Eindelijk vakantie! Gelukkig heeft Jan de vliegtuigstoelen gereserveerd en thuis al ingecheckt. Het afgeven van de bagage verloopt soepel, niemand voor ons en met de boardingpassen op zak verdoen we onze tijd met heen en weer lopen, overal kijken en vooral niks kopen want we sjouwen ons nu al een bult.
Het is tijd om aan boord te gaan en ik loop voorop met mijn boardingpass in de aanslag, so far so good. Jan wil ook aan boord, maar helaas ...
Ik word teruggeroepen en de kaartjes worden vergeleken. Aha, twee boardingpassen op dezelfde naam, tja dat gaat niet lukken. Ze printen er daar nog een voor ons uit en zonder echte problemen kunnen we onze weg vervolgen.

Tijdens de vlucht waarschuwt de gezagvoerder dat we ons moeten voorbereiden op een bewolkt Thessaloniki, maar wanneer we uitstappen schijnt de zon inmiddels en dat blijft ook zo. De bus naar het station van Thessaloniki staat al klaar en Jan propt zich met twee koffers de bomvolle bus binnen. Hij zegt dat ik er nog bij kan, maar dat geloof ik niet. Ik neem de volgende ingang en manoeuvreer me daar met mijn trolley op een leeg plekje. We vertrekken niet eens gelijk, want de Grieken vinden dat er nog veel meer passagiers in de bus passen. Zo'n tien passagiers verder gaan de deuren eindelijk dicht en vervolgen we onze weg. Ik realiseer me dat ik niet aan Jan heb gevraagd bij welke halte ik eruit moet en geld heb ik ook niet. Mijn telefoon is leeg en de weg naar Jan is geblokkeerd. Wanneer we in de buurt van Thessaloniki komen, stappen er wat mensen uit en gebaart mijn buurvrouw dat ik gerust naar voren kan gaan, want dat daar bij Jan nog wel een plekje voor me is. Zo gebaard zo gedaan (of heet dat niet zo?). Bij het station stappen we uit en stoppen we de koffers in een locker (ik had namelijk het station van tevoren gemaild of ze in het bezit waren van lockers en hoe dat werkte). Zo, nu eerst een kop koffie drinken bij dat kleine tentje aan de overkant.

Het hotel ligt op ongeveer 10 minuten lopen van het station en is redelijk makkelijk te vinden. Wanneer we inchecken, vraagt de receptioniste naar ons paspoort. Ik tast naar mijn heup en ... niets. Aan de andere kant misschien? Niets! Waar heb ik mijn tas gelaten? Ah, bij dat leuke kleine koffietentje tegenover het station! De receptioniste geeft ons de kortste route en in het kader van 'bewegen is goed voor u' lopen we maar weer terug naar het station. Jan heeft behoorlijk de sokken erin, want we weten niet hoe laat het café sluit. Het café is gelukkig nog open, maar ik zie mijn tas niet. We lopen naar binnen en de gezellige serveerster kijkt ons vragend aan. Dan begint ze te lachen en laat mijn tas zien (die ze veilig heeft opgeborgen), alles zit er nog in: paspoort, rijbewijs, telefoon ... We nemen nog maar een lekkere frappe voor de schrik en dan lopen we terug naar het hotel.
Het hotel is prachtig, we hebben een luxe kamer op de 8ste verdieping met een grandioos uitzicht over de stad. Wanneer we gesetteld zijn gaan we Thessaloníki verkennen. We vermaken ons prima, de bekende witte toren bezichtigd, beetje rond gelopen en gegeten bij een heel klein restaurantje achter het hotel. Daarna genieten in het bad met bubbels en jetstream. Helaas lag mijn bovenbeen tegen de afzuiger aan, dus een giga blauwe 'zuigzoen' op mijn dij (de foto's zal ik jullie besparen).

Geschreven door Hazenreizen