Op de tandem
Nederland, Vlieland
Vanmorgen weer zo’n heerlijk ontbijt en daarna naar de fietsverhuur. We hebben een voucher gekregen voor de huur van twee fietsen, maar dat is natuurlijk wel wat gewoontjes. We huren dus een tandem en in het begin is het even worstelen voordat we op elkaar afgestemd zijn. Zeker voor eigenwijze individuen als wij best wel even aanpassen. Als Jan onverwacht opschakelt, zeg ik het alfabet achterstevoren en als ik onverwacht op- of afstap kan Jan de fiets bijna niet in balans houden.
We zijn toe aan koffie en nemen plaats op de loungeset in de hoek van het restaurant, waar ook de rode kater ligt. Hij snapt me onmiddellijk en stapt van zijn stoel over op de mijne om zich op mijn schoot te nestelen. Wanneer de koffie geserveerd wordt, wordt de kater wakker en dringt zich behoorlijk op. We gaan ervan uit dat hij het op de cupjes koffiemelk heeft gemunt en aangezien we die toch niet nodig hebben ...
Terwijl ik het cupje open maak, worstelt hij zijn tong door de kleine opening naar binnen. Ik giet de rest op mijn schoteltje en ook het cupje van Jan moet eraan geloven. De kat lebbert het gretig op en dat horen we de stem vanuit de keuken: de kat mag niet gevoerd worden hoor! Hij is nierpatiënt en kotst alles onder als hij iets verkeerds krijgt.
Oeps!
‘Nee, ik eet mijn koekje zelf op hoor’, stel ik haar gerust.
‘Wat doet hij dan op tafel?’
‘Hij likt een beetje koffiemelk op’, antwoord ik voorzichtig.
Ook dat mag niet, dus ik zet het (inmiddels lege schoteltje) weg en de kat gaat weer op zijn eigen stoel zitten om zich uitbundig te wassen. Jan en ik nemen snel de benen als de koffie op is, wij willen geen getuige zijn van een kotsende kat.
Na ongeveer 20 kilometer zijn we weer terug in het dorp en drinken we koffie bij De Lutine, genaamd naar een schip dat vlak voor Vlieland op een zandbank is gelopen en daar een grote hoeveelheid goud heeft verloren.
Na de koffie steken we over naar het Tromp’s Huys dat dateert uit 1575 en waar admiraal Michiel de Ruyter kantoor heeft gehouden.
De start
Je fietst vanaf de VVV in oostelijke richting naar de jachthaven. Aan het eind van het fietspad is er aan de rechterkant de helihaven en aan de linkerzijde 'de Wierschuur'.
Vroeger stond op deze plaats een schuur en was het oogsten van wier voor vissers en boeren een bron van inkomsten. Rond 1930 kon men met wiervisserij zo'n 110 gulden per jaar extra verdienen, voor die tijd geen gering bedrag. Wier werd vroeger gebruikt voor de versterking van de zeedijken. Ook was het een geliefd vulmiddel voor matrassen, kussens en stoelzittingen. Na 1933 vielen de wierinkomsten weg door een geheimzinnige wierziekte.
We zijn redelijk snel op elkaar ingespeeld en fietsen door de jachthaven, waar het heerlijk rustig is op wat meeuwen na. Vroeger stond op deze plaats een schuur en was het oogsten van wier voor vissers en boeren een bron van inkomsten. Rond 1930 kon men met wiervisserij zo'n 110 gulden per jaar extra verdienen, voor die tijd geen gering bedrag. Wier werd vroeger gebruikt voor de versterking van de zeedijken. Ook was het een geliefd vulmiddel voor matrassen, kussens en stoelzittingen. Na 1933 vielen de wierinkomsten weg door een geheimzinnige wierziekte.
Sla aan het einde van het fietspad rechtsaf en ga daarna voor het water links. Je fietst nu langs de waterkant van de jachthaven richting het havengebouw. Na het havengebouw linksaf, de Fortweg op.
De Fortweg is genoemd naar het militaire fort dat aan het einde van de weg in de duinen lag. Het was een omvangrijk bunkercomplex dat vóór de Tweede Wereldoorlog in gebruik was als kustbatterij bij de Koninklijke Marine. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het door de Duitsers uitgebouwd tot een luchtafweerbatterij. In 1976 zijn de vervallen bunkers uit veiligheidsoverwegingen onder het zand gewerkt.
Na even zoeken vinden we de Fortweg en kunnen we weer verder.De Fortweg is genoemd naar het militaire fort dat aan het einde van de weg in de duinen lag. Het was een omvangrijk bunkercomplex dat vóór de Tweede Wereldoorlog in gebruik was als kustbatterij bij de Koninklijke Marine. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het door de Duitsers uitgebouwd tot een luchtafweerbatterij. In 1976 zijn de vervallen bunkers uit veiligheidsoverwegingen onder het zand gewerkt.
Cranberry's
Volg de Fortweg en neem vervolgens het schelpenpad linksaf de duinen in. Verderop ligt links van het fietspad duivallei 'Het Witte Lid'.
Vroeger stond er water op Het Witte Lid. De Vlielandse jeugd schaatste hier met vorst, omdat er op de officiële ijsbaan vaak te weinig water stond. Tegenwoordig worden in deze duinvallei in het najaar cranberry's geplukt.
We kijken rond of we ergens cranberry's zien, maar tevergeefs. Het zijn natuurlijk ook maar kleine plantjes en we hebben al onze aandacht nodig bij het overeind blijven.Vroeger stond er water op Het Witte Lid. De Vlielandse jeugd schaatste hier met vorst, omdat er op de officiële ijsbaan vaak te weinig water stond. Tegenwoordig worden in deze duinvallei in het najaar cranberry's geplukt.
Volg het fietspad, steek de geasfalteerde weg (Kampweg) over tot je bij bebouwing komt. Sla linksaf het schelpenpad op, bovenaan ga je meteen naar rechts de Dennenlaan in. Aan het einde van de Dennenlaan steek je schuin de weg over naar de Rozebottelweg. Via het schoolplein van brede school 'De Jutter' rijd je het schelpenpad op. Na ongeveer 200 meter zie je bij een T-splitsing aan de rechterhand een vijver genaamd 'de IJsbaan', deze wordt wanneer mogelijk ook gebruikt als ijsbaan.
De vijver is rond 1910 gegraven. Dit is onder andere mogelijk gemaakt door de uitgifte van aandelen, door de nieuw opgerichte ijsclub werd een startkapitaal van 390 gulden opgehaald. De ijsclub is een van de oudste nog bestaande verenigingen op Vlieland. In 1996 is de IJsbaan vergroot door natuurontwikkeling. Het is nu een prachtige plek met een grote diversiteit aan plant- en diersoorten.
We fietsen intussen via het bos weer richting het westen. Het is een schitterende tocht en we boffen enorm met het schitterende weer. De vijver is rond 1910 gegraven. Dit is onder andere mogelijk gemaakt door de uitgifte van aandelen, door de nieuw opgerichte ijsclub werd een startkapitaal van 390 gulden opgehaald. De ijsclub is een van de oudste nog bestaande verenigingen op Vlieland. In 1996 is de IJsbaan vergroot door natuurontwikkeling. Het is nu een prachtige plek met een grote diversiteit aan plant- en diersoorten.
Blijf het schelpenpad volgen tot aan de Badweg. Steek deze over en vervolg je weg. Aan de linkerhand zie je, voorbij de trap die naar de vuurtoren leidt, het Bokkendal.
Het Bokkendal dankt zijn naam aan de bokken die hier vroeger stonden. Deze bokken werden uit het dorp geweerd vanwege hun onprettige geur. De geiten liepen daarentegen wel in het dorp. Het Bokkendal is ook de plaats waar het Vlielandse drinkwater wordt gewonnen, er is geen aanvoerleiding vanaf de wal.
Vanaf het Bokkendal heb je een prachtig uitzicht op de vuurtoren gelegen op het Vuurboetsduin. Het Vuurboetsduin is gevormd door het vele zand van de Vliehors, dat tijdens sterke westenwinden richting het dorp wordt geblazen. Het 40 meter hoge Vuurboetsduin is het hoogste duin op de Waddeneilanden. Bovenop het duin staat de vuurtoren welke slechts 18 meter hoog is. Door de hoogte van het duin schijnt het vuurtorenlicht toch voldoende hoog boven zeeniveau.
Voorbij het Bokkendal bevindt zich links van het schelpenpad de Torenvijver. De Torenvijver ligt verscholen tussen de bomen, maar is een prachtige plek om even bij stil te staan. Deze vijver is een voormalige turfput. Hier liet men de blokken turf uit Drenthe volzuigen met water. De turfblokken werden gebruikt bij de aanplant van bomen. Het met water doordrenkte turfblok ging verdroging van de jonge aanplant tegen.
Het Bokkendal dankt zijn naam aan de bokken die hier vroeger stonden. Deze bokken werden uit het dorp geweerd vanwege hun onprettige geur. De geiten liepen daarentegen wel in het dorp. Het Bokkendal is ook de plaats waar het Vlielandse drinkwater wordt gewonnen, er is geen aanvoerleiding vanaf de wal.
Vanaf het Bokkendal heb je een prachtig uitzicht op de vuurtoren gelegen op het Vuurboetsduin. Het Vuurboetsduin is gevormd door het vele zand van de Vliehors, dat tijdens sterke westenwinden richting het dorp wordt geblazen. Het 40 meter hoge Vuurboetsduin is het hoogste duin op de Waddeneilanden. Bovenop het duin staat de vuurtoren welke slechts 18 meter hoog is. Door de hoogte van het duin schijnt het vuurtorenlicht toch voldoende hoog boven zeeniveau.
Voorbij het Bokkendal bevindt zich links van het schelpenpad de Torenvijver. De Torenvijver ligt verscholen tussen de bomen, maar is een prachtige plek om even bij stil te staan. Deze vijver is een voormalige turfput. Hier liet men de blokken turf uit Drenthe volzuigen met water. De turfblokken werden gebruikt bij de aanplant van bomen. Het met water doordrenkte turfblok ging verdroging van de jonge aanplant tegen.
De Noordzee
Aan het einde van het schelpenpad kom je bij een T-splitsing, hier ga je naar rechts. Bij de volgende splitsing sla je linksaf. Je verlaat het bos en komt in het duingebied terecht, je ziet de Noordzeeduinen al liggen.
In de Noorzeeduinen bevindt zich nog een complete bunkerstelling, stelling 12H. Stelling 12H heeft in de Tweede Wereldoorlog deel uitgemaakt van de Atlantikwall. Het doel van deze stelling was het afslaan van een eventuele geallieerde landing op het strand van Vlieland. Jarenlang was dit bunkercomplex verborgen onder het zand. Eind 2006 heeft Stichting De Noordwester het initiatief genomen om Stelling 12H te ontwikkelen tot bunkermuseum. Met veel vrijwilligers is het complex uitgegraven en wederopgebouwd.
Als we het bos achter ons laten is de grond daar bezaaid met hagelstenen, gelukkig hebben we die bui gemist.In de Noorzeeduinen bevindt zich nog een complete bunkerstelling, stelling 12H. Stelling 12H heeft in de Tweede Wereldoorlog deel uitgemaakt van de Atlantikwall. Het doel van deze stelling was het afslaan van een eventuele geallieerde landing op het strand van Vlieland. Jarenlang was dit bunkercomplex verborgen onder het zand. Eind 2006 heeft Stichting De Noordwester het initiatief genomen om Stelling 12H te ontwikkelen tot bunkermuseum. Met veel vrijwilligers is het complex uitgegraven en wederopgebouwd.
Volg het schelpenpad tot je bij een T-splitsing komt met het Pad van Dertig. De lange route gaat nu naar rechts. Blijf het schelpenpad langs de duinen volgen.
Wij zijn bikkels, dus volgen we de lange route. Het fietspad is wel regelmatig voorzien van grote plassen. In het begin komt het kind in ons naar boven en scheuren we met een flinke snelheid door de plassen. ‘Voeten omhoog!’, roept Jan dan. Dat werkt prima op een normale fiets, waar jij het middelpunt bent. In dit geval is Jan het middelpunt en hang ik erachter. De spray die Jan met het voorwiel veroorzaakt raakt mij dus tot aan mijn billen, want mijn zadel staat een stuk lager omdat ik anders niet bij de trappers kan. Daarna proberen we dus zachtjes door de plassen te rijden, wat veel beter gaat en soms proberen we er langs te rijden.Pad van Twintig, bij deze strandovergang heb je een prachtig uitzicht over de Noordzee.
Bij het Pad van Twintig stappen we even af om over het duin naar zee door te steken en langs het Noordzeestrand te lopen.Vervolg het schelpenpad evenwijdig aan de Noordzee. Aan het einde van het schelpenpad ga je naar links. Je komt nu bij het Posthuys. Iets voorbij het Posthuys liggen Kroon's Polders.
Rond 1850 werd de situatie bij het Posthuys kritiek. Door een storm waren er gaten in de duinen geslagen en duinvalleien stonden onder water. Het eiland was nog maar 750 meter breed. Door de aanleg van stuifdijken werden de gaten gedicht. Rond 1900 werden nog meer stuifdijken aangelegd op regelmatige afstand van elkaar. Daartussen ontstonden stuifpolders; kunstmatige duinvalleien. Tussen 1905 en 1930 werden onder leiding van opzichter Kroon van Rijkswaterstaat stuifdijken op grotere afstand van elkaar aangelegd. In dit gebied ontmoeten zoet water uit de Meeuwenduinen en zout water elkaar. Dit zorgt voor een afwisselend landschap met een uitermate rijke vogelbevolking en unieke plantensoorten.
Rond 1850 werd de situatie bij het Posthuys kritiek. Door een storm waren er gaten in de duinen geslagen en duinvalleien stonden onder water. Het eiland was nog maar 750 meter breed. Door de aanleg van stuifdijken werden de gaten gedicht. Rond 1900 werden nog meer stuifdijken aangelegd op regelmatige afstand van elkaar. Daartussen ontstonden stuifpolders; kunstmatige duinvalleien. Tussen 1905 en 1930 werden onder leiding van opzichter Kroon van Rijkswaterstaat stuifdijken op grotere afstand van elkaar aangelegd. In dit gebied ontmoeten zoet water uit de Meeuwenduinen en zout water elkaar. Dit zorgt voor een afwisselend landschap met een uitermate rijke vogelbevolking en unieke plantensoorten.
Poesje mauw
We fietsen verder naar het Posthuys. Akkie vertelde gisteren dat ze daar zelf heeft gewoond met haar schoonouders. Haar man heette Cupido en zijn vader was de laatste postiljon op Vlieland.We zijn toe aan koffie en nemen plaats op de loungeset in de hoek van het restaurant, waar ook de rode kater ligt. Hij snapt me onmiddellijk en stapt van zijn stoel over op de mijne om zich op mijn schoot te nestelen. Wanneer de koffie geserveerd wordt, wordt de kater wakker en dringt zich behoorlijk op. We gaan ervan uit dat hij het op de cupjes koffiemelk heeft gemunt en aangezien we die toch niet nodig hebben ...
Terwijl ik het cupje open maak, worstelt hij zijn tong door de kleine opening naar binnen. Ik giet de rest op mijn schoteltje en ook het cupje van Jan moet eraan geloven. De kat lebbert het gretig op en dat horen we de stem vanuit de keuken: de kat mag niet gevoerd worden hoor! Hij is nierpatiënt en kotst alles onder als hij iets verkeerds krijgt.
Oeps!
‘Nee, ik eet mijn koekje zelf op hoor’, stel ik haar gerust.
‘Wat doet hij dan op tafel?’
‘Hij likt een beetje koffiemelk op’, antwoord ik voorzichtig.
Ook dat mag niet, dus ik zet het (inmiddels lege schoteltje) weg en de kat gaat weer op zijn eigen stoel zitten om zich uitbundig te wassen. Jan en ik nemen snel de benen als de koffie op is, wij willen geen getuige zijn van een kotsende kat.
Bomenland
We fietsen een stuk door de Kroon’s polder en daarna pakken we de route weer op.De route gaat verder over de Postweg, richting het dorp. Deze weg loopt langs de Waddenzee. Als je wegfietst van het Posthuys kom je eerst in een bos terecht, Bomenland genaamd. Net voordat je Bomenland uit rijdt, zie je aan de rechterzijde Dodemansbol.
Bij het aanleggen van de huidige Postweg werden meerdere lichamen gevonden van zeelieden die daar in een ver verleden begraven waren. Wanneer zij waren gestorven aan een besmettelijke ziekte, bijvoorbeeld de pest, mochten zij niet in het dorp begraven worden vanwege besmettingsgevaar. De gevonden lichamen zijn herbegraven bij de gedenkplaats van Dodemansbol, ook wel de 'Bol van Dooie' genoemd.
Dodemansbol is tevens een prachtige plaats om vogels te spotten vanuit de vogelkijkhut. Tijdens de herfsttrek bezoeken zo'n 200.000 vogels het eiland.
Weer stappen we aan, dit keer om een bezoekje te brengen aan de vogelkijkhut. Ook dit is een prachtig stuk natuur, zelfs als er geen vogels zijn.Bij het aanleggen van de huidige Postweg werden meerdere lichamen gevonden van zeelieden die daar in een ver verleden begraven waren. Wanneer zij waren gestorven aan een besmettelijke ziekte, bijvoorbeeld de pest, mochten zij niet in het dorp begraven worden vanwege besmettingsgevaar. De gevonden lichamen zijn herbegraven bij de gedenkplaats van Dodemansbol, ook wel de 'Bol van Dooie' genoemd.
Dodemansbol is tevens een prachtige plaats om vogels te spotten vanuit de vogelkijkhut. Tijdens de herfsttrek bezoeken zo'n 200.000 vogels het eiland.
Na bomenland fiets je een open gebied in, aan je linkerhand liggen cranberry velden.
Nadat er in 1868 voor het eerst cranberry's waren ontdekt, ontstond er een echte cranberrycultuur. Omdat er handel zat in deze bessen is er op Vlieland ook een tijdje spraken geweest van bedrijfsmatige cranberryteelt. De bessen krijgen eind augustus hun eerste rode kleur, maar pas tegen het einde van september zijn de bessen echt rijp.
Het open gebied gaat aan je linkerhand al snel over in bos. In dit bos bevindt zich Oude Kooi. Je kunt Oude Kooi beter bekijken wanneer je te voet het pad volgt door het bos. Oude Kooi werd vroeger gebruikt als eendenkooi. Een eendenkooi wordt gebruikt om wilde eenden te vangen voor consumptie, vaak met behulp van een kooikerhond.
We vervolgen onze weg na de dodemansbol, tussen de cranberryvelden door naar de oude kooi. Hier laten we de fiets weer staan om lopend de oude kooi te verkennen. Het is een prachtig stuk natuur en na een lekkere wandeling klimmen we weer op de tandem.Nadat er in 1868 voor het eerst cranberry's waren ontdekt, ontstond er een echte cranberrycultuur. Omdat er handel zat in deze bessen is er op Vlieland ook een tijdje spraken geweest van bedrijfsmatige cranberryteelt. De bessen krijgen eind augustus hun eerste rode kleur, maar pas tegen het einde van september zijn de bessen echt rijp.
Het open gebied gaat aan je linkerhand al snel over in bos. In dit bos bevindt zich Oude Kooi. Je kunt Oude Kooi beter bekijken wanneer je te voet het pad volgt door het bos. Oude Kooi werd vroeger gebruikt als eendenkooi. Een eendenkooi wordt gebruikt om wilde eenden te vangen voor consumptie, vaak met behulp van een kooikerhond.
Schotse Hooglanders
De Postweg vervolgend, passeer je ook Nieuwe Kooi, verderop kom je aan de linkerhand een breed pad tegen naar natuurkampeerterrein Lange Paal. Sla hier linksaf en volg het pad tot aan de kruising. Ga hier rechtsaf.
Bij nieuwe kooi slaan we even af en even later staan we oog in oog met een paar prachtige Schotse Hooglanders. We schieten wat mooie plaatjes, maar houden goed in de gaten dat ze niet te dicht komen. Na deze confrontatie keren we weer om en vervolgen we onze route.Na ongeveer 20 kilometer zijn we weer terug in het dorp en drinken we koffie bij De Lutine, genaamd naar een schip dat vlak voor Vlieland op een zandbank is gelopen en daar een grote hoeveelheid goud heeft verloren.
Na de koffie steken we over naar het Tromp’s Huys dat dateert uit 1575 en waar admiraal Michiel de Ruyter kantoor heeft gehouden.
In 1896 kreeg het pand zijn uiteindelijke naam, bedacht door de Noorse zeeschilderes Betzy Berg die er kwam wonen en werken met haar man.
Dan is het tijd om onze voucher voor een borrelplankje in te wisselen bij Plezant.Juttersbitter
Na een uurtje of twee relaxen op onze kamer, gaan we eten bij Restaurant Geuzennest. We kiezen de Vlielandse paella, die boordevol mosselen, kokkels, garnalen en kabeljauw zit. Daarna delen we samen een dame blanche en dan bestellen we in cafe Loods nog een juttersbitter. Dit keer nemen we hem mee naar de kamer, want Meester Gerrit is er niet en deze barman zit gebiologeerd voetbal te kijken.Geschreven door Hazenreizen
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
