Vanmorgen doen we rustig aan, maar na een tijdje begint het toch te kriebelen. ‘Wat zullen we gaan doen?’, vraagt Jan. We stappen in de auto en rijden via Milies richitng Kalamaki. Langs de weg groeien enorme kastanje bomen, waarvan de takken topzwaar zijn van de kastanjes. Ook de weg is hier en daar bedekt met een tapijt van kastanjes. Het glooiende landschap maakt nu plaats voor ruige rotsen aan de ene kant en een diep dal aan de andere kant. Hier en daar is een stukje op en veld, dat vol staat met vrolijk gekleurde bijenkasten. Er groeien hier ook veel bomen met rode bessen, knaloranje bessen zoals een vuurdoorn en blauw-zwarte bessen. Er staan behalve de eikenstruiken ook struiken die zowel bloesem als oranje bessen als prachte rode bessen dragen. De bessen lijken qua structuur een klein beetje op frambozen, maar dan zijn de felrood.
Op dit stuk van de route komen we veel jagers tegen met honden. Dit hebben we nog niet eerder gezien, dus Jan stopt even zodat ik kan vragen waar ze op jagen. Het duurt even voordat de mannen begrijpen wat ik wil weten en dan vertellen ze dat ze op vleermuizen jagen. Toevallig hebben Jan en ik gisterenavond veel vleermuizen gezien, maar toch lijkt het een vreemd verhaal. Ik ga nog wel eens verder informeren straks.
Het is inmiddels druk geworden op de weg, zowel met auto’s als met voetgangers. We zijn afgeslagen om in Lambinou te kijken en rijden nu richting de kust. We passeren een klooster en daar lijken al die mensen vandaan te komen. We parkeren de auto en gaan een kijkje nemen.
Een non vangt ons op en vraagt of we in de kapel willen kijken, nou dat willen we wel. In de kapel vertelt ze dat een schip in nood kwam voor de kust en dat de kapitein aan de bemanning vroeg of ze allemaal hun handen wilden vouwen om te bidden. Het was een schip met verschillende nationaliteiten en er was ook een Griek aan boord. Hij hief zijn handen op naar de hemel en riep de heilige moeder aan voor hulp. Op dat moment flitste er een bliksemschicht door de lucht die de kustlijn verlichte, zodat het schip een veilige plek kon vinden om aan te meren. De kapitein verklaarde dat hij een kogel zou afschieten richting de berg en dat hij een kerk zou bouwen op de plek war de kogel de grond zou raken. Op de plek waar hij de kerk bouwde staat nu het klooster Moni PanagiaLampidona. De kerk werd in 1870 gebouwd en steeds uitgebreid en mooier gemaakt, maar tijdens de oorlog werd de kerk verwoest door de Turken. Daarna is het klooster herbouwd en wordt hier nog iedere zondag een dienst gehouden. De nonnen maken zelf pasta, jam, likeur, zeep en sieraden, die ze verkopen om geld in te zamelen. We worden getrakteerd op een stuk bladerdeeg met kaas en daarna op koekjes en thee. Natuurlijk willen we het klooster sponsoren en we vertrekken met een fles likeur, een pak thee en een potje met zalf dat goed is tegen schrammen en brandwonden 😊.
We rijden terug naar het dorp en stappen uit voor een wandelingetje. Voor een loopt een man die al behoorlijk op leeftijd is, met een wandelstok en een zware plastic tas. Hij draait zich op en begint vrolijk tegen ons te praten. Ik vertel hem spijtig dat ik geen Grieks spreek en dat ik uit Holland kom. Hij zet zijn tas neer, terwijl hij door blijft praten en haalt een haldvol walnoten uit de tas. Die zijn voor mij. Daarna krijg ik nog een handvol walnoten, terwijl Jan ijverig nee schudt. De man praat enthousiast door en ik begrijp dat ik een noot moet breken. Ik probeer het op een laag muurtje met twee noten tegen elkaar slaan, maar dat lukt niet. Hij gebaart dat ik verder moet lopen, daar is een muur op tafelhoogte en er ligt een platte steen om de noten kapot te slaan. Wanneer hij ziet dat we daadwerkelijk een walnoot openen en opeten, krijgen we nog een handvol noten. Ik bied aan om zijn tas met noten voor hem naar huis te dragen, maar als antwoord krijg ik een duidelijk ‘No!’ te horen. We bedanken hem vriendlijk en gaan onze buit veilig opbergen in de auto.
De tocht gaat verder naar Tsagarada, een langgerekt dorp dat opgedeeld is in vier delen. Ieder deel heeft zijn eigen dorpsplein met eigen kerk en eigen plataan. Het plein dat wij bezoeken heeft de grootste plataan, hij is meer dan 1000 jaar oud en heeft een omtrek van meer dan 13 meter. We bewonderen de plataan onder het genot van een kop Griekse koffie en een stuk heerlijke chocoladetaart. De ober vertelt me waar de andere pleinen te vinden zijn, maar dat dit toch wel het mooiste plein is. Niet verder zoeken dus. Via een kalderimi lopen we terug naar de auto en ineens zien we aan de zijkant van ons pad een kop van een slangetje. We bestuderen hem een poosje en overleggen dat hij misschien erg klein is, een soort hazelworm. Alsof hij het gehoord heeft, draait hij zich om en krijgen we te zien wat hij allemaal nog aan lijf onder zich had verstopt. Hij was dus niet zo klein als we dachten 😊. Na deze ontmoeting rijden naar Agios Ioannis waar we wat eten. Jan is reuze benieuwd naar de vissoep en ik wil graag de oreganoballetjes proberen, maar wanneer ik terug kom van de toilet blijkt geen van beide een optie te zijn. Dan maar garnalen in tomatensaus in plaats van vissoep en courgetteballetjes in plaats van oreganoballetjes. Ik heb een zakje bestek gekregen met twee messen, een lepel en een vork en Jan heeft niks gekregen. Als het eten wordt gebracht krijgen we nog steeds geen bestek en omdat het personeel erg druk is met elkaar verdelen we het bestek een beetje. Wanneer Jan de rekening vraagt, krijgt hij die wel maar daarna gaat ze weer bij de anderen aan tafel zitten met haar rug naar ons toe. Wij vermaken ons intussen met het voeren van de kat. Eindelijk komt ze aan onze tafel, ze neemt het papiergeld aan en vraagt dan of we nog wisselgeld willen. Ja, dan wil ik inderdaad wisselgeld. Ik geef graag een fooi om het personeel te bedanken, maar deze keer hebben ze het echt niet verdiend.
De terugweg gaat via Kissos door het skigebied van Pilion, de herftkleuren zijn hier prachtig. Uiteindelijk komen we ergens boven Pilion terecht en wandelen we nog een klein stukje door een pijnbomenbos. Jan wil wel weer terug naar huis, want de hele dag discusseren met zo’n navigatie is best vermoeiend. Als we bijna thuis springt het verkeerslicht op rood, wij moeten stoppen en ook de auto’s uit de tegenovergestelde richting moeten stoppen. ‘Waar wachten we op?’, zegt Jan. Op dat moment rent een kat van rechts over de kruising, Daarna springt het verkeerslicht weer op groen. Toeval? Ik weet het niet 😊.
Thuis zitten we nog even lekker met een boek in de zon op ons terras tot het tijd is om nog wat te eten. Ik vraag aan Kostas of hij ook iets heeft dat níet op de kaart staat. Ja, iets van balletjes met oregano en groente. Prima, zeg ik. We krijgen even later iets dat precies lijkt op de balletjes van vanmiddag. De smaak is prima en met de dip erbij van fetta en melizano is het echt lekker. Daarna bestellen we nog een kipschnitzel met metaxasaus en de overige balletjes voeren we aan de honden. Daarna voeren we ze nog wat brood gedoopt in de metaxa-fettasaus en ze smullen ervan. Wanneer onze borden allemaal schoon op zijn kunnen we afrekenen.
De honden zijn een soort golden retriever (zie gisteren) die ik Blondie zal noemen al is het een reu en een zwart-witte, wat schuwe hond die normaal gesproken met zijn zus hier rondscharrelt. Vandaag is de zwart-witte alleen en hij zit de hele tijd al op de stoep voor het restaurant te blaffen. Ik ga naar hem/haar toe en zeg dat hij/zij op het strand moet kijken of zus daar is. Pas als Blondie meegaat verlaten ze het restaurant en gaan ze samen op pad. Even later komen ze uitgelaten bij ons aan tafel mét zus. Ze stellen haar uitgebreid voor en gaan met z’n drietjes er vandoor.
Ik vraag nog aan Katherina hoe het met haar cursus Engels gaat. Niet goed, antwoordt ze. De cursus is gestopt toen de corona uitbrak en begon weer aan het begin van het hoogseizoen, maar toen moest ze iedere dag werken. Deze winter gaat ze weer beginnen. Ze vraagt hoe het met mijn cursus Grieks gaat. Niet goed, antwoord ik. Ik heb het boek wel doorgeworsteld, maar iedere les afgekeken. Deze winter ga ik opnieuw beginnen. We hebben afgesproken dat we elkaar vaker schrijven om te oefenen.

Geschreven door Hazenreizen