Vanmorgen ontbijten we met de restjes van gisteren. Ik pak de plastic bordjes uit de keuken en ga op zoek naar iets om het brood mee te snijden. Het enige dat ik kan vinden zijn plastic wegwerpmesjes. Alhoewel ik er geen vertrouwen in heb, begin ik in het brood te zagen. Plastic mesjes stijgen onmiddellijk in mijn achting, dit snijdt bijna net zo goed als mijn broodmes thuis. Ik leg het mesje neer en rooster de sneetjes brood in het tostiapparaat, zodat het weer eetbaar wordt. Als ik het mesje weer wil pakken om het brood te smeren, kan ik het nergens meer vinden. Nu had ik gewoon een nieuw mes kunnen pakken, maar ik weet zeker dat het mesje nog ergens op het aanrecht moet liggen. Op de tast vind ik het mesje terug, het ligt gewoon voor me, maar omdat het doorzichtig is is het bijna onzichtbaar. Doorzichtbaar dus.
Na het ontbijt pakken we de koffers voor de overtocht naar Evia. We zijn lekker op tijd, zodat we de ferry van negen uur kunnen nemen.

Ik denk dat hij een grapje maakt, maar dat is niet zo. Er varen twee maatschappijen heen en weer tussen Evia en Glyfa en iedere maatschappij verkoopt zijn eigen tickets. We zullen dus moeten wachten tot tien uur.
 

Moni Agios Georgios

In een uurtje zijn we aan de overkant, waar we op zoek gaan naar een roadmap. Zodra de ferry weer vertrokken is, is deze plaats uitgestorven en een roadmap kennen ze hier niet. Dan maar eerst een stukje rijden. We volgen de bordjes Moni Agios Georgios en belanden op een slingerweg, die af en toe heel erg steil is. Na een tijdje wordt de weg onverhard. Af en toe komt er een goed stukje, maar daarna is de weg dan weer beduidend slechter. We ontdekken er een bepaalde logica in: zodra de weg vlakker is, wordt de kwaliteit slechter, wanneer de kwaliteit beter wordt is dit een waarschuwing dat de weg heel steil en bochtig wordt.

Na een bezoek aan het klooster rijden we door naar Loutra, waar we nog eens een wegenkaart proberen te scoren. Tevergeefs. We vinden wel een kerkje, maar daar blijft het bij.
Bij een benzinepomp krijgen we een gratis wegenkaart van Evia, waarmee we enigszins houvast hebben. In Limni bezoeken we de Medival Tower. We hebben geen idee wat het is, maar het blijkt een grote vierkante toren te zijn met wat heel kleine raampjes bovenin.

Eritrea
Via de hoofdweg rijden we verder naar het zuiden. Ergens langs de kant van de weg stoppen we voor de lunch. Er zit verder niemand en we worden verbaast aangekeken door de eigenaren. Geen echt gezellige plek, dus na het eten weer snel verder richting ons appartement. In Eritrea bezoeken we nog twee van die verdedigingstorens, maar ze zijn identiek aan de eerste, dus geen verrassingen. Daarna voeren we het adres van het appartement in op Google Maps en we komen uit bij het postkantoor. We lopen even rond, maar vinden nergens een appartementencomplex. Terug bij de auto besluit ik de eigenaar te bellen. In prachtig Engels met een zwaar Grieks accent en veel 'my love' and 'darling' later, staan we voor de deur. Het adres op Bookings.com blijkt het postadres te zijn en de bordjes die naar het appartement horen te verwijzen zijn inmiddels bijna allemaal verwijderd door ... who knows.
Ons appartement ligt op de tweede etage en heeft een mooi uitzicht over het dorp en de zee. Voor de zonsondergang gaan we toch even naar de haven van Eritrea, waar we ook gaan eten. We kiezen voor een groenteschotel met o.a. chorta, wortel en bietjes en daarbij een heerlijke risotto met zeevruchten. Als toetje krijgen we nog een cakeje en dan is het alweer tijd voor een afzakkertje op ons terras.

Geschreven door Hazenreizen