Geen scheepstoeter vandaag, dus ik kon uitslapen. Om 08:15 uur word ik toch wakker en aangezien de zon schijnt: hup, eruit! De bouwvakkers zijn al wel druk bezig, maar mijn oordoppen houden deze geluiden goed onderdrukt.
Na een beetje lezen en genieten gaan we in de haven de vissen voeren. We hebben twee stukken brood mee en als ik wat vissen spot breek ik er stukjes af en gooi ze in het water… geen reactie. Ik probeer het nog eens bij een paar zwarte vissen, maar ook hier geen succes. Een krabbetje dan? Nope, ook niet. In een hoek van de haven zwemt een school metalic-blauwe kleine visjes, het zijn er heel veel en ze gedragen zich als een zwerm spreeuwen die in een gesloten formatie steeds van richting veranderen, zonder dat ze tegen elkaar aan vliegen. Maar goed, ook deze visjes willen geen brood, dus ik gooi alles in het water zodat ze het op kunnen eten als ik uit het zicht ben verdwenen. We zien ook nog een alleenstaande zeenaald van een vreemde kleur, een beetje goudbruin. Ik heb hem nog niet gegoogeld, maar dat doe ik beslist binnenkort.

Voor ons dagelijks kopje koffie gaan we naar de BoBD en Katherina is druk, druk, druk om iedereen van koffie te voorzien. De vissers zijn er ook weer, met een bak vol vis. De meeste lootjes zijn al getrokken, maar Jan mag er ook nog een trekken: nummer 13. Hilariteit alom, want meneer 13 is net naar huis. Ze bellen hem snel op (al die vissers hebben een smartphone) en even later komt hij met zijn scootertje de gewonnen vissen ophalen. De koffie is weer gratis vandaag, want de vissers vinden het blijkbaar heel leuk dat we iedere dag komen. We moeten ze binnenkort maar eens trakteren op iets lekkers. Ik vraag ook nog even naar de bouzouki speler die zou komen en ze denkt dat hij vanavond komt om 22:00 uur, maar misschien ook niet en dan komt hij vast een andere dag. Heerlijk volk die Grieken.

Jan is nog steeds op zoek naar een kapper, maar zonder succes. Een paar dagen geleden liepen we bij een kapsalon naar binnen, waar een buitenlander in stond (niet een Griek, maar een Egyptenaar of zoiets). De jonge man stond zich duidelijk te vervelen, maar hij vroeg of Jan een afspraak had. Nee, dat had hij niet. Tja dan ging het over, zei de man terwijl hij zijn schouders ophaalde. Ik was er gelijk klaar mee en nu loop ik net tegen Jan te vertellen dat ik zo graag een kleine kapsalon zou vinden met een oudere Griekse heer, net als toen in Kala Nera. Tada! Ineens zie ik in een zijstraatje een kapsalon en er zit een oudere, Griekse heer op een bankje. Na enige twijfel stapt Jan naar binnen en wordt direct geholpen door de man die ook nog eens behoorlijk Engels spreekt. De kapsalon is behoorlijk kitscherig ingericht met een spiegelplafond, een zwarte kroonluchter en veel blingbling, maar daar zal zijn dochter wel verantwoordelijk voor zijn. Aan de wand hangt nog een foto van de kapper in een zilverkleurige barokke lijst, ‘dat is al heel lang geleden’, licht de man toe. Hij knipt trouwens heel goed en Jan ziet er weer prachtig uit.

Bij de groenteboer halen we wat overrijpe tomaten, een paprika en een handvol mandarijnen. Ik ga nog een keer pastasaus maken, maar dan op de Griekse manier met veel liefde en heel veel tijd. Ik laat me toch zeker niet door één mislukking uit het veld slaan.
Daarna halen we bij de bakker nog een brood en dan slaan we af naar ons appartement. De bouwvakkers groeten ons al en gebaren wat ze allemaal nog gaan slopen vandaag.

Tijdens het ontbijt horen we veel lawaai en we zien een grote stoet schoolkinderen voorbij komen die iets roepen van Psomi Paidakia (of iets heel anders). Ze hebben bloemen bij zich en lopen richting het gemeentehuis. Na het eten gaan we even kijken, maar alles is al voorbij. Eén van de moeders legt uit dat het vandaag onafhankelijkheidsdag is en dat de schoolkinderen bloemen leggen bij het oorlogsmonument, ze dragen dan ook gedichten voor, maar dat hebben we helaas gemist.

Jan heeft een nieuwe app geïnstalleerd van Geocaching Adventure Lab, een soort geocaching maar dan zonder schat. Er zijn twee locaties hier in de buurt en die gaan we proberen te vinden. We nemen nu de kustweg, die toch nog aardig klimt en af en toe komen we een paar geiten tegen, die snel wegspringen. Het zijn net reeën, je hoort ze niet als ze wegrennen en je ziet ze dan ook niet meer. Zo komen we bij de kapel van Profities Zacharias. Zachari is suiker of zou dit de kapel van de suikeroom zijn? In de kapel branden we een kaarsje voor Wim, want je kijkt hier prachtig uit over de zee en dat hij fantastisch gevonden hebben.
Ik wil hier ook nog even naar het toilet, maar het gebouw zit op slot. Terwijl Jan geniet van het uitzicht, voel ik aan alle ramen en al gauw kan ik er een open schuiven. Het raam is erg hoog dus ik heb een opstapje nodig, maar Jan weigert hierin mee te gaan. Ik moet het nog maar even ophouden.
Wanneer we verder lopen komen we bij een tweede kapel. Dit was vroeger een heel klein kapelletje met een kinderspeelplaatsje, maar het is een paar jaar geleden verbouwd en nu is het groot met een flinke binnenplaats en heel veel parkeerplaatsen aan de overkant van de weg. Daar is ook op een punt een kruis gebouwd, waar je met een trap naartoe kunt lopen. Het zijn echt enorm veel treden, dus dat we vandaag niet. Het is wel een echte publiekstrekker. We kunnen hier buiten in ‘open haard’ een kaarsje branden en dit keer valt de keus op pa Haasjes, omdat hij een echte buitenman was en het toch wel leuk vind als er af en toe wat ‘reuring’ is.
Ook hier is het toilet op slot en helaas geen raam waar ik door naar binnen kan klimmen. Nog even ophouden dus.
We stuiten nu weer op een paar geitjes; pa, moe en hun kind. Ze blijven keurig op de weg lopen, een paar meter voor ons uit. Het is zo grappig om te zien, die drie geitenkontjes naast elkaar. We lopen zo een hele poos samen op en na een fikse klim komen we om een bocht en zien ver boven de volgende kapel. Aan de andere kant, ver beneden ons, zien we het kruis met de lange trap dat ineens heel laag lijkt. We lopen het laatste stuk flink omhoog en dan zijn we toch op de plaats van bestemming. Het zweet loopt inmiddels met straaltjes van mijn rug en ik hijg even uit onder de overkapping. Toch ben ik lang niet zo buiten adem als de wandeling van eergisteren, dus ik boek progressie. Nu ik er toch ben ga ik op zoek het een toilet en deze is niet op slot. Ik stap naar binnen en moet me echt even geestelijk voorbereiden op dit toiletbezoek. Het water is afgesloten dus de toiletpotten bevatten een donkere, ondoorzichtbare (ik heb heel lang zitten denken waarom 'ondoorzichtbare' rood onderstreept is en nu (de volgende dag) besef ik ineens dat het 'ondoorzichtige' moet zijn) substantie en door de verdamping staan er diverse bruine kringen in de pot. Ik zet me eroverheen en probeer een beetje zoals bij een Frans toilet in het gat te plassen zonder het toilet aan te hoeven raken. Het lukt en opgelucht loop ik de laatste treden op die naar de kapel voeren. Het uitzicht is hier betoverend en ik weet dat ik hier de kaarsjes voor Heidie en pa wil branden. Zo’n uitzicht kunnen ze vast wel waarderen.

De terugweg is ongeveer hetzelfde als de heenweg van eergisteren, maar dan in omgekeerde volgorde. Zo zwaar als het toen was voor mijn hart en longen, zo zwaar voelt het nu voor mijn knieën, maar ik raak er in ieder geval niet van buiten adem en kan ook meer genieten van het tapijt van dennennaalden, de geur en het uitzicht. Ineens zien we een bord Finish. Grappig, maar voor ons is hier helaas nog niet het eind van de tocht, we moeten echt nog een stukje door.

In Pigadia gaan we weer langs de supermarkt en de vriendelijke slager helpt ons met het vinden van ontbijtspek (voor bij de eieren), kaas en wat gehakt voor de nieuwe pastasaus. We zijn hier altijd de enige klanten en ik begin te denken dat ze gesloten zijn, maar het niet tegen ons durven te zeggen.
Thuis maak ik een Engels ontbijt, maar dan als lunch. De eieren gaan in een koekenpan op de achterste pit, de bonen (Gigantes natuurlijk en geen ‘gewone’ bonen van Heinz) in een steelpan op de voorste pit en het spek bak ik in de kleine contactgrill. Het gaat prima en het is allemaal tegelijk klaar. We doen nog een bier smaaktest om te kijken welk alcoholvrij bier het lekkerst is en we verkiezen allebei Fix boven Alfa.

De tomatensaus staat al de hele tijd heel zachtjes te pruttelen en het ruikt heerlijk in huis. Ik pureer het nu door de zeef om de velletjes en pitjes te verwijderen. Het is een tijdrovend en vervelend werkje, maar ik hoop dat al mijn inspanningen worden beloond. Van het gehakt draai ik heel kleine gehaktballetjes die ik in de (gezeefde) saus laat garen, misschien zijn ze dan wat sappiger dan wanneer ik het rul. Ik maak ook een paar grotere balletjes die ik in de koekenpan bak voor bij de borrel.
Aan het begin van de avond begint het wat te regenen en we halen de kussens naar binnen. Daarna kijken we op de bank de vrije training terug van de Formule 1 in Las Vegas.
We eten vanavond weer bij Ellinikon en de mensen worden daar steeds vriendelijker, zelfs de eigenaar lacht vriendelijk naar ons als we binnen komen. Vanavond hebben ze de gevulde koolbladeren, dus die bestellen we al eerste. Daarna gaan we toch nog een keer voor het varken aan het spit, want dit was gisteren zo lekker dat we het nog wel een keer lusten. We bestellen hier bijna nooit iets van de kaart, we kiezen meestal voor de specialiteit van de dag. Vanavond zien we echter regelmatig makarounes langs komen en morgen bestellen we die, ook al is het geen specialiteit van de dag.

Geschreven door Hazenreizen