Als we wakker worden is het zwaar bewolkt en het regent, eigenlijk heeft het de hele nacht geregend en geonweerd maar ik heb er niks van meekregen. Vandaag is dus de eerste keer in deze vakantie dat we binnen moeten ontbijten.
Na het ontbijt drinken we een kopje koffie (die Takis natuurlijk betaalt) bij Kathy en nemen alvast afscheid van Minas, Dino, Takis en de rest. Tegen Kathy zeggen we dat we zo nog terugkomen om afscheid van haar te nemen, maar eerst gaan we onze spullen inpakken en inkopen doen. De zon komt inmiddels weer tevoorschijn en we kunnen zonder regenjas boodschappen doen. Voor Kathy kopen we een bos bloemen bij de bloemist in het dorp, voor Takis een kerststukje en voor Dino een kerstman. Voor Kathy doen we er ook nog een doos bonbons bij.
Om half elf gaan we terug naar de Boulevard of Broken Dreams en daar vinden we behalve Kathy ook Takis, dus kunnen we ons cadeautje zelf overhandigen. Ook Dino komt binnenlopen, en zo is het afscheid compleet. We drinken buiten op het terras koffie met amaretto en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat een gesprek met Dino en Takis te hebben. Met hulp van Kathy komen we een heel eind en zo weten we dat Takis bezorgd is dat we ziek worden van de weersomslag als we weer in Nederland zijn. Volgens mij wil hij gewoon dat we blijven, we moeten in ieder geval beloven dat we volgend jaar terug komen.
Kathy heeft een plastic tas met lekkers voor ons klaar staan: broodjes van de bakker voor het ontbijt (of de lunch) en nog van die harde ringen die we moeten eten met verschillende soorten kaas en thee. Gelukkig hebben we nog plek in de koffer. Daarna komt Pavlo langs en zegt dat hij straks weer komt, maar eerst moet hij even naar huis. Dat even duurt wat langer en we denken dat het misschien niet zo serieus bedoelt was. Dan komt hij aanlopen met een tasje voor ons, in het tasje zitten beschilderde stenen. Hij heeft ze niet zelf geschilderd, maar een vriend van hem doet dat. Heel lief van hem natuurlijk, dus de stenen vinden ook een plekje in de koffer. We proberen nog om facebook vrienden te worden met Dino, maar ik weet niet zeker of dat gaat lukken.

Als we alles hebben ingepakt en we hebben de broodjes van Kathy opgegeten, rijden we naar het vliegveld. We nemen nog een half brood mee dat we over hebben, want misschien komen we wel geitjes tegen. We zijn al bij het vliegveld als we nog steeds geen geitjes hebben gezien, daarom slaan we vlak voor het vliegveld rechtsaf voor een kleine omweg. Vlak daarna zien we wat schapen aan de rechterkant van de weg. We stoppen en ik stap uit met mijn zak brood. De schapen zijn niet bang en komen nieuwsgierig naar me toe. Al gauw heb ik heel wat fans om me heen verzamelt en ik probeer het brood eerlijk te verdelen. Een meneer op een scooter stopt bij ons en vraagt waar we vandaan komen. Hij lacht om het enthousiasme van de schapen en als mijn brood bijna op is rijdt hij de inrit in. De schapen rennen gelijk achter hem aan, dus hij is waarschijnlijk hun ‘vader’.

Het vliegveld op Karpathos is een oase van rust en Jan en ik gaan kalm aan inchecken. Ik vind mijn id-kaart niet 1, 2, 3 en ga even op een stoeltje zitten om mijn tas te doorzoeken. Nog eens in mijn portemonnee kijken, alle pasjes eruit halen … het zweet breekt me uit. De dame van de controle komt naar me toe en maakt een ‘siga, siga’ gebaar, doe maar rustig aan. Jan kijkt naar de pasjes in mijn hand en wijst mijn id-kaart aan. ‘Dat is hem toch?’ Stom hé? Van de stress zag ik het gewoon niet meer. De dame lacht en vraagt of ik soms verliefd ben, dat ik zo in de war ben. Dat wel natuurlijk 😊.
Bij de douane vraag ik of ik mijn flesje water mee mag nemen. De douanier antwoordt ontkennend maar vindt het toch goed bij wijze van uitzondering. Het blikje bier dat per ongeluk nog bij Jan in de rugzak zit, gaat ook gewoon mee net als mijn nagelvijl die ik weer vergeten ben in de koffer te doen.
Wanneer het tijd is lopen we naar het vliegtuig en nemen onze plaats in (rij 8 C+D). Ze laten ons keurig per vijf rijen instappen, zodat de chaos niet zo groot is. Bij de landing gaat het anders, iedereen staat tegelijk op en begint te dringen. Een mevrouw voor ons krijgt haar tas niet meer uit het bagagevak en haar man lukt het ook niet. Ze draaien en trekken aan de tas, maar er zit geen beweging in. Omstanders proberen te helpen en tenslotte krijgen ze tas met drie man sterk uit het vak. De volgende mevrouw heeft haar tas gepakt en wil nog even iets goed doen, als de man achter haar haar snel wil inhalen (in het gangpad van een vliegtuig nota bene!). Hij heeft vaart en stoot zijn kop keihard tegen het bagagevak. Inmiddels is de vrouw ons in het gangpad gaan staan, dus de man schiet er ook nog niks mee op. Langzaam maar zeker zijn alle stresskippen uit het zicht verdwenen en kunnen wij opstaan. Buiten staat de bus te wachten, die niet vertrekt voordat iedereen er in zit. Het haasten was dus sowieso onzinnig.

Op het vliegveld van Athene leveren we onze koffers in en daarna moeten we nog wel een paar kilometer lopen voordat we bij Gate C zijn. We eten stifado met gebakken aardappels, zodat we tijdens de vliegreis geen honger hebben. Daarna is het nog even heen en weer lopen in de winkels en we scoren nog twee flessen ouzo, om een wintervoorraadje aan te kunnen leggen.
We hebben een half uur vertraging én we hebben tegenwind. Uiteindelijke komen we om 23:45 aan op Schiphol, het duurt nog even voor we de koffers hebben maar om kwart voor twee zijn we dan toch thuis. Tijd voor een drankje en een hapje met onze chauffeur (Amber) en even acclimatiseren voordat we in ons eigen, heerlijke bed stappen.

Geschreven door Hazenreizen