Om 07:30 loop ik al buiten. De zon komt achter de bergen op, maar de wolken kleuren mooi en het zonlicht geeft zelfs de stad Volos een zachte, roze gloed. Ik loop helemaal door tot voorbij KALA NERON en dan nog een stukje langs het strand daarachter. Ineens hoor ik geblaf en vlak daarna een hoop gekef. Het zijn de puppies! We waren ze al even kwijt, maar bij hier (bij hotel Okeanis) worden ze gevoerd en verzorgd. Dat is best een opluchting. Er lopen ook wat kittens, een poes en één van de zwart-witte puber honden.
We hebben moeite om alles in de juiste koffer te krijgen, omdat we nog twee nachtjes slapen onderweg. Je weet dan niet wat het weer doet en bovendien ligt de temperatuur ’s avonds en ’s middag ver uit elkaar. Zo goed en zo kwaad als het gaat proberen we er enige mate van structuur in aan te brengen 😊.
Om half elf zijn we klaar en lopen we naar Pagasitikos om afscheid te nemen. We nemen een kop koffie en Panos komt gezellig bij ons aan tafel zitten. Tegen de tijd dat we die op hebben, zijn Aris en Yorgos klaar met hun spelletje 66 (dat willen Jan en ik ook gaan leren, want het is een kaartspel voor twee personen). Jan geeft Aris een hand, maar Aris slaat zijn armen om hem heen en geeft hem een dikke knuffel. Van Yorgos krijgen we een stevige hand en ik wens hem Kalo Chimona (een goede winter). De kapitein, die bezig is met een spelletje Tavli, geeft ons ook een stevige handdruk en wenst ons goede reis. Het valt altijd zwaar, zo’n afscheid, en onze plannen om hier voorlopig niet terug te komen smelten als ijs voor de zon.
Voorbij Volos houden we Glafia aan en dan Kanalia. Het is de enige manier om verder richting Thessaloniki te komen. We hebben wel zin in een kleine koffie met iets lekkers, want we hebben niet zo veel gegeten vanmorgen. Helaas is alles nog gesloten. Er is wel iemand die eventueel koffie voor ons wil maken, maar die heeft er niets anders bij dan een appel 😊. We rijden dus een stukje verder.
Even voorbij Kanalia zien we een vreemde zwarte vlek in de lucht die telkens van vorm veranderd, maar als een soort zeepbel toch één geheel blijft. Het blijkt een grote zwerm vogels, wel honderden! Het is een impossant gezicht en we zetten de auto stil, zodat we een poosje kunnen blijven kijken.
We komen nu in een klein gehucht: Kato Amygdali. Daar is een klein pleintje waar mannen koffie zitten te drinken! We parkeren de auto en gaan op het terras zitten. Het blijkt een café te zijn annex supermarkt… of liever minimarkt. Ze hebben van alles wel iets. Het is een echt Grieks, oud tentje met echte oude Griekse mannetjes en een echte oude Griekse toilet 😊. Ik blijf er een beetje boven hangen, want schoonmaken heeft hier geen prioriteit. Er is wel toiletpapier, je kunt doortrekken, er is zeep én de deur kan op slot. Dat is maar goed ook, want het toilet staat zo ver van de deur, dat je die onmogelijk dicht kunt houden met je voet (zoals gebruikelijk is).
Als we verder rijden komen we langs een rij ruïnes van windmolens. We parkeren weer en beklimmen de trap die naar de top van de heuvel leidt. Voorbij een uitzichtpunt wordt het een keienpad, waarbij de keien op hun kant tegen elkaar aan gestapeld worden. Het is dus behoorlijk ongelijk en je moet goed opletten waar je je voeten neerzet. Omdat we zo naar beneden kijken zien we dat er prachtige exemplaren tussen zitten, sommige lijken wel ruwe edelstenen te zijn en veel van de keien glinsteren alsof er glitters doorheen zitten. Op het hoogste punt is een kerkje gebouwd, maar het is tamelijk nieuw en niet zo rijk versierd als degenen die we tot nu gezien hebben. Het is evengoed een leuke wandeling met een prachtig uitzicht over een grote vlakte, die omzoomd wordt door bergen.
Nu moeten we verder naar Neochori, maar dat lijkt niet te bestaan. Wel op de kaart, maar niet in het echt. Jan heeft er wel een verklaring voor: Neo-chorie betekent natuurlijk ‘nieuwe plaats’ en inmiddels hebben ze die nieuwe plaats een naam gegeven, namelijk Plasia!. Dat lijkt een plausibele verklaring, want het plaatsje Plasia, waar we nu doorheen rijden, komt niet voor op mijn kaart 😊.
We hebben inmiddels wel de navigatie aan, want soms is het lastig om te begrijpen waar je naartoe moet. Zo komen we zonder problemen in Agia aan, waar we bij de bakker een lekkere kipsandwich eten en een toetje met kersen. Het lijkt een leuk plaatsje, maar we moeten nog een eind rijden, en kunnen beter verder gaan.
In Melivia volgen we de borden Paleoura. Volgens de kaart is het een wit weggetje, wat onverhard betekent, maar in het echt is het een schitterende, nieuw geasfalteerde weg. Het is een prachtige weg en we lachen schamper om de verouderde kaart, die er niks van weet. We zijn al een eind op weg wanneer in een bocht van de weg een flinke versmalling is. Ze lijken hier nog bezig te zijn met het aanleggen van een buis die het water vanaf de berg onder de weg door laat stromen. Bij de volgende bocht is dit ook zo en even later is de weg helemaal onverhard. Er lopen twee kleine puppies langs de kant van de weg en ik geef ze het brood dat ik heb overgehouden van vanmorgen. Er staan wel bakken water, dus er wordt voor ze gezorgd. We rijden rustig door en passeren een auto die hout aan het laden is. Nog iets verder is een splitsing en het is kiezen uit twee slechten. Nu heeft Jan er genoeg van, we keren om en ik vraag bij de auto met hout hoe we in Paleoura moeten komen. De jongen wijst in de richting die we net geprobeerd hebben. ‘Is die weg geschikt voor deze auto?’, vraag ik op onze auto wijzend. Hij overleg even met zijn vader. ‘Nee, dat zou ik afraden’, antwoordt hij. Wat een kneus he? Hij legt nu uit dat we beter helemaal terug kunnen rijden naar Melivia en dan langs de kust rijden. ‘Het lijkt ver, maar dat valt erg mee’, voegt hij er aan toe. We doen wat hij zegt en even later rijden we door Paeoura richting Kokkino Nero. Hier is het weer tijd voor koffie.
Onze route gaat verder naar Omolio en vanaf daar nemen we de tolweg naar Katerini.
Het hotel ligt aan een drukke weg en parkeren is wat lastig. We mogen nu een hek op de straat zetten om onze parkeerplaats te reserveren, zodat Jan een rondje kan rijden en dan bijna voor de deur kan gaan staan. We installeren ons en lopen dan door het centrum dat een grote autovrije zone heeft. Er zijn heel veel winkels waar ze de meest heerlijke zoete dingen verkopen, donuts gevuld met aarbeien en chocoladesaus, wafels, flensjes, gebak… de zoetekauw kan hier echt zijn of haar hart ophalen. Kerstwinkels zijn er ook, wel een stuk vier hebben we er gzien in ons rondje centrum.
We nemen plaats op het gezellige terras van Nea Paragelia en bestellen een wijntje: eerst maar eens onsze 29ste huwelijksdag vieren 😊. Het wijntje wordt vergezeld door kaasstengels, kaas, olijven, augurk en nootjes. Je zit hier heerlijk en je zou bijna geneigd zijn om hier de hele avond te blijven zitten. Toch gaan we nog even naar een Taverne voor iets te eten. Het wordt een wijntje met meze en eigenlijk is dat genoeg voor vandaag. We kopen nog een klein flesje tsipouro voor op de kamer, want in ons hotel is niks te krijgen.
We wilden nog naar de kwalificatie kijken, maar de kwaliteit van het beeld is zo slecht dat ik telkens in slaap val en na de 1e ronde geven we het op. Morgenochtend zullen we niet uitslapen, want onze kamer is ongeveer recht tgenover de klokketoren van de kerk en morgen is het ook nog zondag. We zullen wel zien wat er gebeurd.

Geschreven door Hazenreizen