We ontbijten met het brood dat we over hebben van gisteren en proberen drie peren. Eén smaakt prima, de andere twee zijn niet rijp genoeg naar onze zin en dus stoppen we de rest van het brood en de onrijpe peren in een tas en gaan ons paard voeren. We bewaren nog een paar stukjes brood voor de twee grote waakhonden bij een huis even verderop. De eerste kent me nog van de vorige keer en neemt het brood gretig aan, de tweede laat zich niet lijmen en blijft blaffen. Hond nummer 1 eet daarom nu ook zijn brood op. Het tweede broodje neemt hij snel aan, bang dat hij er anders weer naast zit. Brave hond! Of de eigenaren ook blij zijn weet ik niet, maar ik ben gek op beesten voeren :).
We maken het rondje verder af, maar bij het strand rusten we eerst even uit en na de laatste 50 meter tot het appartement gaan we weer naar bed: accu leeg. Het is zwaar triest, we lijken net een bejaard koppel. Of toch niet, zelfs ma en Wim hebben veel meer energie dan wij op dit moment.
 

Agios Ioannis Prodomos

Na een hazenslaapje (hoe toepasselijk in onze situatie) pakken we de auto om een stukje te rijden. We rijden richting het zuiden en slaan dan linksaf naar Milies. Het treintje is blijkbaar net gearriveerd, want het is flink druk op de weg. We kijken bij het stationnetje rond en vertrekken weer vóórdat de trein terug gaat, zodat we deze keer de drukte voor zijn.
We rijden door naar Vizitsa en het klooster dat altijd dicht zit, blijkt vandaag open te zijn. Het klooster Agios Ioannis Prodomos is het klooster van Johannes de Doper en stamt uit 1789. We bezichtigen de kapel en laten ons door een jonge vrouw uitleggen hoe zo'n vlammetje op olijfolie werkt en zo'n stukje houtskool met van die soort steentjes eromheen in een brandertje. Ze legt alles keurig uit en we gaan met een tasje vol souvenirs weer naar buiten. Ze vraagt of we misschien koffie willen. Voor ik het in de gaten heb, heb ik al 'ja graag' gezegd. Zoveel gastvrijheid kan ik niet weigeren. Jan gaat het ook proberen en ze zegt ons plaats te nemen in de tuin. In de tuin staat een grote picknicktafel, aan de ene kant zitten vier toeristen en aan de andere kant een non. Ik neem plaats naast de non en vertel dat we uit Holland komen. Ze lacht en biedt ons direct allerlei lekkers aan, van Turks fruit, tot koekjes en chocolade. Het koppel tegenover ons blijkt uit Australië te komen, maar spreekt wel Grieks en het koppel daarnaast ís Grieks. We vallen dus een beetje uit de toon, maar de Australiërs en de Grieken vertalen af en toe iets voor ons. We krijgen een klein kartonnen bekertje met echte Griekse koffie en tot onze verbazing blijkt het ons prima te smaken. De non drukt ons op het hart het bekertje goed vast te houden, omdat het bij vlagen stevig waait (haha, hoe grappig: bij vlagen stevig waait! Is dat ook een soort contaminatie Amber?) Voor diegene die het niet weet: Griekse koffie wordt met water en suiker aan de kook gebracht en dan (met prut en al) in een espressokopie geschonken. Je krijgt dus eigenlijk een kopje met half koffie en half prut. Je kunt het ook niet gelijk drinken, je moet even wachten tot alle prut naar beneden is gezakt en dan voorzichtig drinken tot het zanderig begint te smaken. Na de laatste slok zijn we de waarschuwing alweer vergeten en blaast de wind Jan zijn bekertje ondersteboven. Gelukkig is de prut niet zo erg vloeibaar, dus Jan kan de boel nog redden.
We kijken ook nog bij het kerkje verderop in het dorp, maar die is hermetisch afgesloten.
 

Onverhard

De tocht gaat verder door Pinakates en Alexeika. We hebben nog steeds geen wegenkaart, maar we zijn hier al zo vaak geweest dat Jan het eiland bijna uit zijn hoofd kent. Na Alexeika slaan we linksaf, een asfaltweg in, om terug te keren naar Kala Nera. 'Dit hebben we vorige keer ook gedaan he?', vraagt Jan aan mij. Ik antwoord dat je mij alles kunt wijs maken, want dat ik het toch niet meer weet, zelfs niet als ik er vorige week nog geweest ben. 'Lekker voordelig, want je kunt mij iedere keer meenemen naar dezelfde plek zonder dat ik het in de gaten heb.'
Na een kilometer of vijf gaat het asfalt over in een onverharde weg en zelfs Jan kan zich dit niet herinneren. Sterker nog, als hij dit had geweten, was hij hier niet ingereden. Je hebt in Griekenland wel eens vaker een stukje onverharde weg, dus we zetten nog even door. De weg buigt sterkt naar rechts en na een kilometer of twee raadpleegt Jan toch eens zijn Google Maps. Het lijkt alsof we bijna bij een stationnetje komen, dus de weg zal daar wel weer verhard zijn.
Wanneer het erop begint te lijken dat het gaat lukken, buigt de weg sterk naar links en komen we steeds verder bij de bewoonde wereld vandaan. Jan kijkt nog eens op zijn Google Maps: 'U bent te ver van de route afgeweken'. Hoe durft ze, die muts. Er was geen enkele andere mogelijkheid! Er zit niets anders op dan doorrijden. Gelukkig zien we een klein gebakje aan de kant van de weg staan, een soort Daihatsu of zoiets, maar dan de kleinste die er bestaat. Als die hier kan komen, dan hoeven wij ons geen zorgen te maken ... toch? Een paar keer komen we bij een stukje betonnen weg, maar inmiddels weten we dat dat heel tijdelijk is. Alleen in scherpe bochten, die steil zijn, vind je dat. Het is er vast voor dat je hier niet de afgrond inrolt (grapje).
We komen vlak voor Kala Nera weer op asfalt terecht en we komen keurig tegenover de bakker uit. Hier slaan we linksaf en even verderop een heel klein (ook onverhard) paadje rechtsaf en dan zijn we weer terug bij het appartement. Inmiddels hebben we wel trek gekregen, dus lopen we direct door naar Kostas, waar we een heerlijke frisse salade bestellen. We bestellen ook (heel optimistisch) een karafje witte wijn, maar dat wordt niks. Na een paar slokjes houden we het voor gezien, nog geen alcohol voorlopig.

Je raadt het misschien al, maar na de lunch is het tijd voor ons middagdutje.
We eten 's avonds weer bij Kostas, dit keer kiezen we voor gegrilde groente en spaghetti. Het smaakt prima, maar na het eten krijg ik weer last van mijn maag. De steen wordt steeds zwaarder en maakt duidelijk dat ik nog voorzichtig aan moet doen met de hoeveelheden die ik eet. Alhoewel een bord groente en een bord spaghetti voor twee personen niet echt een flinke maaltijd is. Morgen kijken we maar eens hoe het dan weer gaat.

Geschreven door Hazenreizen