We vertrekken naar Chengyang , weer de bergen in, kronkelweggetjes met putten. We zijn zo’n kwartier onderweg en ineens roept Herman: ik ben mijn stoeltje vergeten. Goed, Herman gaat met het busje terug met Jason en wij gaan dus maar lekker lopen, hebben we onze ochtendgymnastiek weer, waar we inmiddels aan gewoon zijn. We moeten onbedaarlijk lachen om Rinske die uit de grond van haar hart met een enorme stelligheid roept: ik heb nog nooit zo’n lelijk stoeltje gezien, zodra het busje weg is, waarop wij natuurlijk ongelooflijk moeten lachen, zij verwoordt wat wij…….hahahah.
We moeten wel bergop, dus onze eerste zweetsessie van vandaag zit er weer op. Het zal niet de laatste zijn, want het is vandaag heel erg vochtig warm.

We stoppen nog even in het laatste dorp in de Guizhou provincie waar ook een prachtige wind and rain brug staat en dan verlaten we Guizhou en rijden we de Guangxi provincie binnen. Mr. Lou doet acuut zijn gordel om (nog niet eerder vertoond), maar na een volgende fotostop vergeet hij dit natuurlijk weer direct.
In Chengyang aangekomen rijden we met het busje over een wind and rain bridge (kan dat wel?) en stoppen direct links. Blijkt dat we bij ons guesthouse zijn aangekomen. We worden verwelkomd door een stel Chinese jonge vrouwen, waarmee ik ’s middags al snel dikke vrienden wordt. Het guesthouse is schoon, met voor de verandering ook een keer schone vloerbedekking. Het is wel erg gehorig, want, in echte Chinese stijl gebouwd van enkel hout, zonder enige spijker, dus met mooie houtverbindingen.

We lunchen er overheerlijk buiten op het grote terras naast de rivier. We hebben ook zowaar voor de eerste keer een balkon. Ik ben nu toch maar naar binnen gevlucht want we worden werkelijk opgevreten en ik heb ik dit vreselijk vochtige klimaat vandaag echt geen zin in lange broek en dito mouwen. Het dorp is weer zo’n erfgoed of eco-gedoe waar we in verhouding veel voor moeten betalen. Schijnt uit 5 kernen te bestaan, maar we vinden het wel best. Om 15.00 uur na een overheerlijke lunch in het guesthouse gaan we dus het dorp in en redden net de voorstelling van 15.00 uur, die op Chinese tijd begint. Het is op zich mooi, maar we worden een beetje moe van de souvenirverkoopsters (valt tot dusver echt wel mee) en er is weinig publiek. Beetje sneu. Na afloop komt een van de meisjes heel vriendelijk naast me zitten. Helaas spreekt ze geen woord Engels, maar ze wil wel heel graag samen met mij op de foto, dus dat wordt geregeld.

We lopen nog een uurtje rond maar vinden het itt bijv. het dorp waar we gister waren nogal een hele tamme boel, beetje desillusie. We drinken wat koffie en thee bij een dikke-bijna-boeddha Chinees, die werkelijk niet vooruit te branden is en we gaan lekker naar ons guesthouse, met doel op het terras te gaan zitten, ware het niet dat ik die blauw-wit gebatikt/geborduurde tafelkleden zie hangen in een van de helaas vele souvenirshops. Natuurlijk pas na 6 winkels op een van de bruggen er een gekocht (beter concurrentie aldaar) voor mijn surrogaatzus Rosalie, die me vroeg een tafelkleed mee te brengen, het kleed dat ik 2jr. terug uit Birma meebracht is inmiddels aardig verkleurd geraakt.

Ik ga eerst eens kijken op internet (kan helaas niet met mijn eigen machine) of er bericht is van Dim-Sum ivm gids en treinkaartjes aangezien we vandaag van Jason en Mr. Lou afscheid hebben genomen. Ja, antwoord, nee, ik wordt er niet echt veel wijzer van, maar het zal wel goedkomen en anders krijgen we het ook wel geregeld, daar twijfelt niemand in de groep aan. Na wat internetten zowaar mijn teennagels opnieuw gelakt (doe ik 2 keer per jaar) en hoor de dochter des huizes (Lulu van 8) behoorlijk aardig op de lushengfluit spelen. Ik ga kijken en wil natuurlijk ook proberen. Ja, dat is natuurlijk weer dikke pret. Laat ze op mijn laptop mijn kinderen zien enz. altijd prijs. Susan (de Engelse naam voor de vrouw des huizes) troont me mee naar binnen naar de telefoon en gaat bellen naar ene Mr. Li (geen idee wat ze van plan is), maar dat was dus iemand van de travel agency, die ze mij wilde geven om voor morgen af te spreken, maar ze hoefde enkel door te geven dat we om 10.00 uur vertrekken. Uitslapen dus morgen !

Geschreven door Jacquelijne.opreis