Vandaag is weer een rustdag, dat betekent geen wandeling. Het weer is prachtig en we vertrekken al om een uur of negen richting Agria. Daar is een geldautomaat en kunnen we gelijk even koffie drinken. Op het terras zitten alleen maar mannen tussen de 70 en 90, als ik dat goed inschat, en het zijn er minstens vijftien. Naast het kafenion is blijkbaar een bejaardensoos, waar nog eens een busje met bejaarden wordt uitgeladen. De een loopt nog moeilijker dan de ander, maar dat weerhoudt ze niet van dit uitstapje.
We rijden verder richting Drakia en stoppen boven het dorp Agria om foto’s te maken van het uitzicht. De grote schijfcactussen zijn normaal als mooi om te zien, maar er staat er zelfs een in bloei. Dat moet ik vastleggen. Eerst van de ene kant, dan van de andere kant en nog een stapje dichterbij. Wanneer ik terug loop naar de auto prikt er iets in mijn been, ik veeg langs mijn broek en heb direct diverse cactusnaalden in mijn hand. Voorzichtig trek ik mijn broek uit (zie je het voor je: langs de kant van de weg in mijn onderbroek) en probeer ik de stekels met mijn vingers te verwijderen. Het is een drama, ze breken af en mijn vingers zitten nu ook vol met stekels. Ik trek een korte broek aan, die ik uit voorzorg had meegenomen en we vervolgen onze weg. Die stekels blijven nog wel even zitten.
Bij een apotheek in Drakia loop ik naar binnen en laat ik mijn probleem met de stekels zien. Het meisje vraagt me even te wachten en komt terug met een epileertang. Ik vraag of hij van haar persoonlijk is, want er zit geen verpakking omheen. Dat blijkt te kloppen, ze had er een in haar handtas.Ze wil me niks verkopen, ik mag hem gewoon even lenen. Waarom heb ik dat niet? Ik heb toch ook wenkbrauwen? Daar moet ik echt aan denken in het vervolg.
Buiten op de stoep ontstekel ik mijn handen en benen en daarna lopen we het plaatsje in om rond te kijken.
Als we verder rijden, stoppen we na een paar bochten weer, maar nu omdat er ineens twee paarden midden op de weg staan. Wanneer ze ons zien, sjokken ze weer terug naar de wei waar ze net vandaan komen en kijken ze ons verwijtend aan. Stomme toeristen, die moeten ook altijd alles verpesten.
Jan wil even verderop nog wat bijenkasten fotograferen, maar is al snel weer terug. De imker is daar bezig en de bijen gedragen zich zo nerveus dat Jan bang is het slachtoffer te worden. We doen snel de ramen van de auto dicht en rijden verder over de asfaltweg, die soms erg slecht is.
Chania blijkt een soort verlaten ski-oord, maar wat wil je ook met een graad of 30 boven nul. We zijn snel uitgekeken en rijden de weg vol haarspeldbochten verder richting Zagora.
Bij een splitsing kiezen we voor Makryrachi en daar stoppen we voor een kopje Griekse koffie. De waard lijkt enthousiast door de buitenlandse bezoekers, maar hij kan ons helaas niets te eten aanbieden. Ik koop bij de bakker een stuk bladerdeeg gevuld met fetta en rode peper en neem dat mee naar het kafenion. De waard komt direct aan met een bord en lacht tevreden.
We passeren Anilio en rijden verder naar het klooster van Kissos. Het is gesloten, maar Jan maakt gewoon een foto door het glas heen, dat is net echt. We kunnen hier ook twee botjes kwijt aan een grote hond, die er gelijk aan begint te kluiven.
Na een rondje door Kissos rijden we weer verder naar Drakia. De paarden staan weer midden op de weg, het veulen drinkt ontspannen bij zijn moeder. Jan herinnert me aan de papieren zak met een restje brood, dat in de auto ligt. Ik stap uit en voer de paarden, in de wei. Eerst een, maar dan komt er nog een en nog een. Ze zijn erg ongeduldig en duwen hun neus tegen de papieren zak. Als het brood op is, loop ik terug naar de auto op een halve meter gevolgd door een van de paarden. Ik vrees dat hij verwacht dat ik nog meer brood heb. Dan keer ik me omen leg mijn hand op zijn snuit: ‘het is op’, zeg ik. Ik loop verder en het paard draait zich om en loopt terug naar het weiland. Wie is hier nu de paardenfluisteraar?
Wanneer we uiteindelijk in Kato Lechonia aankomen eten we daar een broodje souvlaki ‘met alles erin’. Het blijkt naast souvlaki ook tomaat te bevatten en ui, tzaziki, mosterd en misschien wel ketchup. Lekker is het wel.
Terug in het hotel neemt Jan mijn lange broek voorzichtig mee naar boven. Ik pak mijn epileertang en de broek mee naar het terras en voordat ik iets heb gedaan, zitten er al stekels in mijn hand. Ik verwijder ze en probeer voorzichtig de stekels uit mijn broek te halen. Weer heb ik stekels in mijn vingers. Ik geef het op, deze broek kan in de vuilnisbak.

Geschreven door Hazenreizen