Vanmorgen ben ik vroeg wakker en ik ga aan de voorkant van het huis zitten om mijn blog te schrijven. Elene komt langs met twee potjes, die ze aan mij geeft: één met gedroogde oregano uit eigen tuin en één met olijven uit hun eigen boomgaard. Het zijn enorm gastvrije mensen en heel erg vriendelijk.
Wanneer het blog klaar is, doe ik nog een wasje. Jan kijkt verbaasd en vraagt hoe ik die was droog denk te krijgen voordat we weggaan. Ik hang de was aan de waslijn in de tuin, waar de zon schijnt en waar het wat wind kan vangen. Nu kunnen we eerst rustig ontbijten met wat beschuitjes, want de bakker komt vandaag niet. Tijdens het ontbijt zegt Jan dat ik helemaal niet heb geschreven dat hij in zijn voet gestoken is, dus dat moet ik even rechtzetten vandaag.
Toen we gisteren de auto hadden opgehaald, reed Jan voorop met de scooter en ik in de auto erachter. Ineens zie ik hoe hij een rare slinger maakt en ik schrik ervan. Direct daarna stopt hij op een plekje naast de weg, waar ik ook de auto kwijt kan. Hij blijkt in zijn enkel gestoken te zijn en door de schrik slingerde hij. Er is (nog) niets te zien, maar het doet wel zeer. ’s Avonds wordt de voet wat dik en Jan koelt hem met een icepack uit de vriezer, dat helpt.
Ok, nu ik dat heb rechtgezet kunnen we de koffers inpakken voor zover dat gaat. De boeken pakken we niet in, die brengen we naar de bushalte in Poros waar iemand anders ze weer kan lezen. We leveren de scooter in en rijden met de auto weer naar huis, waar we koffie drinken met de laatste punt tyropita.
De was is al droog en kan ingepakt worden en daarna maak ik een fruitsalade van de peren en perzik, die op de fruitschaal liggen. We zijn er helemaal klaar voor om weg te gaan. We nemen afscheid van Nikos en Elene en rijden richting Sami. Aan het eind van de boulevard drinken we een frappe op een terrasje waar ook twee ganzen lopen. Het is lekker om even aan het water te zitten, dat misten we wel een beetje in Agios Nikolaos.
Daarna rijden we verder richting Argostoli, maar in een s-bocht stoppen we. Dit is de route die de bus ook altijd aflegt en we weten dat hier beneden een kapelletje in een grot is. We lopen een stukje terug naar de metalen brug en gaan nu eerst vóór de brug naar rechts, een metalen trap op die overgaat in een rotspad. We komen bij een klokkentoren, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de baai. Dan lopen we terug en nu steken we de brug over en gaan links naar beneden. Alle hekken zijn open en we kunnen helemaal in het kapelletje komen. We zijn er verbaasd van na al die gesloten deuren en hekken. Het kapelletje is best groot en biedt veel zitplaatsen. Het is een bijzondere plek.
We rijden even later verder en gaan vóór Argostoli rechts, langs de andere kant van de baai richting het noorden. We komen door Drapano, Agios Konstantinos, Farsa en Kourouklata. Na Kourouklata zien we in een scherpe bocht in de weg blauwe bijenkasten staan. Als we dichterbij komen zien we een oude man op een stoeltje zitten die naar ons zwaait, hij verkoopt hier zijn honing. We stoppen en kopen twee potjes honing van hem. Ik krijg nog een takje dat lekker naar citroen ruikt en een citroen.
We verlaten nu de hoofdweg en rijden via Kontougorata, Kardakata, Petikata, Nyfi en Agonas verder naar het noorden. Als we op de hoofdweg komen gaan we rechts, dat is de weg die afgesloten is. We kunnen nog wel een stukje richting Fiskardo rijden, maar dan staat er ineens en hek en een bord. We rijden langs het hek en parkeren daar de auto. Vanaf hier heb je goed zicht op de ravage verderop. De bergwand lijkt ingestort en over tientallen meters is de weg bedolven onder het puin. Ze zijn hard bezig met shovels en vrachtwagens om de schade weer te herstellen.
Nu gaan we terug naar Riza en dan rechtsaf, bovenlangs de baai van Argostoli, richting Lixouri. In Lixouri lunchen we met een salade en daarna steken we met de veerboot over naar Argostoli. We verlaten Argostoli via de hoofdweg en gaan dan op zoek naar het vliegveld. Wegwijzers naar het vliegveld zijn er niet en er is een doolhof aan plaatsjes en weggetjes. Eerst rijden we veel te ver en als we terug rijden komen we weer op de route van gisteren die Google Maps aangeeft. Het was simpeler geweest om in Argostoli op Lassi te rijden en vandaar naar het vliegveld, maar daarvoor is het nu te laat.
We komen langs ons hotel Villa Sofia Elena en proberen daar in te checken. We zien wel een ‘receptie’ maar daar is niemand en ook een rondje om het pand levert niets op. Ik bel het nummer op de bevestiging en iemand belooft naar beneden te komen. Een oude, kortademige man checkt ons in en vertelt waar we de minimarkt kunnen vinden en het restaurant. Daarna gaan we met de auto tanken en zoeken we het restaurant. We hebben al een heel eind gereden, maar nog steeds geen restaurant. Lopend is dit echt een slecht idee, want de weg heeft geen voetpad en geen verlichting. We rijden terug en leveren de auto in. Het aanbod om ons op het vliegveld af te zetten slaan we af, want dat heeft niet zoveel zin. We lopen terug en komen langs een mooi restaurant, nog geen 50 meter van ons hotel. Het restaurant heeft een mooi panorama terras én een zwembad, híer gaan we eten vanavond.
We hebben een kamer aan de achterkant van het hotel, waar het lekker rustig is. We hebben uitzicht op de tuin met citrusbomen, tomaten en olijfbomen. De tuinstoelen zijn de meest comfortabele van de hele vakantie, volgens mij. We lezen wat tot het tijd is om te gaan eten. De menukaart is niet heel uitgebreid, maar de gevulde groente en de ‘hamburgers’ smaken heerlijk. Als afsluiter kijken we nog even het allerlaatste stukje voetbal tussen Portugal en Slovenië, dat met penalty’s bepaald moet worden. De wekker is gezet en morgen om deze tijd zitten we lekker in ons koude kikkerlandje 😊.

Geschreven door Hazenreizen