Vandaag hebben we voor het laatst een scooter, dus we moeten onze tijd goed besteden. We vertrekken uit Pigadia en slaan op de hoofdweg linksaf, onder Apéri, Voláda en Óthos langs, richting Pylés. Vóór Pylés slaan we rechtsaf en later nog eens rechtsaf via een onverharde weg richting Lefkos.
De onverharde weg is misschien korter qua kilometers, maar qua tijd hadden we beter om kunnen rijden. Het is echt afzien en telkens lijkt het verderop beter te zijn, maar telkens weer blijkt dat niet zo te zijn. Het hellingspercentage valt over het algemeen mee, zodat we toch nog zonder problemen in Lefkos aankomen.
Bij Café Ellovos in Lefkos lassen we een pauze in. We komen bij van de rit met Griekse koffie en een stukje baklava en verzamelen energie voor de volgende etappe. Je zit er prachtig op een verhoogd terras kijk je uit over de kruising van de hoofdweg met de afslag naar Kato Lefkos. Tegen de pilaar van het terras groeit een plant die wij vroeger thuis als kamerplant hadden. Mama heeft hem nu nog, maar ik kan niet op de naam komen. Hij heeft van die prachtige wasachtige bloemen in schermen.

Na de koffie nemen we de afslag naar de kust en al gauw zijn we te ver gereden voor cache nummer één, dus starten we met cache nummer twee van drie: In front of Sokastro.
We parkeren de scooter en lopen de onverharde weg op. De weg loopt langs de laatste twee strandjes van Kato Lefkos, wat naaktstranden blijken te zijn. Nooit geweten dat ze die hadden op Karpathos. De weg loopt gelukkig wel wat hoger boven het strand langs, zodat we niet over het strand zelf moeten lopen. Na het laatste strandje moeten we nog een heel stuk verder, voorbij Sokastro, het eilandje dat voor de kust ligt. Halverwege de route is Jan er wel klaar mee, het uitzicht blijft hetzelfde en de weeg ook. Ik laat hem de omschrijving van de cache lezen ter motivatie:
Hm, dat klinkt toch wel interessant, dus toch nog maar een poosje doorlopen. Een heel eind verder geef ik het op. We zijn al een keer verkeerd gelopen en nu lijkt het pad dat we daarna gekozen hebben dood te lopen. Ik blijf eigenwijs staan, terwijl Jan doorworsteld op zijn slippers op het steeds ruiger wordende pad. Na een paar meter wenkt hij me: de ruïne is gevonden! Hij is niet zo groots als we verwacht hadden, maar hij ís er wel! De motivatie is terug en we gaan naarstig op zoek naar de schat. Iets hoger misschien … of iets meer naar links … nee toch iets lager misschien… Helaas, wat we ook proberen, we kunnen hem niet vinden. Did Not Found dus.

We lopen het hele eind weer terug, maar vinden nu wel een afkorting via een smal wandelpad. Daarna rijden we weer naar de kust en lunchen we met een Sunlight Salat, frietjes en een grote fles water. Een klein poesje probeert de aandacht van Jan te krijgen, wt haar nog lukt ook. Totdat ze haar vlijmscherpe nageltjes in zijn been wil zetten. Wanneer Jan even wegloopt, klimt ze op de stoel achter hem, springt vanaf daar op zijn stoel en daarvandaan trekt ze zich op aan de tafel. Ze likt gepassioneerd zijn bord schoon, tot de serveerster haar wegstuurt.
Intussen vermaak ik me met het uitzicht op het lager gelegen strand. Geniet even mee:

• Echtpaar 1 is een bejaard stel. Zij ligt op haar rug, de benen opgetrokken tot haar buik, onder een paraplu. Ze heeft de zon duidelijk uit haar leven verbannen. Hij heeft net gezwommen en hult zijn lichaam in een prachtige gifgroene omslag met bloemen, om vervolgens zijn zwembroek uit te kunnen trekken zonder dat iemand zijn blote kont ziet. Daarna probeert hij zijn onderbroek op zijn plek te krijgen en zijn bermuda. Op één been wankelend als een ooievaar met evenwichtsstoornissen lukt het hem na drie vergeefse pogingen. Hij gaat nu op zijn rug liggen met de benen opgetrokken en trekt een omslagdoek over zich heen, zodat het geheel een soort tent vormt. Daarna legt hij nog een handdoek over zijn gezicht. Waarom gaan zulke mensen naar het strand? Nu is zij weer aan de beurt en ik verwacht hetzelfde tafereel als even daarvoor, maar niets is minder waar. Ze trekt haar bikini uit zonder zich erom te bekommeren of iemand iets ziet. Daarna trekt ze haar badpak aan! Oke, nu gaat ze zwemmen, daarna volgt het tafereel in omgekeerde volgorde: badpak uit en bikini aan. Ook zij gaat nu onder een kleedje liggen, met de paraplu aan haar hoofeinde.
• Meneer 2 is een bejaarde man die op zijn buik op een handdoek ligt. Op een gegeven moment hijst hij zich op handen en knieën, de handen steeds iets dichter bij de knieën, tot hij in kruiphouding zit. Nu probeert hij één voet plat neer te zetten en daarna zijn knie te strekken en zijn andere zoet ook neer te zetten. Ja, het is gelukt: hij staat! Nu pakt hij zijn handdoek en begint die uitgebreid uit te schudden, wat hem niet in dank wordt afgenomen door het echtpaar dat even verderop ligt. Hij strompelt daarna naar de zee en begint daar langs het water te joggen.
• Mevrouw 3 is nog ietsje jonger. Ze wil haar ligbedje zandvrij maken, maar dat wil niet zo goed. Ze pakt het bed daarop bij de zijkant en trekt hem ophoog. De poten van het ligbed gooien nu het tafeltje om waar al haar spullen op liggen en snel laat ze het bed weer zakken. Eerst alle spullen maar weer vrij van zand maken, dan het tafeltje wat opzij zetten en hups daar gaat het bedje weer! Nu loopt het goed af.
• Echtpaar 4 is een jong stel. Dit stel komt echt om bij te bruinen, want ze lopen alleen maar heen en weer langs de kustlijn, het lijken net van die opwindhondjes: loop, loop, loop … oh ik kan niet verder, draai om … loop, loop, loop … oh ik kan niet verder etc.

Uiteindelijk moeten we toch afrekenen en verder gaan, anders komen we niet meer op tijd thuis.
We gaan op zoek naar cache nummer twee, eigenlijk cache nummer één dus. Hier kunnen we niet eens het begin van vinden, dus die laten we lekker zitten. Op naar cache nummer drie!
We rijden terug naar Café Ellovos en nemen daar het betonpad dat evenwijdig loopt aan de beekbedding. Even later gaan we een trap af naar rechts en komen we bij een 800 jaar oude kruiskoepelkapel met fresco’s. Het is Ágios Geórgios tou Lefkoú. Ik heb voor de cache hier een spoiler genoteerd:
Tja, dit kapelletje staat in een olijfboomgaard in terrasvorm, het bestaat dus voor een groot deel uit stenen muurtjes en olijfbomen. Ik zoek een poosje, maar zonder de juiste coördinaten kom ik er niet uit. Jan probeert het mijn zijn telefoon en blijft klimmen en zoeken. Ineens roept hij me. Ik klauter naar hem toe in de veronderstelling dat hij de cache gevonden heeft.
Oke, het is dus de bedoeling dat ik help zoeken. We weten nu in welk muurtje we moeten zoeken, maar dat maakt het nog niet simpeler. Totdat … gevonden! Jan heeft wat stenen uit de muur gehaald en daar lag hij achter.

Na de cache rijden we bovenlangs langs Mesochóri, onder Spoa door, weer richting het zuiden.
Bij Spoa heeft het behoorlijk gebrand en grote stukken zijn zwartgeblakerd. Éen kapelletje staat in maagdelijk wit tussen de verkoolde struiken. Er is geen roetvlek te zien.
Wanneer we weer thuis zijn gaan we bij Angolos even iets drinken, terwijl ik op de laptop mijn verslag bijwerk.

Vanavond eten we bij Acropolis, we beginnen met calamaris, als hoofdgerecht Acropolis kip en als toetje een citroenmerengue taartje. Ondertussen zien we Ajax met 2-0 winnen op het grote tv scherm.

Geschreven door Hazenreizen