Vandaag begint nat. Gelukkig is het eerst de hele nacht droog geweest, want de IPad lag heel relaxed buiten op het ligbed. Vandaag is de dag van de verhuizing naar Orzola. We pakken onze koffers in en met mijn handen vol loop ik de stijle trap af. Nou ja, dat probeer ik. Doordat deze huizen niet zo vaak getroffen worden door zoveel regen, is er lekkage ontstaan en glij ik uit over een plas water halverwege de trap. Martina komt gelijk aangesneld, maar het blijkt mee te vallen. Gelukkig zijn mijn billen het onderdeel dat wel iets kan hebben. Ik begin opnieuw mijn blog te schrijven, want die is weer verwijderd door een miscommunicatie tussen mij en en mij blog. Als ik klaar ben met schrijven, schijnt de zon.
We moeten weer richting Teguise en we besluiten een kleinere weg te nemen, die we nog niet gehad hebben. Heel verrassend rijden we weer verkeerd. We keren om en proberen het nog eens. Na een paar kilometer realiseer ik me dat ik de oplader van het fototoestel op het aanrecht heb laten liggen en net wanneer ik Martina wil appen of ze nog even thuis blijft, belt ze me al. Terug dus naar Martina en met de lader in de auto proberen we het nog eens. De zon heeft het inmiddels opgegeven, maar de ruitenwissers werken prima.
In Teguise is het rustig, een heel verschil met zondag toen het markt was. Het blijkt wel toeristisch met veel souvenirwinkel, maar de gebouwen zijn mooi en het leuk om even rond te lopen. Eerst maar eens op zoek naar een pinautomaat. We komen bij een groot oud gebouw waar Bankia op staat, maar het is een blinde muur. We lopen er omheen en zien nog een blinde muur, maar aan de voorkant zit een ingang. Er is inderdaad een pinautomaat in dit prachtige gebouw.
Martina heeft ons geadviseerd om tapas te eten bij El Chiringuit, dus zodra we trek krijgen stappen we hier naar binnen. Het is een soort kantine, waar twee of drie Spanjaarden aan een drankje zitten. Ik vraag de hoogbejaarde ober naar tapas en hij wenkt me, ik moet even meekomen en aanwijzen wat ik wil. Hij laat me twee borden zien, een kleine en een grote. Ik wil de kleine aanpakken, maar dat is niet de bedoeling. Hij zet het grote bord weg en houdt het kleine bord zelf. Daarna laat hij me een enorme pan paella zien. Hij ziet aan mijn reactie dat ik daar wel zin in heb en schept het kleine bordje helemaal vol. Daarna wijs ik de Canarische aardappeltjes (papas Canarias) aan, hij pakt weer een klein bordje en schept de aardappels op. Daarna wijst hij naar de vitrine waar inmiddels wat mensen voor staan. Hij moppert een paar woorden Spaans en de ineens heb ik goed zicht op de vitrine en alle gerechten. Ik kies voor de gehaktballetjes (Albondigas) en bestel er een grote fles water bij. Ik zit net weer aan tafel als de ene na de andere toerist binnen komt. Zien eten doet eten.
Na het eten gaan we tanken. Benzine tanken is voordelig hier, 1.065 per liter. Daarna rijden we naar het Castilla de Santa Barbara waar ook het piratenmuseum is gevestigd. Het uitzicht is prachtig en het piratenmuseum is grappig opgezet. Het waait wel erg hard en binnen lijkt het nog harder te waaien dan buiten, omdat alle deuren open staan.
We vervolgen onze weg naar het noorden, met af en toe een fotostop. Margarita, de eigenaresse van het appartement in Orzola, heeft ons een plaatje gestuurd met de route, zodat het appartement makkelijk te vinden is. We zijn een uur te vroeg, dus moeten we ons even vermaken tot het vier uur is. Bij de haven wordt net een bootje te water gelaten, dus blijven we hier even staan kijken. De auto met trailer rijdt achteruit tot de trailer het water raakt, daarna wordt de trailer losgekoppeld en aan een lang touw verder het water ingeduwd. De vrijwilliger die dat doet, draagt alleen een bermuda. Wanneer de boot los komt, moet hij verder het water in om aan boord te klimmen. Het water is echt koud en dat hoor je ook wel aan de geluiden die hij maakt. Daarna halen ze de trainer weer binnen aan het touw. Jammer genoeg is er een wiel in het water achter gebleven en het is grappig om de reacties van de mannen te zien. In eerste instantie negeren ze het, tot de eigenaar van de auto aan komt lopen. Je ziet hem gezellig kletsen totdat hij het wiel ontdekt, zijn reactie is geweldig. Gelukkig kan hij er daarna om lachen en een van de mannen stroopt zijn broekspijpen op om het wiel op te halen.
Om kwart voor vier lopen we terug naar het appartement van Margarita. Haar zuster Elba wacht ons op en geeft ons een rondleiding. Het is een gebouw met vier appartementen, waarvan wij er een hebben op de eerste etage. Je komt binnen in een klein halletje met links een slaapkamer met een groot 2-persoons bed en een badkamer. Na het halletje komt nog een halletje met rechts een slaapkamer met 2 eenpersoons bedden en daarnaast een kleine zitkamer met tv. Aan dit halletje grenst ook een badkamer en een ruime keuken met allerlei basisingredienten zoals koffie, thee, suiker, zout, water en fruit. Het is een mooi, fris appartement met ook hier wat wateroverlast omdat de regen tussen de ramen doorsijpelt. In Januari regent het gemiddeld drie dagen en in februari twee, dus we boffen echt dat al deze regendagen toevallig in onze vakantie vallen.
‘S Avonds eten we bij Os Gallegos, gegrilde inktvis en snapper. Het eten smaakt goed, maar de bediening moet nog even wat ontdooien.

Geschreven door Hazenreizen