We hebben alles ingepakt en genieten van ons laatste ontbijtje bij Kamelia op het balkon. Maria vraagt of we nog even in de tuin gaan zitten, dan komt ze zo bij ons om koffie te drinken. We kletsen nog even bij en worden daarna stevig geknuffeld.
 

Het spookschip

Het is nog te vroeg om in te checken bij Marianthi hotel, dus rijden we weer naar zuiden en nemen we de eerste afslag rechts naar Afissos. Het is er druk met auto’s, dus rijden we het dorp helemaal door en parkeren aan het eind op de officiële parkeerplaats. We lopen terug het dorp in en drinken koffie bij Mojito, die overigens een heerlijk ogend ‘healthy breakfast’ serveren. Daar zijn we nog niet aan toe, dus we houden het bij een drankje. Ik speur met mijn camera de zee af op zoek naar dolfijntjes, maar het enige wat ik zie is een groot stuk piepschuim. En een boot...een boot? Ik laat de camera zakken, maar ik zie nergens een boot. Ik probeer het nog eens en als ik door de telelens kijk, zie ik toch echt een boot. Ik druk af en laat jan de foto zien. Jan werpt een blik op de zee en vraagt dan of ik die boot er soms automatisch in kan photoshoppen met de camera. ‘Als dat zo is, had je beter voor de optie ‘dolfijntjes’ kunnen kiezen.’
Even later kunnen we de boot ook zonder camera zien, maar het kleurverschil tussen de bergen op de achtergrond, de zee en de boot vervaagt een beetje door de heiige lucht. Opgelucht (en tegelijkertijd een beetje teleurgesteld) dat ik geen spookschip heb gefotografeerd, lopen we terug naar de auto om langs het strand verder te rijden richting Lefokastro. De weg gaat het achterland in en wordt smal en heel erg steil, maar de Volkswagen doet zijn best en Jan ook.

We steken het eiland over en rijden naar Syki. Voor Syki staat het klooster Prodromos (of zoiets), dat we al eens bezocht hebben, maar wat we toch nog eens willen bekijken. Het is inmiddels half een, een half uur na openingstijd, maar de poort staat nog open. We lopen naar binnen en een non opent voor ons de deur naar de kapel. Het is een oude kapel uit 1795, die van binnen rijk versierd is met fresco’s, ikonaste en goud. We branden nog een kaarsje voor de mensen die onze gedachten zijn en laten de non daarna verder gaan met haar bezigheden.
In de tuin ligt een grijze cyperse kater, die op slag verliefd is. Hij miauwt klagelijk en ik krijg zijn hele levensverhaal te horen. Daarna probeert hij het nog even dunnetjes over te doen bij Jan, die minder gevoelig is voor zijn avances, maar hem toch even aanhaalt.

We rijden door naar Potoki, oftewel een huis aan het strand. Er is niet veel te zien, maar wel een klein stroompje water waar kikkers en libellen huizen. Genoeg voor mij om een hele dag te vertoeven met een camera, maar ik hou me in en stap toch weer bij Jan in de auto om terug te gaan naar Syki voor een lunch. We bestellen spetsofai (een soort worstgoulash) en een salade met feta. De rekening is groter dan het bord eten en we besluiten dat de fooi hier ruim bij in zit.

In Kala Nera is het tijd voor een siësta in ons nieuw onderkomen op nummer 13 😁.
 

Miscommunicatie

We strijken 's avond weer neer op het terras van Kostas en bestellen bij 'the boss himself' big beans als voorgerecht en kipcurry met rijst en patat als hoofdgerecht. Na het opnemen van de bestelling kijken Jan en ik elkaar nog eens nadenkend aan. 'Zou het goed komen?', vraagt Jan. Ik ben er niet zeker van, Kostas heeft de bestelling twee keer herhaald, maar ik kon niet goed horen of hij zei: 'big beans' of 'green beans'. Normaal zou je dat kunnen horen, maar bij iemand met een zwaar Grieks accent is dat best lastig. We kijken op de menukaart of 'green beans' een voorgerecht is ... nee. Prima, dan komt het toch nog goed. Even later wordt het voorgerecht geserveerd ... het is natuurlijk niet echt een verrassing, maar ... green beans! Het smaakt heerlijk, dus we hebben zeker niet te klagen. Waarschijnlijk is het ook lichter verteerbaar dat 'big beans' of 'gigantes', dus we genieten ervan. Terwijl de live muziek op de aanlegsteiger in volle gang is, komt het hoofdgerecht: kipcurry met rijst en patat. Ik zie de kip en de patat, die drijft in een grote hoeveelheid kerriesaus. Vraag is: waar is de rijst? Ik zoek onder de kip en tussen de patat, maar de rijst in onvindbaar. Ik loop naar Kostas en laat hem in de menukaart zien dat er rijst bij hoort. Geen probleem, even later heb ik keurig een schaaltje rijst naast mijn bord. We vissen de patatjes uit de saus en schuiven de rijst naast de kip. Nu is het heerlijk! Wanneer Kostas later de tafel afruimt en de kleffe, zompige friet op het schaaltje ziet liggen, glimlacht hij verontschuldigend en geeft toe dat rijst hier veel beter op zijn plaats is.
 

Slaap kindje, slaap

Schuin voor ons zit aan een tafeltje een gezelschap van vier personen, waarvan er één duidelijk een man is en één duidelijk een vrouw, over de rest vorm ik me geen oordeel. Twee van hen, waaronder de man, verlaten de tafel na het eten om van de live muziek te gaan genieten (ik verzin dit zomaar, misschien gaan ze wel heel wat anders doen). Even later verlaat ook de derde, genderneutrale, persoon de tafel en de vierde (duidelijk een vrouw) blijft nog even lekker zitten met haar karafje wijn. Ze kijkt erg moe, misschien is ze vanmorgen vroeg vanuit Nederland vertrokken en dus al vanaf een uur of drie uit bed. Een andere optie kan zijn dat deze karaf wijn niet de eerste karaf was die ze heeft genuttigd. In ieder geval zit ze met de portemonnee in haar hand en een los briefje van 20 euro, slaperig voor zich uit te kijken. Ze probeert een ober te wenken, maar iedereen is druk of schittert door afwezigheid. Haar ogen vallen dicht en gaan dan weer open, ze vallen weer dicht en langzaam zien we dat een totale ontspanning zich van haar meester maakt. Haar kin heeft steun gezocht op de rand van de portemonnee. Ik kan het niet langer aanzien en roep Mocha als hij weer langs loopt. 'Volgens mij wil die mevrouw wel afrekenen', zeg ik. Hij kijkt en schiet in de lach. Hij pakt een lege stoel en gaat bij de mevrouw aan tafel zitten, zachtjes begint hij tegen haar te praten en ze schrikt met een ruk wakker. Daarna verdwijnt Mocha weer van het toneel en tien minuten later zit ze nog steeds met de portemonnee in haar hand te wachten. Nu roep ik Aristides wanneer hij langs komt en wijs naar de mevrouw, die als een zombie aan tafel zit. Hij commandeert het een en ander in het rond en ... er gebeurt niets. Even later komt toch Mocha naar haar toe en legt uit dat er helemaal geen rekening open staat. Ze kijkt hem wezenloos aan. Hij legt nog eens uit dat één van de andere gasten aan haar tafel waarschijnlijk al heeft afgerekend, dus dat ze niks hoeft te betalen. Ze strompelt als een slaapwandelaar het terras af en Jan en ik hopen maar dat ze niet bij Huize Takos heeft geboekt, want dat vindt ze nooit in deze conditie.
 

P.S.

Jan en ik zitten vol muggenbulten. Vroeger zag een muggenbult er uit als een klein huidkleurig bultje dat even jeukte. Mijn moeder smeerde er dan azijn op of ammoniak of zoiets en dan was het weer over. Déze muggenbulten worden binnen een paar minuten zo groot als een muntje van 10 eurocent en minstens zo dik. Ze zijn vuurrood en jeuken bijna ondraaglijk. Jan heeft op er op zijn rechter bovenarm (tussen het eind van de mouw van zijn T-shirt en het begin van zijn elleboog) alleen al minstens 15! Om nog maar te zwijgen van de exemplaren op zijn benen en onderarmen. Ik heb er iets minder, maar bij mij jeuken ze enorm. De muggenbult aan de binnenkant van mijn bovenbeen is inmiddels gemuteerd tot een bloeduitstorting van zeker 10 centimeter doorsnee! Ik ben bang dat Jan binnenkort wordt opgepakt op verdenking van mishandeling.

Geschreven door Hazenreizen