Vanmorgen met de bus naar Argalasti, via Afisos en Afetes. We lopen wat over de markt, drinken een kopje koffie en dan eens bedenken hoe we weer terug gaan. We besluiten een deel van de route te lopen Lefokastro - Argalasti. Aangezien wij in Argalasti zijn, moeten we eerst het eindpunt van de wandeling zien te vinden en dan de route achterstevoren lopen. We hebben de volgende aanwijzing: op de hoek staat een gerestaureerd gebouw met cipressen en een ijzeren hek eromheen. Dat ijzeren hek is niet echt een bruikbare aanwijzing, maar die cipressen zijn wel interessant. De meeste cipressen zijn enorm groot en moet je dus van een afstand al kunnen zien. De tweede aanwijzing is dat we een soort plattegrond hebben, waarop we kunnen zien aan welke kant van het dorp het pad ongeveer begint.
Voor alle zekerheid vragen we eerst of er een bushalte is op de weg waar we uitkomen en hoe laaat de bus dan langs komt. Er is een bushalte wordt ons verzekerd en de bus vertrekt om 15.00 uur uit Argalasti, dus iets na drieën zal hij wel langs komen. Het is nu 13.00 uur, dus hebben we twee uur de tijd, dat moet lukken als het niet al te zeer tegen zit. We proberen iets, maar dat lijkt al snel op niets uit te draaien dus gaan we terug en proberen een ander pad. Al snel zien we grote cipressen en wanneer we daar aankomen blijkt er een gebouw bij te horen dat voldoet aan de omschrijving. We volgen het pad en komen even later op kruispunt. Ons pad loopt rechtdoor, maar het wordt doorkruisd door een soort geul. Op de grond ligt een geel bord met de tekst: footpath to Lefokastro. Het bord wijst in de richting van de geul, maar omdat het los ligt zegt dat niet veel. Jan ziet het meeste heil in het pad rechtdoor, maar ik twijfel nog. Wanneer Jan de eerste schreden zet op zijn pad, zie ik iemand de bocht om komen in de geul. Ik wacht tot hij dichterbij is en vraag dan of dat de weg is naar Lefokastro. 'Qui, qui, biensure', of zoiets. Het is een Fransman die Engels spreekt en hij overtuigt ons ervan dat het echt de juiste weg is. Als hij het zegt ... We lopen door de geul en een tijdje later staat er weer een bordje, een keurig lichtgeel bordje van hout met handgeschilderde letters. Een zelfde bordje als het bordje dat in de geul lag. We zijn helemaal gerust gesteld, dit is nog eens een luxe wandeling met zulke mooie, duidelijke bordjes. We weten dan nog niet dat dit ook gelijk het laatste bordje is dat we zullen zien.
Weer later komt er nog een soort kruising, zonder bordje en zonder aanwijzing in onze routebeschrijving. Ik analyseer de situatie (dat krijg je met zo'n studie) en ontdek dat het pad dat rechtdoor gaat (maar scherp links afbuigt) over het andere pad heen loopt met een soort bruggetje. Dat is het juiste pad, beslis ik. Even later komt ons pad uit op een zandweg, recht voor ons gaat nog een zandpad schuin naar links door een olijfboomgaard en rechtdoor is een stenen muurtje van ruim een halve meter breed. Jan verkiest het muurtje als logisch vervolg van ons pad, maar ik wil toch even de routebeschrijving doorlezen. Ik lees 'Het verandert al snel in een kalderimi, aan weerszijden omgeven door steeneiken, slingerend door olijfboomgaarden'. Dat klinkt wel een beetje als het muurtje dat Jan volgt en de steeneiken staan in ieder geval aan de rechterkant van het pad. Steeneiken zijn een soort struiken met mini hulstblaadjes waar eikels in groeien, we herkennen ze nog van eerdere vakanties. Het pad wisselt regelmatig van smal naar iets breder en andersom. Ik heb al snel spijt van mijn blote benen, want behalve de stekelig blaadjes van de steeneik, staan er ook distels, bramen en rozen. De route is echter prachtig en we worden constant geëscorteerd door twee prachtige gele vlinders. In de omschrijving lijkt het dat dit pad gewoon rechtdoor loopt tot aan de asfaltweg, dus dat wordt een makkie. Dat blijkt natuurlijk tegen te vallen, want al snel kondigt de volgende splitsing zich aan. 'De gele vlinders gaan naar rechts', zeg ik tegen Jan, 'dus dat is vast de juiste route'. Gelukkig gelooft Jan niet in sprookjes, dus ik moet weer op de analytische toer. Het pad naar rechts wordt al snel overwoekerd door struikgewas, het pad links daarentegen blijft een keurig pad. Toch maar naar links dus. Onze keus blijkt goed te zijn, want we slingeren met een stenen brug over de drooggevallen rivierbedding en dat hoort ook zo volgens de plattegrond. Uiteindelijk komen we toch op de asfaltweg die we 1,9 kilometer moeten volgen. Dat lijkt een stukje van hooguit een minuut of twintig, maar het is heet, er is geen schaduw en het loopt omhoog. Ach gewoon de ene voet voor de ander zetten en komen we vanzelf waar ze wezen moeten.
We zijn een half uur voor tijd bij de bushalte, of eigenlijk zijn we dan bij de doorgaande weg, er is geen bushalte te zien. We kiezen voor een stukje lopen naar links, omdat we daar een schaduwplek zien. Al gauw stopt er een auto, de man vraagt wat er aan de hand is. Ik leg uit dat we de bushalte zoeken. Verwonderd vraagt hij of ik zeker weet dat er hier een bushalte is. Wanneer ik bevestigend antwoord, raadt hij ons aan om te wachten bij de weg waar we net uit kwamen, daar hebben we de meeste kans dat de bus daadwerkelijk stopt. Dus keren we op onze schreden terug in de zon, zonder bankje. Bij ieder zwaar motorgeluid veren we overeind in de hoop dat het de bus is, maar iedere auto in Griekenland lijkt zo'n geluid te maken. Toch komt de bus en worden we keurig in Kala Nera afgezet.

Speciaal voor de gastronomen onder ons nog even een foto bijgevoegd van ons voorgerecht van gisterenavond: rucola met gegrilde haloumi kaas, granaatappelpitjes, gedroogde tomaat en balsamicosiroop. Een echte aanrader!

Geschreven door Hazenreizen