Zaterdagmorgen word ik om half negen wakker gemaakt door Jan. Ik voelde nog wat brak (zie mijn blog van gisteren) en eet voorzichtig twee sneetjes toast en een klein beetje yoghurt. We doen vandaag nog maar even rustig aan, een wandeling in buurt lijkt me voldoende.

Aan de rand van Karpathos stad zien we een bord met de tekst: Poseidon Acropolis. Dat is interessant, dus die gaan we volgen. In alle jaren dat we hier onze vakantie hebben doorgebracht, hebben we het nog nooit kunnen vinden. Dit jaar heeft Jan echter de app Karpathos site gedownload, dus nu gaat het dan echt gebeuren. Hij checkt regelmatig de app en geeft aanwijzigingen: verder naar links, nog een paar meter rechtdoor, nu iets naar rechts. We dwalen van het pad af, tussen de prikstruiken door. Gelukkig zijn ze heel laag, dus prikken ze alleen in je tenen en enkels. Uiteindelijk staat de stip (die ons vertegenwoordigt) precies op de stip waar de spectaculaire omschrijving zich bevindt. Ik maak een foto van dit heugelijke feit, alhoewel de waarde van deze opgraving me totaal ontgaat. Dan ziet Jan een paar meter verder een hoop stenen, wellicht is dat de fameuze Poseidon Acropolis! Nog een foto dan maar, voor alle zekerheid. Vreemd eigenlijk dat het toch een beetje een gevoel van euforie veroorzaakt, al is er niets te zien. Het feit dat twee stipjes elkaar raken is blijkbaar voldoende. Misschien een tip voor de volgende dagen, gewoon een willekeurige stip in de kaart zetten en die proberen te vinden 😁.
Op de terugweg passeren we de twee kapelletjes en daarna komen al snel de huizen van Pigadia weer in zicht. In een steegje zie ik op een muurtje twee kleine poesjes. Als ik ze wil fotograferen komen ze op me af en al snel zit ik op het trappetje met vijf poezen om me heen. De ene nog kleiner dan de andere en het kost veel zelfbeheersing om de allerkleinste niet mee te nemen naar het hotel. Ik week me los van de katten en we vervolgen onze tip. Eenmaal terug in Pigadia besluiten we onszelf te trakteren op een Chicken Gyros Pita en een grote fles water. Na de eerste hap weten we het al: fastfood wordt zwaar onderschat. De pita smaakt heerlijk!
In het hotel aangekomen, begin ik direct met het bijwerken van mijn blog. Ik schrijf een uitgebreid verslag van vrijdag, zodat julliein ieder geval genoeg te lezen hebben. Wanneer ik het wil uploaden, krijg ik een waarschuwing: u heeft zowel online als in de app gewerkt, wilt u de online versie vervangen door de app? Ik word overvallen door een paniekgevoel, want ik kan slechts kiezen uit twee opties: bewaren of vervangen. Eigenlijk wil ik geen van de twee. Ik wil gewoon terug en dan eerst rustig op internet zoeken wat ik moet doen. Helaas behoort dat niet tot de mogelijkheden. Jan hakt de knoop door en tikt iets aan, er gebeurt niks en we proberen het nog eens. Weer niks. Ik sluit de IPad af en leg hem weg. Ik wil niet weten wat de gevolgen zijn, ik ben er klaar mee.
We gaan naar Caffe Karpathos en besluiten zijn wereldberoemde espresso te proberen. Hij serveert de espresso in een schattig aluminium kannetje, zo een die op bekende Italiaanse reclameposters staat. De koffie smaakt prima en het is heerlijk vertoeven op dit zonnige terras. We bestellen nog een frappe sketto en een ouzo en dan oppert Jan om mijn blog hier op het terras te schrijven. Het internet is hier vele malen beter dan in het hotel, dus ik ga terug om de IPad te halen. Mijn koffie kan gelukkig niet koud worden, dat is hij al 😊.
In het hotel besluit ik mijn telefoon aan te zetten, dat is misschien wel handig. Ik ontgrendel de telefoon met mijn nieuwe code, check. Daarna moet ik nog een code invoeren. Ik probeer dezelfde code, mispoes! Nog maar eens dan, weer mis. U heeft nog twee pogingen over! Stomme telefoon! Ik zet hem uit en gooi hem weer in de la.
Als ik buiten kom, blijkt het restaurant naast ons verlicht te zijn. Ik probeer door het raam te gluren, maar dat zit te hoog. Dan het volgende raam maar, helaas zit daar de vitrage dicht dus kan ik nog niet veel zien. Ik loop nog twee meter verder en dan zitten er twee mannen op de binnenplaats die me onmiddellijk enthousiast begroeten. Ik voel me verplicht om een verklaring te geven voor mijn spionagegedrag en de eigenaar nodigt me uit om even binnen te kijken. Ik probeer iets over mijn man te zeggen die op me wacht, maar daar is hij niet van onder de indruk dus loop ik maar achter hem aan. Eigenlijk ben ik gewoon een watje 😏. Het restaurant is prachtig opgeknapt en ik kijk mijn ogen uit, zo heel anders dan de andere restaurants hier. Wanneer we weer naar buiten lopen, biedt hij me een raki aan. Nu moet ik sterk zijn, ik weiger de raki en zeg hem dat ik wel een keer terug kom met mijn man. Dat vindt hij prima en ik zoek snel Jan op die nog zit te wachten op het terrasje. Mijn blog is trouwens helemaal verdwenen, dus ik ga snel aan de slag om jullie op de hoogte te houden.
's Avonds eten we weer bij Orea Karpathos. Hij vraagt hoe het gaat en ik vertel dat ik gisteren wel een beetje veel ouzo en wijn heb gehad. Dat is niet mijn schuld, zegt hij, ouzo is de boosdoenener. Hij adviseert een licht diner met als voorgerecht een omelet met bladeren (wat voor bladeren is me nog steeds een raadsel) en daarna lamskarbonaadjes met een kleine salade. Prima keus, blijkt later. Wanneer hij ons een drankje van huis aanbiedt, kiezen we voor raki. Excelent choise!, volgens de eigenaar. We vergelijken onze wijnglazen vol raki met de borrelglaasjes van onze buren, maar gelukkig is raki lang niet zo gevaarlijk als ouzo. Bovendien denkt de eigenaar dat het eigenlijk komt omdat ik vrijdag erg vermoeit was van het vroege opstaan en de reis en dat de alcohol daarom slecht gevallen is. De buren hebben net hun bord met meloen (ook van het huis) op en krijgen nu een schaaltje druiven. Het schaaltje wordt door de jongen voorzichtig naar onze tafel doorgeschoven en als ik het terug wil schuiven, grijpt de eigenaar in. Hij deelt het trosje druiven en verdeelt het over ons. Daarna komt er nog een rondje raki voor onze buren, die eigenlijk al genoeg drank hebben gehad 😉.

Geschreven door Hazenreizen