Na een goed ontbijt en vooral ook nog allerlei goede raad en tips van "de zus", vertrekken we richting het noorden. Maar niet nadat iemand nog weer een auto voor ons had verplaatst zodat wij eruit konden. Het was er nogal krapjes. In de toch al smalle straatjes met abominabel wegdek was het haast niet te doen, maar de zon schijnt en we hebben er zin in!

We hebben een flinke weg voor de boeg een stel haarspeldbochten waarmee je een volledig ontaarde krullenbos getemd zou krijgen... Maar ja, wat wil je: we gaan door het balkangebergte over de Beklemeto pas. Zo ongeveer bij het hoogste punt aangekomen zien we in de drukte ergens op de kleine parking onze auto kwijt te raken. Eromheen staan kraampjes met honing, jams en geleien en ingelegde noten. De noot die wij zullen kraken is een flinke toch naar het hoogste punt van de pas waar een monument staat. Een soort ark de triomphe, een Vrijheidsbeeld ter nagedachtenis aan de gesneuvelde Russische soldaten tijdens de gevechten met het Ottomaanse leger in 1878. Dit jaartal prijkt ook aan een van de zijden. Op de andere zijde staat het jaartal 1944 om de "bevrijding" van Bulgarije in de 2e wereld oorlog te eren en vooral om dan het begin in te luiden van het communistisch regime. Volgens mij is Vrijheidsbeeld dan ook een beetje een bizarre term. Vrijheid? We zullen nog meer van dit soort communistische uitingen tegen komen. Als we het dan toch over eufemismen hebben dan begrijpen jullie ook wel dat ik in een soort van lichamelijke uitspatting ben ingegaan op het idee van Adrie om " de korte route " omhoog te nemen. Iets meer klimmen, heel wat minder meters. of the beaten path. Ik lijk soms best sportief. Net zoals Veerle zei toen we in Japan waren: ik ben heel sportief, want ik drink ook sportdrank. Nou ja, zonder sportdrank kwam ik zelfs boven..En ik had wel natuurlijk mijn superbergeschoenen aan. Dat scheelt dan weer. Wegen zo ongeveer een kilo per stuk, maar dan heb je ook wat. Ze zijn al heel Azië doorgeweest.

We kringelen weer verder lang een mooie natuur; het lijkt dat hoe hoger we komen (de pas was op een 1600 m hoogte), hoe rijker de begroeiing. Wat een kleurenpracht langs de weg! We zijn onderweg naar Troyen waar een heel mooi klooster schijnt te zijn. Het is wel zondag, maar schijnt tot 1900 uur open te zijn dus dat komt goed. Na het klooster even wat eten onderweg. Nou, we hadden dus buiten de waard gerekend, of beter gezegd, buiten Maria.
Zo'n 8 km voor het klooster staan we in de file, waarom, geen enkel idee eerlijk gezegd. Wellicht is er wat gebeurd op de weg of is er een spoorwegovergang of stoplichten... Na 5 kwartier zijn we 6 km opgeschoten en het lijkt steeds drukker te worden. Zou het dan toch zijn vanwege dat klooster? We kunnen het ons niet voorstellen, bovendien. Waar zou je dan al die mensen moeten laten? We besluiten toch maar niet af te taaien nu we al zover zijn gekomen en draaien ergens een tijdelijk parkeerterrein op. Het is massaal. Een complete volksgekte.

Uiteindelijk zijn we deel van een ongelooflijk volksfeest waar Corona een term is die bij menigeen nog niet in het woordenboek zit. Mondkapjes? Afstand? Gelukkig zijn we gevaccineerd en we proberen toch wat afstand te bewaren. We doen een poging in een restaurant om wat te eten te scoren, maar geven na een kwartier het maar op. Onbegonnen werk. Evenzo bij alle burgers-bier-en braadworst tenten die je overal aan de enorme rookwolken herkent. We leggen zo twee kilometer af tussen de kramen met allerhande koopwaar. Het is een complete braderie die overgaat in een kermis zodra we het klooster naderen. Het klooster is in wolken gehuld, maar laat je niet misleiden, vooralsnog geen wierookwolken, maar platte braadworsten.. alles nauwlettend in de gaten gehouden door de politie en marchaussee.

Als we dan eindelijk door de poorten van het klooster stappen is het net een sprookje als je de honderden mensen alleen al op de binnenplaats even probeert weg te denken. De halve wereld is daar om zijn of haar geloof te belijden. Keurig achter dranghekken wacht men, al dan niet met bier of braadworst in de hand, om een op een podium opgestelde icoon te kussen, erbij minstens een weesgegroet te prevelen en drie kruisen te slaan. Jong en oud, arm en rijk... We kijken onze ogen uit en kunnen persoonlijk de devotie niet snappen. We proberen nog wat verderop in het klooster rond te kijken en zien idd een paar heel mooie fresco's die overigens niet in heel beste staat verkeren, dat is bij de ingang van een schrijn of kapel, maar ook hier staan rijen te wachten en ik ga echt niet in het gedrang staan. Na nog wat rondgelopen te hebben aan de buitenkanten taaien we af. We hebben het wel gezien.

Dachten we. We doen nog een halfslachtige poging om iets van de grill te bemachtigen, maar herrinner met dat ik nog een zakje met belegen kaasblokjes in mijn rugzak heb, ondertussen wel raclette geworden denk ik , maar vast nog wel eetbaar genoeg om onze honger te stillen. Op het moment dat we besluiten naar de auto terug te gaan lopen, trekt Adrie aan mijn mouw :"Snel , je camera! Een processie". En inderdaad. Nou stond die processie in geen enkele verhouding met het aantal mensen, de drommen gelovigen of wie dan ook Maria ten hemelvaart als excuus aanvoert om eens lekker weg te gaan.. Desalniettemin...

De verdere weg daalt wat het lastig maakt om de constant acute snelheidswijzigingen bij te houden (ieder ogenblik verandert het weer als er een bocht komt of zo), maar zonder al te veel moeite brengt mr. Garmin ons naar het Gurko hotel in Veliko Tarnovo. We hebben weer een heerlijke ruime kamer en gaan eerst maar eens lekker douchen. Jurkje aan en een wandelingetje, terrasje en bij een heel goede Italiaan heerlijk gegeten.

Terwijl ik nog schrijf is de chauffeur al in dromenland geraakt zie ik zo. Ik ga jullie nog wat foto's uploaden en dan is het wel weer mooi geweest voor vandaag. Morgen om half 9 staat onze gids Kaloyan al weer voor de deur om ons morgenochtend rond te leiden in de stad en ons van alles te vertellen. In het Nederlands zowaar...

Geschreven door Jacquelijne.opreis