warm is.

Geschreven door Jacquelijne.opreis