Spannend, sinds lange tijd weer een echte reis. Vroeg op: 05.00 uur dus vanzelfsprekend hopeloos geslapen. Iets niet in orde met de lamp die in de hal automatisch aan en uit moet gaan maar dat niet deed. Toch maar uit bed. Na dan wel rustig opstaan en ontbijt om stipt 06.00 uur taxi de Groen met een zeer vriendelijke keurige jongeman in pak mét stropdas.. en dat op zo'n gribus uur. Gelukkig stond de (eerste) trein al klaar op het perron en konden we lekker gaan zitten. Vlekkeloze overstap op de intercitydirect in Rotterdam en dan blijken er toch heel wat meer mensen al de vroege toch naar Schiphol te hebben gemaakt. Voor het eerst weer vliegen in Coronatijd en we zien nogal wat uitersten. Voor ons in de incheckrij een toekomstig Coronahaardje met 15 pubers, nog niet of nauwelijks ingeënt, dicht op elkaar... We houden maar wat afstand voor zover mogelijk, maar je ziet het gebeuren. Verderop lijkt het ineens of we in het Roosendaals carnaval zijn beland met de Gertrutten (carnavalsclub van het Gertrudislyceum) : witte overalls, mondkapjes, handschoenen en veiligheidsbrillen en duidelijk zichtbaar in 10 cm grote letters op ieders rechterschouder een opeenvolgend nummer. Aziaten, hoogstwaarschijnlijk Japanners. Nog even verwacht ik dat ze hun instrumenten pakken om het laatste Roosendaals liedje te gaan spelen, maar nee, het is ernst. Geen dweilband. Verderop zien we nog wat dissidenten: zelfde outfit maar zonder schoudernummer...

Gelukkig gaat onze vlucht voorspoedig en blijken we ipv een VW Golf geupgrade te zijn naar een nieuwe Renault scenique of zoiets, een heel bakbeest. Ik zie mezelf er voorlopig nog niet in rijden en doe mijn best om dan maar mijn geringe kwaliteiten als navigator in te zetten. Met een keer misrijden arriveren we dan toch eind van de middag in Koprivshtita, een mooi, kleurrijk oud dorpje bij hotel Panoramic. De Garmin navigatie die Rodinatravel (Rodina = vaderland) ons heeft uitgeleend, is een heel prettige hulp. Het lijkt soms wel of we in Belgie of Frankrijk rijden: constant wisselende snelheden: 40, 50, 60, 70 80, 90... het hele scala. Een knipperende tegenligger waarschuwt ons gelukkig voor een snelheidscontrole waarvoor dank!. Een uiterst charmant familiehotelletje, maar niet nadat we hobbelend allerlei kuilen en putholes vermijdend zijn aangekomen. We worden ongelooflijk gastvrij en enthousiast ontvangen door de eigenaar, zijn vader en zuster en kids. De eigenaar is ons zelfs zeer behulpzaam om op een onmogelijke plaats op een helling onze nieuwe bolide keurig te parkeren. We krijgen naast allerlei tips voor restaurants en dingen te zien een prachtige ruime suite, alles buitengewoon netjes en schoon en echt nog wel zoals het hier past: in onze ogen wat ouderwets, maar dat vinden we eigenlijk wel heel charmant.

We lopen naar het centrumpje via wat hotsebotsstraatjes, dus ik ben blij dat ik toch gekozen heb voor mij loodzware degelijke leren Lowa's ipv mijn lichtgewicht Human Nature wandelschoenen. De meeste huizen zijn bereikbaar via een soort van brede houten poort, waar op de meeste huizen in gelamineerd plastic de overlijdensberichten van (voorgaande) bewoners hangen, soms met foto, soms alleen tekst. Weer zo'n gewoonte die wij niet kennen.

Tijd voor een eerste kennismaking met het Bulgaars bier, op een terras kijken we onze ogen uit. Naar ons idee is iedereen (ook veel toeristen, binnen- en buitenlands) hier behoorlijk ordinair. Haren geverfd in de meest exotische kleuren, "stevige" posturen en vooral veel goedkope synthetische kleding. We kijken onze ogen uit. Op aanraden van de zus van de eigenaar hebben we gelijk gereserveerd bij een goed restaurant. Het zou nogal druk kunnen zijn omdat het morgen Maria-feest of zoiets is (wij zijn niet bekend met de katholieke heiligendagen) en daardoor verwacht men toch wel extra drukte. Naar ons idee hebben we niet echt uitgebreid gegeten, maar kunnen zonder meer met minder dan de helft toe. Mijn toch al stevig postuur hoeft niet nog indrukwekkender te worden en Adrie is nooit een grote eter geweest, hetgeen je dan ook weer in zíjn postuur terugziet. Maar ook tijd om een mooi flesje Bulgaarse Merlot soldaat te maken tijdens het eten en vooral te genieten van alles wat er zo voorbij flaneert.

Na deze lange dag, moe maar zeer voldaan weer terug in onze hotelkamer, waar het culturele leven van nog geen stoppen weet en we nog getrakteerd worden op onvervalste Bulgaarse volksmuziek die door onze hordeuren binnenkomt. Maar na deze lange en buitengewoon prettige dag vermoeden we dat we geen probleem gaan hebben om in slaap te komen.

Morgen richting Velika-Tarnovo, via Troyan-Klooster. Beklemeto-pas (ofwel Troyanpas) is een van de most dangerous roads. Die kunnen we dan weer bijschrijven op ons lijstje denk ik dan maar. Het is maar hooguit 1500 m. we hebben ook wel 5500 gehad, maar waar hebben we het dan over. Nou ja, "klein" detail : nu rijden we zelf! Na een vast en zeker heerlijk authentiek Bulgaars ontbijt!

Geschreven door Jacquelijne.opreis