Vanmorgen om half vier ging de wekker en heel even had ik een gevoel van spijt dat we zo vroeg op moesten staan. Toen ik Amber de trap af zag komen was dat over. Wij hadden nog het fijne vooruitzicht van een vakantie, zij kan straks onverrichter zake weer naar huis. Jan zet de tassen in de auto en even later zijn we op weg naar Schiphol. (Ik lees net het reisverslag van vorig jaar en dat begint bijna met dezelfde woorden, volgende keer dus eerst even terug lezen en dan besluiten of je inderdaad wel op vakantie wilt 😁.)

We hebben online ingecheckt en kunnen de koffer bij de drop-off afgeven. Het gaat allemaal automatisch. Je zet de koffer in een soort kooi, hij wordt gewogen en daarna komt er een label uit de printer die je zelf aan je koffer moet bevestigen. Als de kooi gesloten is, print hij nog een ontvangstbewijs uit. Handig hoor. Het enige nadeel is, dat we aan de balie altijd zeggen dat het koffertje (dat ik als handbagage meeneem) wel in het ruim mag en dat kan nu niet. Ik probeer nog even of hij niet bij de koffer past, maar dat mag niet. Ik kan hem ook niet daarna nog in de kooi plaatsen, want ik heb maar één stuks bagage geboekt. Gelukkig zitten er wieltjes onder, dus dat scheelt weer 😅.

Bij de douane krijgen we de nodige instructies, maar toch wordt ik grondig gefouilleerd 😳. Een beugel-bh, een fout label in mijn lange broek en iets van metaal op mijn schoenen, daar hebben ze moeite mee blijkbaar. Dan zie ik een douanier met mijn plastic bak staan.Hij kijkt me vragend aan en ik knik, inderdaad dat zijn mijn spullen. Hij pakt een detectieapparaat en scant de bak nog eens, alsof hij radio-actief is. Daarna haalt hij voorzichtig mijn handtas onder mijn jas vandaan. Ik moet de tas open maken en dan vindt hij het ‘gevaarlijke’ object: een kleine tube lippenbalsem. Ik kom en gelukkig met een waarschuwing vanaf 😅. Wanneer ik even later klein geld zoek in mijn tas, vind ik een vol doosje met scheermesjes (die ik eigenlijk voor Annemarie had gekocht). Best vreemd dat hij daar niet over gevallen is, dat lijkt me toch veel gevaarlijker 🧐.

We vliegen onder Canadese vlag naar Karpathos en krijgen alle informatie in drie talen, zodat we al helemaal in de vakantiestemming komen. Op het vliegveld worden we warm welkom geheten, heel warm, het is namelijk 28 graden 🌞. Natuurlijk is dat heerlijk, maar met een dikke, zwarte spijkerbroek, een hemd, een t-shirt en een colbert is het best broeierig. De koffer arriveert snel en ook de auto is goed geregeld, zodat we al snel onderweg zijn. Na een paar kilometer besluiten we eerst te stoppen om ons om te kleden. Lekker de dikke kleren en warme schoenen uit en hup in de luchtige outfit en de sandalen. Om twaalf uur zijn we al ingecheckt in ons hotel en het is fantastisch. Een badkamer met een on-Griekse moderne regendouche en een schitterend uitzicht op het ‘gemeentehuis’, de zee en de haven. In het vervolg mag Jan altijd de hotels uitzoeken, want hij is blijkbaar een expert in het opzoeken van top-locaties.

We doen eerst een rondje langs de highlights, Restaurant Acropolis (waar ze heerlijke yoghurt-ontbijtje serveren en waar we al vanaf de eerste keer komen), To Kima (waar je volgens Amber beslist 🐟 moet eten) en natuurlijk Café Karpathos, waar we even koffie drinken. Daarna lunchen bij Seaside (op advies van Jantien en Gert), op zoek naar Steve (ook voor Jantien en Gert) die alweer terug in Athene blijkt te zijn en langs Pelagos. Dan is het tijd voor een siësta, Jan op onze kamer en ik bij het zwembad. Ik verheug me op een duik in het zwembad dat heel beschut ligt, maar wat een schrik, het water is nog net niet bevroren ❄️❄️❄️. Ik krijg gelijk flash-backs van een vakantie met mijn moeder in Tunesië. Weet je nog mam? We vroegen ons destijds af waarom er niemand in het prachtige zwembad lag, het bleek bij nader inzien ijskoud te zijn. Ik sprong er dan in, zwom razendsnel naar de overkant en wist niet hoe snel ik er dan weer uit moest klimmen. Nou, dit is net zoiets.

Nu zitten we weer bij Angolo (Café Karpathos) om ons blog te schrijven, omdat we in ons hotel geen Wifi hebben... Terwijl ik dit opschrijf, besef ik dat dit klinkt als een heel zwak excuus. Als we wel Wifi hadden, hadden we ook de hele week van vijf tot zeven bij Angolo gezeten. Angolo maakt namelijk espresso in zo'n echte Italiaanse, achtkantige, aluminium pot en bij de borrel serveert hij heerlijke hapjes. Ik ben inmiddels al dikke maatjes met de buurpoes, die niet van mijn schoot is af te slaan. Bovendien zit oma van 84 hier flink te hoesten, dus ik voel me helemaal thuis, mam.

‘s Avonds eten we bij Pelagos, waar ze live muziek hebben. Ze spelen speciaal voor Amber het nummer Zeimbekiko tis endokias en vertellen ook aan de aanwezige gasten dat het een verzoeknummer van haar is. Goed dat je er niet bij was Amber, je had je vast opgelaten gevoeld met al die aandacht. We weten de avond te rekken tot een uur of half elf, maar dan wordt het toch echt bedtijd.
Het plein voor het gemeentehuis is inmiddels veranderd in een JOP (Jongeren Ontmoetings Plek) en we genieten nog even van deze ‘live’ muziek voordat we in slaap vallen.

Geschreven door Hazenreizen