Na een rustige start van de dag vertrekken we om een uur of tien richting Drakeia. We stellen de navigatie in en rijden naar Ano Lechonia. Hier moeten we rechts, maar tot onze verbazing niet bij het station maar een weg verder. We rijden er langs, maar dat doen we niet. Het is een geplaveid pad dat niet geschikt is voor toeristen met een huurauto. We keren iets verderop om en gaan nu de straat bij het station in. Even later moeten we linksaf, het betonnen pad loopt sterk hellend tegen onze huidige rijrichting in. We keren iets verderop en rijden vanaf die kant het pad in dat een grote blauwe wegwijzer heeft met Paleokastro erop. We rijden door een dorpje en komen bij een klein kerkje, wat ook gelijk het eindpunt is. Je kunt nog verder, maar wederom niet met een huurauto. We rijden weer helemaal terug tot aan de hoofdweg en nemen nu de afslag bij Kato Lechonia door Vrochia en verder richting Agios Lavrendios.
We komen langs de restanten van een aquaduct en daarna langs een ruïne van een watertoren. Met een mooie, oude brug steken we de rivier over en rijden door olijfboomgaarden. Even verderop zijn ze olijven aan het plukken, maar we stoppen niet want de mevrouw die erbij hoort kijkt heel erg nors. Het is stralend weer en we klimmen nu snel naar het dorpje Servanates. We rijden nog verder door totdat we in Agios Lavrendios aankomen. We parkeren vooraan in het dorp op de parkeerplaats en beginnen te wandelen. Na een meter of vijtig blijkt het toch best fris te zijn buiten en we gaan terug naar de auto om een vest op te halen. Jan denkt dat we de auto misschien wel iets dichterbij kunnen parkeren, dus dat proberen we. We rijden het dorp door totdat de weg overgaat in een voetpad. Alles loopt hier dood. Terug naar het begin van het dorp dus en toch maar lopen.
Op het centrale plein drinken we koffie. Ik bestel in mijn beste grieks dio ellennikos metrio. De man vraagt ‘mono o duplo’. Die heb ik deze vakantie al vaker gehoord en ik bestel mono. Mono is een enkele koffie en duplo is een dubbele 😊. Wanneer ik naar de toiletten loop, zie ik een stapeltje foldertjes. Ik neem er één mee en zie dat er een plattegrond van het dorp op staat. Aan de achterkant staan allemaal foto’s van huizen die genummerd zijn. Die nummers vindt je terug op de plattegrond. Dat is leuk! Nu kunnen we door het dorp gaan lopen en proberen deze huizen te vinden.
Ik bestudeer de kaart grondig en dan gaan we op pad. Net naast het plein staat al een huis of liever gezegd een gebouw, een oude kerk. Dan slaan we linksaf, maar dat loopt dood. Nee, nu snap ik het, we moeten déze straat hebben. Ook deze komt bij iemand in de achtertuin uit. Ik geef het al bijna op als mijn volgende poging ineens lijkt te slagen. Nu het lukt is het ook gelijk leuker en ben ik niet meer te stoppen. De paadjes zijn vaak kleine, heel erg ongelijke keienpaden. Soms is het soort geitenpad en weet ik niet zeker of hier wel eens vaker iemand loopt. Na ongeveer tien gebouwen, moeten we een klein stukje terug en dan linksaf. Er staan twee mannen in de tuin van een huis, ze slaan onze zoektocht gade en als we bij ze langs komen, beginnen ze tegen ons te praten. Ik probeer uit te leggen wat we aan het doen zijn, maar mijn grieks is niet toereikend voor dit soort gesprekken. Er wordt nog een vrouw bij gehaald en er volgt een hele discussie over de huizen. ‘Welk huis zoeken jullie?’, vragen ze. Ik probeer nog eens uit te leggen dat we gewoon alle huizen willen bekijken. De ene man wijst wat plaatjes aan op de achterkant en zegt dat die huizen heel ver weg zijn, dan moeten we helemaal daarheen en hij wijst met zijn arm.’O, ja die hebben we al gezien’, antwoord ik. Ze kijken me wat vreemd aan. ‘Jullie moeten iemand meenemen die hier de weg weet’, zegt de man die wel een beetje engels spreekt. ‘Nee, we redden het wel’, lachen we. Eindelijk krijg ik mijn plattegrond weer terug en kunnen we verder dwalen.
Wanneer we weer op het centrale plein zijn aangeland, nemen we nog maar een koffie en een stuk orange pie. We lopen nog even langs de laatste huizen en dan stappen we weer in de auto, blij dat we even kunnen zitten. We moeten nu een eerst een stukje terug en dan kunnen we afslaan en om het dorp heen rijden. Wanneer we doen, komen we aan de bovenkant van het dorp langs een klooster. ‘Wil je hier nog kijken?’, vraagt Jan. ‘Dit klooster zit altijd dicht wanneer wij er langs komen.’ ‘Dan wil ik het nog wel eens proberen’, antwoord ik. Het hek staat open en we lopen richting het klooster. Er staat een oude non met een stok op de oprit. Ineens horen we een soort discomuziek. Huh? Discomuziek in een klooster? De oude non rommelt wat in haar rokken en haalt een smartphone tevoorschijnt. Ze houdt hem aan haar oor en begint te kletsen 😊. Ik heb er stiekum een foto van gemaakt, ik vond het té leuk!
Het is een mooi, oud klooster dat gezellig is aangekleed met veel bloeiende planten. Er lopen ook diverse katten rond, waaronder een heel kleine rode kitten, die erg aanhankelijk is. Wanneer we in de kapel hebben gekeken, worden we geroepen. Er staat een non met een dienblad in de deuropening en het is de bedoeling dat we even meelopen en gaan zitten. We krijgen zoetigheid en water. De non spreekt alleen grieks en we kunnen vertellen dat we uit nederland komen en dat we twee kinderen hebben, meisjes. Daarna komt er een non bij die engels spreekt. Ze vertelt dat het klooster uit de dertiende eeuw (1378 om precies te zijn) stamt en dat het gebouwd is op de restanten van een ander klooster. Een monnik uit Meteora kwam hierheen op zoek naar een klooster en gaf het de naam Lavrentios. Tijdens de Turkse bezetting is het gebruikt om in het geheim les te geven in godsdienst. De Turken hadden dat verboden, omdat alleen de islam toegestaan was.
We rijden weer verder en ook deze weg blijkt dood te lopen. Nog maar eens keren. We besluiten om een andere dag naar Drakeia te gaan en nu terug te rijden naar Kala Nera. We hebben echt zin in een broodje Pita Gyros. Tot onze verbazing is de snackbar gesloten tot 16:00, we lopen naar de andere snackbar aan de andere kant van het dorp: ook nog steeds gesloten. Dan maar weer naar Kostas voor een lekkere salade met patatjes.
De rest van de middag brengen we op ons terras door met luieren en lezen. Ik lees een bijzonder boek, een soort komische horror roman. Heel bijzonder… Nou ja, hij is bijna uit en dan kan ik weer iets luchtigers gaan lezen.
Vanavond eten we bij Kostas en Aris komt met een grote glimlach naar me toe. ‘Imam?’, vraagt hij. ‘Ja, lekker!’, antwoord ik. Jan neemt kip gyros en natuurlijk delen we een beetje. Na het eten vraag ik aan Kostas wat er eigenlijk op het schoolbord staat dat ik de zaak hangt. Hij wijst naar de meneer achter mij en vraagt of hij het wil vertalen. Het blijkt een Nederlandse dokter die voor de lol Grieks leert. Ik raak met ze in gesprek en nu hebben we dinsdag een afspraak. Zij neemt dan haar studieboeken mee, zodat ik kan kijken of dat iets voor ons is. Hij is meer van: de zinnen die je wilt weten typ je in Google translate en die kopieer je naar een Word document 😊. Ik ben benieuwd.

Geschreven door Hazenreizen