Het plan is om vandaag met de boot naar Kassos te gaan, maar in de haven horen we dat de boot vandaag om 14.00 uur vertrekt en morgen pas terug komt. Morgenochtend om half negen vertrekt er ook een boot en die komt dezelfde dag weer terug naar Pigadia. We besluiten om dan toch morgen maar te gaan. We lopen verder naar de bushalte en vragen wanneer er een bus gaat. ‘Waar wilt u naartoe?’, vraagt de man. ‘Maakt me niet uit’, antwoord ik, ‘waar kunnen we naartoe?’ Er blijkt een bus naar Aperi te gaan, die doorrijdt naar Volada en Othos, hij vertrekt om elf uur en gaat terug om kwart over twee. Even later horen we van iemand anders dat de bus om half twee terug gaat, dus ik ga op onderzoek uit. In het bushokje krijg ik te horen dat het klopt, om elf uur heen en om half twee terug vanuit Aperi. ‘Dus ik heb ongeveer twee uur om van Othos naar Aperi te lopen?’ Dat blijkt te kloppen. Het is pas tien uur, dus we hebben nog tijd genoeg voor een kopje espresso.
Wanneer we om elf uur in de bus stappen, blijkt de chauffeur geen haast te hebben. Het wordt vijf over elf, tien over elf. De man naast ons legt uit dat het meestal kwart over elf of tien voor half twaalf wordt, omdat de bus wacht op scholieren die naar Piles moeten. Piles is blijkbaar de eindbestemming van de bus. Om kwart over elf begint de bus te rijden, dus dat klopt.
In Aperi stappen de Nederlandse moeder en dochter uit, om te shoppen volgens hun zeggen. Shoppen? In Aperi? Tussen de middag? Die drie dingen gaan echt niet samen, maar ja wandelen op je teenslippers lijkt me ook geen optie, dus ik laat ze gaan. Na ongeveer twintig minuten zijn we in Othos, het hoogste dorp van Karpathos. We stappen uit en zoeken het begin van onze wandeling, de KA9. We boffen, het eerste bordje bevindt zich tegenover de bushalte. We lopen over de asfaltweg in de richting van de pijl, in de verwachting dat er binnen korte tijd een weg naar links zal komen die ons verder in de richting van Volada brengt. Wanneer Volada in zicht komt, geven we de hoop op een weg naar links op. We pakken de wandeling wel op in Volada en lopen dan door naar Aperi. In Volada zien we echter nog steeds geen aanwijzingen voor een wandeling, dus slaan we op goed geluk af en hopen er maar het beste van. Het is een doolhof van straatjes en trappetjes, soms kiezen we verkeerd en merken we na een paar minuten dat de richting niet klopt. Toch komen we aardig uit en ruim op tijd arriveren we in Aperi. De deuren van de grote kerk daar staan open en we besluiten een kijkje te nemen. Helaas staat er een bord met kledingvoorschriften waar ik niet aan voldoe. Blote schouders en onbedekte knieën, dat kan niet. Ook de knieën van Jan zijn onbedekt, maar toch werpt hij snel een blik naar binnen. Er komt een man naar buiten die ons wenkt, we moeten een binnen komen. Ik wijs op mijn ‘onbedekte’ lichaam en de man haalt zijn schouders op. ‘I’ll take care of that.’ We lopen naar binnen en komen in een voorportaal, waar de man twee mooie omslagdoeken tevoorschijn haalt, een voor Jan en een voor mij. Keurig gekleed lopen we achter hem aan naar binnen en hij vertelt ons het verhaal van de kerk.
Lang geleden vond een visser in de baai van Pigadia een stuk hout, hij hakte er met bijl in en de zee rondom hem kleurde rood. De man schrok enorm en rende naar de papas in Aperi om zijn avontuur te vertellen. De papas liep met hem mee terug naar Pigadia en inmiddels was het stuk hout aangespoeld en wat opgedroogd. Het bleek een ikonaste te zijn met Maria die het kindje Jezus op haar rechterarm droeg. De inkeping van de bijl zat precies tussen haar ogen op de brug van haar neus. Ze namen de ikonaste mee en plaatsten hem in de kerk boven op de berg van Aperi. Die nacht zien de inwoners van Aperi een licht in het dal waar hun boomgaard is en ze denken dat iemand hun groente en fruit komt stelen. De volgende ochtend blijkt de ikonaste in de boomgaard te liggen. Ze nemen de ikonaste weer mee naar de kerk, maar een dag later ligt ze weer in de boomgaard. De ikonaste wordt weer terug gebracht en die zondag besluit de papas dat de inwoners van Aperi na de dienst een gesloten kring vormen om de kerk. Ondanks het feit dat de kerk afgesloten is en de kring van inwoners gesloten is, bevindt de ikonaste zich toch weer in het dal. De papas zegt dat het duidelijk een teken is dat de ikonaste niet in de kerk op de berg wil zijn, maar in het dal. Ze besluiten een kerk te bouwen om de ikonaste heen.
De man vertelt nog veel meer wetenswaardigheden over de kerk, die op dit moment gerenoveerd wordt, maar we moeten wel de tijd in de gaten houden. Hij begrijpt het en zegt dat we beter buiten kunnen wachten op de bus, voordat we hem missen. Er zit nog een mevrouw buiten met een stel schoolkinderen en we wachten samen met hen op de bus die komt. Om kwart voor twee stopt er een bus uit Pigadia en iedereen stapt in. Ik vraag voor alle zekerheid of deze bus naar Pigadia gaat. De chauffeur knikt bevestigend en vraagt me in te stappen. Als we zitten rijdt de bus naar Volada en daarna door naar Othos en Piles. Okay, dat was dus een rondje van de zaak. Dan draait hij en rijdt terug. Even denk ik dat hij weer terug rijdt via Othos, Volada en Aperi, maar tussen Piles en Othos slaat hij rechtsaf en via deze prachtige route worden we weer afgezet in Pigadia.
We trakteren onszelf op loukomades en frappe bij To Sintrivani, waar ze heerlijke loukomades hebben, maar vreselijke koffie. Volgende keer toch maar weer koffie bij Angolo.
Wanneer we aan het eind van de middag bij Angolo komen, zit de buurman er ook weer. Ik kijk tussen de planten door naar alle snuisterijen die uitgestald staan bij zijn winkel en zie wat houten bootjes en schilderijtjes. Angolo vertelt trots dat zijn buurman dat allemaal zelf maakt. De buurman en vrouw verzamelen in de winter allerlei drijfhout, schelpen en stenen en maken daar souvenirs van voor de toeristen. Buurman neemt ons mee naar de winkel en vertelt wat hij zelf heeft gemaakt en geschilderd. Zijn portretten zijn lang niet zo goed als de portretten die Wim maakt, maar ze zijn best leuk. Toch ik kies ik voor klein, fout kunstwerkje met veel kleur, dat leuk onder de veranda past. Het is een soort schilderijtje met lucht, zon en zee waar een schelp opgeplakt is. Die schelp steekt uit en stelt een klip voor, op die klip heeft hij weer een huisje en een windmolentje geplakt. Gelukkig wordt het stevig ingepakt, zodat het waarschijnlijk heelhuids overkomt.
Bij Orea Karpathos worden we ontvangen door een vrouw, die hartelijk overkomt, maar wel houdt van opschieten. We weten niet goed wat we willen eten, dus kiezen we vast een voorgerechtje, dan hebben we even rust. Nou, met die rust zit het wel goed, want het half uur daarna laat iedereen ons met rust. Iedereen om ons heen krijgt eten, behalve wij. Dan komt er ineens een klein bordje aan met wat plakjes gebakken courgette, dat voor Griekse begrippen gloeiend heet is. Het smaakt prima en we bestellen ook nog even wat kip en een Karpatian salade. Wat een lekkere afsluiting van de dag weer.

Geschreven door Hazenreizen