Vanmorgen willen we wel eens afwijken van ons ochtendritueel, dus gaan we eerst naar de bakker voor een plaka en drinken we daarna espresso met de befaamde pancakes. Voor vandaag staat een bezoek aan de wetlands op de agenda, maar dan wel met een omweg via Paramithia en Gliki.
We rijden eerste naar het oosten om op de hoofdweg te komen richting Igoumenitsa. Daarna nemen we de eerste afslag rechts en dwalen we wat rond tussen Morfi en Spatharei. Uiteindelijk vinden we de juiste weg weer en komen we in de buurt van Karvounari. We rijden een café voorbij en stoppen een paar meter verder bij een soort buurthuis, waar we Griekse koffie drinken. Daarna rijden we door naar Paramithia om het Kastro Ai. Donatos te bezoeken. Het is een leuk, gezellig dorpje, maar we zien nergens een bordje met het opschrift ‘Kastro’. Ik vraag het bij de bakker en het meisje legt uit dat er geen bordjes staan, je moet gewoon met iemand gaan die de weg weet. Ze legt ons wel uit hoe we moeten lopen om het kasteel te kunnen zien, dus we gaan vol goede moed de steile weg in die ze ons gewezen heeft. Na honderd meter beginnen we de moed al te verliezen, maar gelukkig vinden we wel een toren die we op de foto kunnen zetten. Met een gevoelstemperatuur van 39 graden houden we het wandelen voor gezien en dalen we weer af naar de auto.
Even later zien we een bord met Moni Bellianis. Ik vind op de kaart wel een Kastro Bellianis en een Moni Gianni Prodomou, dus misschien hebben we geluk en staan ze naast elkaar. We dwalen weer een tijd rond, maar ze hebben het kasteel en het klooster zo goed verstopt dat we het echt niet kunnen vinden.
Tijdens onze speurtocht vinden we wel een waterloop en als we daar uitstappen voor wat foto’s, vindt Jan ook nog een Ouzeri. Die komt als geroepen, want we zijn al weer toe aan een lekkere koude frappee.
Jan wil over de rode weg weer naar het zuiden, maar ik laat zien dat we net zo goed het witte weggetje kunnen nemen, dat evenwijdig aan de rode loopt. Het weggetje wordt steeds smaller en slechter en de begroeiing aan weerszijden is zo hoog dat je er niet makkelijk overheen kunt kijken. Na een minuut of tien is Jan het wel een beetje zat. Hij zoekt op zijn telefoon uit waar hij is en ik navigeer hem met diverse keren rechts en links weer naar de hoofdweg.
Verderop zien we een bord met de tekst Agios Kyriaki. Jan is de hoop nog niet verloren en draait de weg in. Het is bijna niet te geloven, maar er staat inderdaad een kapelletje met die naam en de deur staat open. Na een korte inspectie rijden we weer verder tot een bord met Souli: ancient village. Dat klinkt interessant. We rijden onder een poort door en dan volgt er een hele tijd niets behalve asfalt en struiken. Na een kilometer op acht geven we het op, misschien is het wel gewoon een vakantiepark wat zo heet. (Later blijkt dat het echt bestaat, maar we hadden nog verder moeten rijden.) We zien wel leuke koeien op de weg, koeien zijn de nieuwe geiten zeg maar.
Nu volgt weer een enorme speurtocht naar de wetlands, het is nog erger dan een puzzelrit. Ik snap echt helemaal niets van deze wegenkaart, het is alsof iemand zomaar her en der wat ikoontjes over de kaart heeft gestrooid, die hij nog over had van een andere kaart. En ja: het is een hij. Hij weet dat vrouwen moeite hebben met kaartlezen en wil zo nog meer verwarring scheppen. De plaatsnamen kloppen ook niet, maar ik weet niet zeker of dat de schuld is van degene die de kaart gemaakt heeft. Het kan ook zijn dat de bewoners van deze streek stiekem alle bordjes verwisseld hebben.
In Morfi nemen we bij de snackbar patat, salade en tzaziki. Ik weet dat je nu het beeld hebt van een Nederlandse snackbar, maar niks is minder waar. Het is een terrasje in niemandsland, met een oude meneer die zit te slapen aan een tafeltje. Het terras is begroeid en we kijken uit over een droge vlakte met wat dorre struikjes. De serveerster doet er ook een schaaltje met gekookte aardappel, courgette en aubergine bij. Dat smaakt het lekkerst van allemaal!
We gaan nog eens op zoek naar die wetlands, maar nu begrijpen we waar onze fout zit. Er is een weg afgezet en juist die weg moeten we natuurlijk hebben. We rijden om de afzetting heen tot we bij een grote natte plek in de weg komen. We stappen uit en zien dat op verschillende plekken water omhoog borrelt uit het asfalt. Het ziet er heel speciaal uit. Wanneer er een motor en een auto langs komen, die zich niets aantrekken van het water, rijden wij ook door. Aan het einde van de weg slaan we linksaf en dan zien we ineens een bordje ‘kano’. Zou hier dat wildwater spectakel zijn? Jan denkt van niet en we rijden nog een tijdje door. Uiteindelijk komen we in Kanalaki en zien we eindelijk de Acheron rivier oftewel de rivier Styx, waar Hades de doden over vervoerde naar de onderwereld. De rivier (van het formaat Barneveldse Beek) ligt vol bootjes, maar niemand die nu van plan is om welke dode of levende ziel dan ook ergens naar toe te brengen. Een bezoekje van tien minuten is dan ook voldoende om alles te bekijken.
Als allerlaatste staat nog steeds een bezoekje aan de wetlands op ons lijstje. We vinden na enig zoeken de weg naar Ammoudia en komen zo langs de wetlands. Eindelijk! Het is prachtig om te zien, maar lastig vast te leggen met de camera.
‘S avonds eten we nog een keer bij Hellenicon, omdat we daar wat interessante gerechten voorbij zagen komen de vorige keer. We nemen een bietensalade vooraf, die bestaat uit koude, gekookte biet met olijfolie, peper en zout. Daarbij serveren ze gehakte hazelnoten en een saus van crème fraiche. Als hoofdgerecht kiezen we lamsbout en gebakken paddenstoelen met knoflook, tijm en gegrilde haloumi.
Morgen hebben we nog een dag en ik ben nu al benieuwd hoe vaak we dan verkeerd rijden, we blijven dus maar een beetje in de buurt.

Geschreven door Hazenreizen