Vandaag zijn we al om 7:00 uur wakker, want we willen met de trein (tram) naar Benidorm en dat is anderhalf uur rijden. Het heeft vannacht even flink geregend, maar inmiddels is het weer droog en het belooft een mooie dag te worden. We ontbijten met een beetje Griekse yoghurt met honing en blauwe bessen en gaan daarna op pad.
We nemen lijn 9, net als gisteren, maar daarna moeten we nog twaalf haltes verder. Wanneer we Gata de Gorgos uitrijden, komen we met de spoorbrug over de drooggevallen rivier de Gorgos. Het zit er indrukwekkend uit met zijn grote rotsblokken. Het groen bestaat hier voornamelijk uit naaldbomen.
Wanneer we door een tunnel zijn gereden, komen we langs een steengroeve en daarna volgen nog twee tunnels voordat we in Teulada komen. Daar moeten we wachten op een tegemoetkomende trein. Het waait stevig hier en je ziet de kruinen van de bomen heen en weer wiegen.
Het volgende station is Benissa en daarna volgt nog een tunnel. Het landschap is veranderd en je ziet hier veel wijngaarden op terrassen tegen de heuvels aan gebouwd. Na nog twee tunnels zien we in de verte Calp liggen, een grote berg die uit de zee oprijst met een hele rij witte flatgebouwen op de voorgrond.
Nog twee tunnels en dan gaan we met een smalle spoorbrug over de vallei. Het station ligt bovenin Calp, maar er staat een bus klaar om passagiers naar beneden te brengen.
We rijden weer door een tunnel en dan door een lange kloof, een smalle spoorbrug over een diep indrukwekkend ravijn, nog twee tunnels en nu kunnen we Benidorm zien in de verte met zijn karakteristieke skyline.
In de diepte passeren we een haventje en even later de Russische kerk. Drie tunnels verder stoppen we in Olla. Hier zie je veel citrus bomen.
De volgende tunnel is heel lang en loopt naar beneden, een soort rioolrat van Duinrell of hoe dat pretpark ook al weer. Daarna komen we in Altea en verder weet ik het niet meer. Ik ben in slaap gevallen.
We stappen uit in Benidorm en lopen naar de markt, war we die heerlijke olijven willen kopen. Het was toch... Jan en ik kijken elkaar aan; geen markt dus. Ik vraag het in een café en de man zegt dat deze markt alleen op woensdag is en dat de markt vandaag in Rincon is. Ik typ het in de telefoon en Jan zet de navigatie aan; 50 minuten lopen. Wat?! 50 minuten? Dat kan toch niet? Nou ja, het zal dan wel.
We nemen onderweg een karig ontbijtje en lopen daarna weer verder. Ik zeg een paar keer dat het me helemaal niet bekend voorkomt en dat ik niet wist dat het zo ver was, maar Jan zegt dat dit is wat ik heb ingevoerd. Dat zijn de magische woorden, heb ik het wel goed ingevoerd? Dit lijkt verdacht veel op de weg naar de overdekte markt buiten Benidorm. Ik zoek nog even op internet en kom tot de ontdekking dat de markt op zondag ook in Pueblo is en die moeten wij hebben. Er komt een ouder echtpaar aan op een duo scootmobiel en ik waag de gok.
'Spreekt u Engels?'
'A little', antwoordt de vrouw.
'Dutch?'
'Ja.'
Kijk dat praat veel makkelijker. Ik vraag waar de markt is en ze leggen het uit. Inderdaad een stuk terug, maar gelukkig bergafwaarts.
Bij de markt zijn we overweldigd door de drukte. Normaal gaan we heel vroeg en zijn we om elf uur klaar, maar nu is het inmiddels half twaalf en ziet het zwart van de mensen. We nemen het tweede pad en het laatste pad en dat is wel genoeg. Ik heb een rode sjaal met witte stippen in mijn haar, zodat Jan me goed kan herkennen en we wurmen ons door de menigte.
Er loopt hier van alles; mannen in een strakke zwembroek en een kort T-shirt, vrouwen in een bikini met een broek op half zeven, mensen met blauw, groen en paars haar. Een jonge vrouw probeert me in het Spaans een zonnebril te verkopen, ze scoort er punten mee dat ze me in het Spaans aanspreekt, maar ik heb al bril.

Als we via het laatste pad de hoofdstraat weer bereiken, lopen we terug naar de boulevard. Hier is het ook druk en er zijn vooral veel Engelsen. De Spaanse vrouwen van 70+ zijn het best gekleed, ze zijn opgemaakt, hebben hun haar netjes zitten en dragen bijpassende schoenen en sierraden. De toeristen daarentegen … Ze zijn uitgedost voor een vrijgezellenfeest, hebben (te) korte shirtjes en (te) strakke broekjes. Hoe bloter de tegenliggers, hoe groter mijn behoefte om mezelf meer te bedekken. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fantastisch om al die mensen langs te zien komen, maar soms krijg ik wat last van plaatsvervangende schaamte.

We drinken bij de cervezeria een koffie, als de eerste druppels vallen. In de hele straat rennen obers naar buiten om de parasols open te draaien, maar wanneer de laatste parasol is opengedraaid, laat de zon zich al weer zien.
De drukte hier in Benidorm lijkt nog erger dan rond de Kerst. Dat komt mede omdat de terrassen veel groter zijn, zodat er minder plek is om te lopen. We worstelen ons door het tapas straatje en de winkelstraat en gaan dan op zoek naar ons restaurant: La Salamandra. Het is in het Engelse gedeelte van Benidorm en als we aankomen zijn we de enige gasten. We kunnen dus even rustig overleggen wat de bedoeling is van die Bongo bon en het blijkt dat we niets hoeven te kiezen, we krijgen gewoon iets. Dat is fijn, want dan hebben we ook geen last van keuzestress.

Vooraf krijgen we een heerlijke salade met Parmezaanse kaas en een empanada met vlees en een chimchurri dressing. Daarna komt er een plank met drie soorten vlees , gegrild op een houtskool barbecue. Het smaakt geweldig en de tent loopt ondertussen helemaal vol met enkel Spanjaarden. Als toetje krijgen we een soort cheesecake, één met chocola en één met caramel. Wanneer we die op hebben, lopen we weer naar het station. De trein rijdt weg als we aankomen, we zijn dus een uur te vroeg. Met dit weer is dat geen straf, ik ga in het gras liggen en wacht wel tot het tijd is.

Van de terugreis krijg ik weinig mee, want ik kan mijn ogen niet open houden. Tegen de tijd dat we weer in Denia zijn, ben ik weer wakker. We kunnen bij het appartement nog even lezen en dan worden we al geroepen door de buurvrouw dat er alvast wat hapjes zijn. We gaan aan de grote stenen tafel zitten en genieten van de knoflook olijven en de gebakken pepers, terwijl we live genieten van het bereiden van de paella. De schipper (Michael) met zijn vrouw (Ute) zijn er en hun vriendin Connie en natuurlijk Claus, de eigenaar. Hij vertelt en passant dat hij 92 is! Later schuiven er nog twee gasten aan. We hebben het eerst over de trein van Denia naar Benidorm, maar dan gaat het ineens over hu reis met de Oriënt Express, dat ze vorige maand in Italië op vakantie waren, dat Japan zo'n mooi land is maar lastig voor zaken doen… Ik voel me steeds minder op mijn gemak. Jan en ik zitten achter de tafel en kunnen niet zomaar onze stoel wegschuiven. Ik sta op en begin de borden op te stapelen. 'Waar kan ik afwassen?', vraag ik. Connie is al in haar appartement en Ute neemt me mee daar naartoe. We wassen af en daarna proberen we het nog eens. Het gaat nu over politiek en andere dingen die we tijdens de vakantie liever niet bespreken. Het is een gezellige avond, maar we vinden het ook wel weer lekker om thuis op de bank nog even met z'n tweetjes een afzakkertje te nemen.

Geschreven door Hazenreizen