Eindelijk lijkt de brand onder controle, dus vandaag gaan we weer naar het noorden en pakken we de oostkust. Bij de afslag naar Achata bay twijfelen we even. In deze weg zijn we gisteren omgekeerd, omdat het er onheilspellend uitzag. Een brandweerman zien onze twijfel en wijst de weg in:
Ik vraag of het veilig is en hij beaamt het. We rijden een stukje door het verkoolde bos en daarna wordt het weer groener. In een bocht zien we hoe een huis met een kleine olijfboomgaard aan de brand ontsnapt is. Rondom de boomgaard en het huis is alles zwart met uitzondering van een u-vormige hap: het huis en de boomgaard. De buitenste bladeren van de bomen die aan de rand van het perceel staan zijn wel verschroeid, maar verder is alles intact. Die mensen hebben een echte beschermengel gehad.
Achata bay is een prachtig strand, maar wij zijn niet zulke strandliefhebbers, dus nemen we plek op het terras en drinken een frape. Daarna loggen we de cache ‘Achata’ (hoe creatief 😊), die we met behulp van een spoiler snel hebben gevonden. Hij is verstopt bij een kapelletje, waar we langs reden.

Nadat we dezelfde weg weer helemaal terug hebben gereden, gaan we nog iets noordelijker en nemen de afslag naar Kyrá Panagiá. Er is hier flink bijgebouwd en de taverne aan het strand is helemaal gemoderniseerd. We bestellen er iets te drinken en te eten en praten met de eigenaar over de branden. Wanneer ik zeg dat alles gelukkig onder controle is nu, schudt hij zijn hoofd.

Ook hier loggen we een cache met een minder creatieve naam: Kyra Panagia. We parkeren de scooter bij het zoveelste kapelletje en lopen een stukje langs de begroeide berghelling. Ook deze cache is makkelijk te vinden, maar weer mijn pen vergeten, dus geen naam in het logboekje.

We willen nog iets noordelijker, naar Mertónas. We bezoeken hier alleen het kapelletje, want de weg is verder onverhard en steil.
Nog één stop staat gepland: Apella Bay, dat nog weer iets noordelijker ligt. Wanneer we bijna bij Apella zijn zien we rook op een berghelling verderop … of is het toch mist … of een wolk. We rijden maar door en komen er achter dat we hier waarschijnlijk nog nooit geweest zijn. Vlakbij het strand vinden we het grotkerkje Aghios Loukas, met fresco's en een gangetje dat nog verder de berg in gaat.
Het strand zelf bestaan uit keien en met onze uitrusting (slippers en sandalen) is dat geen succes. Volgende keer dus de gympen aan en dan nog eens op onderzoek uit, want verderop is nog een grot.

We rijden weer richting de hoofdweg en zien nu tegen de berghelling flinke rookpluimen en zelfs vuur. De blushelikopter vliegt wel over, maar we zien hem niet blussen. Misschien is het gebied niet ‘belangrijk’ genoeg en laten ze het gecontroleerd uitbranden?

Inmiddels zijn we weer thuis en genieten we van de aankomst van een spectaculaire, ultramoderne veerboot.

Na het gebruikelijke ritueel van een rondje lopen, iets drinken bij Angolos en een beetje rusten is het acht uur geworden. Het is tijd voor de toeristische presentatie van Karpathos! Vanaf ons balkon hebben we de voorbereidingen in het amfitheater gezien. Het gezeul met spots en een geluidsinstallatie, dat belooft wat.
Om kwart over acht horen we muziek, maar er gebeurt niets in het theater bij ons naast. O ja, toch wel, de spots staan aan. Ze zijn echter zo ver omhoog gericht dat we ons afvragen waar die lichtstralen in vredesnaam naartoe gaan. In de benen dus en de boulevard op.
In het kleine rondje gebouwtje op de boulevard, dat altijd verlaten is, staat een muziekinstallatie opgesteld en uit de grote boxen klinken de tonen van Mikis Theodorakis. Het gebouwtje wordt voor de gelegenheid beschenen door blauwe spotjes. Bij de haven, op de berghelling zien we drie verlichte cirkels, de spots van het amfitheater. We wachten en lopen een beetje rond, maar er gebeurt verder niets. De cd van Mikis zit in de cd-speler, het licht is aan … ik denk dat de organisatie nu op een terras aan de ouzo zit en wacht tot de cd is afgelopen.

We eten vanavond weer bij Antama. Vooraf bestellen we baked eggplant en fava en als hoofdgerecht kip met penne. Onze fles wijn heeft hij toch stiekem verkocht (of zelf opgedronken) en hij prijst een andere fles aan. Het wordt een beetje een teleurstelling. De aubergine is wel gaar, maar bevat heel veel rauwe ui en de (rode) wijn is steenkoud en wat stroef. Daarnaast heb ik toch wel wat last van de cappuccino van Angolos. Nou ja, een keer wat minder eten kan ook geen kwaad 😊.

Geschreven door Hazenreizen