Na een ouderwets goede nacht en een lekker ontbijt met eieren, spek en geroosterd brood, gaan we weer op pad.
We rijden richting Afisos en nemen de eerste weg naar links waar een bord bij staat. Het is een weg die al snel onverhard wordt en bijna wil Jan omkeren. 'We kunnen toch nog wel een klein stukje verder?', opper ik. Jan gaat accoord en we rijden over een zandpad tussen olijfboomgaarden door. Even later wordt de weg weer verhard en net als ik dat enthousiast benoem, herinneren we ons waarom dat zo is. Als een onverharde weg ineens verhard wordt, gaat hij direct daarna steil omhoog of omlaag en komen er scherpe bochten. Die combinatie is de oorzaak van de laag asfalt of beton.
We volgen de weg nog een poos met alle bochten en steile stukken, afgewisseld met de onverharde vlakke stukken. Wanneer we bij een splitsing komen, kiezen we voor links. We volgen dit pad een stukje en dan besluit Jan dat het verstandiger is om de auto te laten staan en het laatste stukje te lopen. Hij parkeert de auto achteruit in de oprit naar een olijfboomgaard, maar daar is onze auto het niet mee eens. Hij piept en kreunt en Jan vertrouwt er niet op dat de handrem sterk genoeg is. We rijden weer een stukje terug en parkeren hem daar in een inham langs de kant van weg. Nu het laatste stuk nog even lopen tot we bij het kerkje zijn.
Het is wel wat steiler dan ik dacht, maar met kleine stapjes red ik het toch. Het kerkje is niet echt een bezienswaardigheid, maar toch lekker om ergens te lopen waar we neit eerder geweest zijn.
Nu rijden we door naar Argalastí. Het is redelijk rustig in het dorp en de markt (waar Jan toch een beetje op gehoopt had) is nergens te zien. We drinken koffie op de hoek van het drukste kruispunt, waar altijd iets te zien is. We nemen er een groot stuk gebak bij, dat iets weg heeft van Galaktaboureko (bladerdeeg met pudding). Er schiet me te binnen dat we ons vorig jaar ook al vergist hadden in de marktdag en ik zoek het op in mijn Pindatverslag van 2019. Ja hoor, toen gingen we op zaterdag naar Argalastí omdat we dachten dat het op donderdag markt was. De markt was echter op zaterdag, gisteren dus. Ach ja, misschien kunnen we het volgende week nog eens proberen. We lopen nog wel even door het dodrpje heen en weer alvorens verder te rijden naar Lefkos.
We rijden op ons gemak weer terug naar Kala Nera en verheugen ons al op de lunch.

Vandaag nemen we een pitta giros bij de andere snackbar. Ze zijn de hele week dicht geweest om alles op te knappen, nieuwe verf op de muur, balken van de overkapping vervangen en nog veel meer. Gelukkig zijn de broodjes hier een stuk lekkerder, dus we hebben een goede keus gemaakt, Na de lunch ga ik door het strand met mijn boek en Jan kiest voor een siësta in het appartement.

Wanneer Jan uitgeslapen is, komt hij nog even naar het strand. Daarna vermaken we ons nog een poosje met douchen, lezen en op het balkon zitten. Tot het alweer tijd is om te gaan eten.

We starten met gebakken papers en gebakken aubergine met tzatziki. Daarna volgt de special van Kostas weer, dit keer is het een kippenpoot uit de oven met aardappels. Ik probeer mijn hond nog wat bij te voeren, maar hij is wel kieskeurig dus waarschijnlijk heeft hij niet zoveel honger. Wanneer ik vergeet om mijn stuk brood eerst door de jus van de kip te halen, duwt hij met zijn neus allees even tgen mijn hand. Alsof hij wil zeggen: Kijk nou even wat je doet, je vergeet iets.
Dit is trouwens een tamelijk klein exemplaar, als ik zit zou hij zijn kop op mijn schoot kunnen leggen. Er lopen ook grote honden rond hier, die met gemak hun kop op de tafel kunnen leggen.

Nog even over het illustere gezelschap dat hier iedere dag op het terras zit: de Griekse mannetjes. Gisteren probeerde ik al even te ontdekken hoe het met Schillie is, maar nu probeer ik het nog eens. Vandaag zit de kapitein namelijk aan het tafeltjes. Het gezelschap bestaat uit een wat jongere man (onze leeftijd?) die Theodorakis heet, Sakis voor zijn vrienden. Hij drinkt altijd Tsipouro en begint volgens mij 's morgens vroeg al. Dan heb je de kapitein, die eigenlijk Janis heet, en mestal een kapiteinspet draagt. De papas komt ook vaak even aan tafel zitten en dan nog een man met een bult op zijn hoofd, zijn naam weet ik niet.
Na een beetje gepraat over en weer denken we de oplossing te hebben gevonden. Waarschijnlijk is de man die we missen Stratos. Hij komt alleen nog tussen de middag naar het terras, dus moeten we deze week tussen twaald en één het terras maar goed in de gaten houden. Dat gaan we zeker doen.

Geschreven door Hazenreizen