Vandaag is onze laatste (hele) dag op Karpathos. Bij het opstaan zien we dat er weer een vrachtboot ligt: Michail. Het is een vrachtboot die grind vervoerd en de grijper staat al klaar om aan het werk te gaan. Het is erg helder en we kunnen zelfs Rhodos goed zien, net zoals de eerste dagen dat we hier waren. Gisteren hebben we verse yoghurt meegenomen van de supermarkt en die gaan we vanmorgen proberen. We hebben in het verleden wel eens yoghurt gegeten die naar geiten smaakte, maar deze versie is heel lekker. Gelukkig maar, want we hebben ook nog genoeg voor morgenochtend.
Als we bij Katharina komen vertelt ze ons gelijk dat ze al om half zes begonnen is omdat Takis vroeg moest beginnen. ‘Hij heeft gelijk jullie koffie betaald’, vult ze aan. Daarna wil ze weten hoe laat ons vliegtuig morgen gaat, wat dat heeft Takis gevraagd. Ik zei al eerder: hij houdt alles in de gaten.
Tijdens het koffie drinken bedenken we dat we wel naar Diafani kunnen gaan vandaag, daar zijn we nog niet geweest deze vakantie. Wel op de boot, maar niet aan wal. We laten het dus bij één kopje koffie en gaan op pad.

Het is half bewolkt met regelmatig wat zon en 18 graden, een heerlijke dag om er op uit te gaan. Diafani stond nog op mijn verlanglijstje en Jan heeft nog een Mysterie Cache ontdekt in Aghios Nikolaos, daar komen we toch langs.
We hebben geen haast dus onderweg stoppen we om een kudde geiten te voeren. Volgens mij zijn het dezelfde van de vorige keer, want ook deze komen uit mijn hand eten. Eéntje komt zelf tegen me op staan omdat hij anders niet bij het brood kan :D.
We rijden verder en genieten van het uitzicht en de enorme pijnbomen die hier langs de weg staan. Ik heb een foto gemaakt van Jan naast zo’n boom, zodat je kunt zien hoe groot die bomen eigenlijk zijn.
Voordat we bij Aghios Nikolaos zijn hebben we al heel regelmatig geiten en schapen gezien naast en op de weg. We zagen er niet eerder zoveel in een vakantie.

In Aghios Nikolaos zetten we de auto op de parkeerplaats en gaan lopen. Ons doel is een kapelletje op een heuvel en het is even zoeken hoe we daar moeten komen. Naast een appartementencomplex gaat een pad omhoog en zo komen we even later bij het kapelletje. Nu moeten we vragen beantwoorden en daarna de coördinaten uitrekenen door de antwoorden te gebruiken in een sommetje. Ik heb keurig mijn pen bij me gestoken, maar aan papier heb ik niet gedacht. Bij gebrek aan beter schrijf ik de antwoorden op de muis van mijn hand. Wanneer we om het kapelletje heen lopen omdat we iets moeten opzoeken bij een naastgelegen gebouwtje, vindt Jan een stukje karton waar ik de berekeningen op kan schrijven. Dat werkt beter dan een hand 😊. Met de nieuwe coördinaten wordt het weer klimmen en klauteren door olijfgaarden (ik heb het opgezocht en beide versies worden gebruikt …gaard en …boomgaard) en over stenen muurtjes. We inspecteren aan de hand van de spoilerfoto alle muurtjes, maar we kunnen het deze keer echt niet vinden. Met onze tweede DNF (Did not find) in the pocket, keren we terug naar de auto.
Het is inmiddels bijna half twee en is weer helemaal bewolkt geworden, de temperatuur is ook wat gezakt en we hebben trek gekregen. Omdat je bijna nergens iets te eten kunt krijgen (het is off season en ook nog zondag) besluiten we niet door te rijden naar Diafani, dan zou het wel erg laat worden. We keren we terug naar het appartement en stoppen onderweg bij een simpel, wit kapelletje waar we deze vakantie al heel vaak langs zijn gereden. Langs het dag van het kapelletje hebben ze kerstverlichting aangebracht en we zien nu ineens dat het kapelletje een prachtige, houtsnijwerk toegangspoort heeft. Toch maar even binnen dus. Binnen is het mooier dan verwacht en Jan wil wel een foto maken, het nadeel is alleen dat het er erg donker is. Hij probeert de lichtschakelaars, maar dat heeft geen effect. Dan zie in een schakelkast in de muur met een stuk of vier automatische stoppen die je om kunt zetten, als ik nu eens… Jan voelt de bui al hangen en begeleidt me voorzichtig naar buiten.
We rijden nu naar het appartement en kopen daar een lekker volkoren brood bij de bakker van de grote supermarkt, want onze bakker is gesloten. Er staat bij dat het brood vier euro twintig kost, maar gelukkig is dat de prijs er kilo.
Thuis ze ik een pot saliethee erbij en dan kunnen we nog even lekker lezen. We zijn precies op tijd thuis om de veerboot te zien. Er staan zeker vijf containers klaar om geladen te worden en dan nog wat vrachtwagens en personenauto’s.
Het begint inmiddels weer te regenen, dus het lezen doen we op de bank met de verwarming aan. We zetten de muziek aan en ik wordt echt verwend: eerst de Zeimbekiko tis Endokias en daarna Valantis met ’s ena hartaki egrapsa.

’s Avonds lopen we naar Ellinikon voor ons laatste avondmaal in Karpathos. We nemen de dagschotel met Pork on a Spit en nog wat gemengde groente met artisjok, wortels en bonen. We krijgen weer een karafje raki als toetje en als ze horen dat we morgen naar huis gaan, krijgen we er nog een. Bij de eigenaar aan tafel zit een meneer van een fors postuur, die erg lijkt op meneer Gatoulis van de autoverhuur. Nu het de laatste avond is kan ik wel even vragen of hij familie is, want vrijdagavond hebben we hem ook gezien bij Asteri tijdens de live muziek.
Hij is inderdaad de broer van de autoverhuurder en zijn naam is Michail Gatoulis. Hij vraagt onmiddellijk of ik het verhaal van zijn vader ken. Gelukkig ken ik het verhaal en hij vertelt me graag nog eens dat zijn vader overdag verstopt zat in de boom en alleen ’s nachts naar buiten kwam om te eten. Ik vertel dat we wel drie keer langs het klooster zijn gereden om te kijken, maar dat er niemand was. Hij legt me uit dat het klooster iedere maandag in de namiddag geopend is en ik reageer teleurgesteld. Had ik dat maar geweten. Dan pakt hij mijn arm en zegt: Dat is dan een goede reden om hier nog eens terug te komen.

Geschreven door Hazenreizen