Woensdagochtend genieten we eerst van een heerlijk ontbijtbuffet met joghurt, fruit, broodjes, loukomades en nog veel meer. We zitten als enige Nederlanders in een eetzaal vol Aziaten en voelen ons echt op vakantie. Daarna lopen we naar het station en kopen daar onze treintickets naar Volos. De mevrouw achter het loket vertelt dat we in Larissa moeten we overstappen, maar dat spreekt vast voor zich.

Zodra we op het perron aankomen (ongeveer 1,5 uur te vroeg) komt er een meneer naar ons toe die vraagt wat we komen doen. We zeggen dat we naar Larissa willen en hij zegt: Sit down. Het is misschien goed bedoeld, maar we gaan echt niet 1,5 uur op het perron zitten en daarna nog eens 3 uur in de trein. We lopen weer naar beneden en laten Jorgos (zo noem ik hem maar even voor het gemak, want je gaat nog meer van hem horen) achter op perron 3. Dan maar beneden wat rondslenteren. We zien op een bord dat de volgende trein over 5 minuten aankomt, dus lopen we naar perron 1 om daar even te kijken. Jan maakt een sfeerportretje en meteen verschijnt Jorgos uit het niets: verboden foto's te maken! Ik wil ook nog een foto van het busstation dus lopen we naar het eind van het perron. De stem van Jorgos draagt ver: daar mag u niet komen! Ik heb het helemaal gehad met deze man en dus gaan we maar weer naar beneden.

Wanneer de 'intercity' naar Larissa arriveert, installeren we onze koffers en kiezen een mooie plek uit in een rustige coupe. De mensen die na ons binnen komen, lopen allemaal te zoeken en kijken steeds naar boven. Jan bedenkt dat we misschien gereserveerde plaatsen hebben, maar ik denk dat het wel mee valt. Hij kijkt voor alle zekerheid op onze tickets en we hebben stoel 12 en 18. Dat is helemaal lekker, zo ver uit elkaar, ik blijf gewoon zitten want er gaat toch bijna niemand met deze trein. Als later zou blijken dat we op de plek van iemand anders zitten, schuif ik dan wel een stoel door. Dan komt Jan erachter dat we ook nog in de verkeerde coupe zitten en inmiddels wordt het steeds drukker in de trein. We pakken de koffers toch maar op en stappen weer uit, want je kunt in deze trein niet binnendoor naar de volgende coupe lopen. Jorgos is onmiddellijk van de partij en wijst ons nu vriendelijk de juiste coupe aan. Tot onze verbazing blijken stoel 12 en 18 naast elkaar te zitten achter stoel 32 en 36 en voor stoel 24 en 28. Schiet mij maar lek, maar degene die deze stickertjes heeft opgeplakt was wel bijzonder creatief.

Keurig op tijd vertrekt de trein. Voor het gemak roepen ze voor ieder station om waar we gaan stoppen, dus dat scheelt. Jammer dat ze het alleen in het Grieks omroepen, maar dat mag de pret niet drukken. Als we tussen het Griekse gebrabbel het woordje Larissa kunnen herkennen, weten we dat we over moeten stappen. Nog een hoop blablablabla, dan aristera en daarna Volos. Oké, wij moeten naar Volos, dus dat klopt, maar wat betekent aristera ook alweer? Is dat nu links of rechts? Wanneer we eindelijk met alle koffers op het perron staan, lopen we naar een trein die op het volgende perron klaar staat. Overal hangen borden, maar zonder tekst. De stekkers van de borden hangen los naar beneden en de stopcontacten wachten daarboven tot er eindelijk iets ingeplugd wordt. We twijfelen net iets te lang en achter ons wordt driftig op een fluitje geblazen. We kijken om en zien een soort Louis de Funes opgewonden naar ons gebaren dat we in moeten stappen. De koffers worden in de trein gegooid en ik vraag nog snel aan een mevrouw of deze trein naar Volos gaat. Gelukkig is dat het geval, want de deuren gaan al dicht.

De trein maakt vaart en stopt af en toe op een afgelegen station (lees: een betonnen hokje in de middle of nowhere). Oeps, we racen een stationnetje voorbij en de wachtende passagier heft verbijsterd zijn armen naar de hemel. Geen probleem, de trein komt langzaam tot stilstand en zet hem gewoon in zijn achteruit. De spoorbomen herkennen deze actie niet, dus die blijven gewoon open, maar de auto's wachten keurig. Als de man alsnog is ingestapt rijden we verder.

Even later rijden we een tunnel in. In het kader van energiebesparing doen ze de lampen in de coupes maar niet aan en dan is dertig seconden in een pikdonkere trein best wel lang. Je moet je eens bedenken wat er allemaal kan gebeuren in 30 seconden in het pikkedonker, nee serieus doe dat maar eens... Zie! Dat is best wel spannend he?
Al met al verloopt de reis vlekkeloos en komen we keurig aan in Volos. Even vragen waar de bus naar Kala Nera stopt en dan kunnen we verder. De man maakt wat brede gebaren en zegt een keer rechts en links, maar met twee koffers een trolley en een rugzak is een paar meter meer of minder lopen best belangrijk. Een taxichauffeur ziet zijn kans schoon en vraagt waar we naar toe gaan. 'Naar de bushalte', zeg ik bijdehand. 'En daarna?', vraagt hij lichtelijk vermoeid. 'Naar Kala Nera'. We laten ons makkelijk overhalen om toch in zijn taxi te stappen en genieten van de comfortabele rit. Klein detail: we wisten de naam van het hotel niet meer. Gelukkig is het dorp niet zo groot en we laten ons afzetten bij het restaurant van dezelfde eigenaar, slecht een paar meter van hotel bleek later.

In het hotel is geen lift, dus met de koffers in de hand de trap op en nog een trap en nog een trap. Eerlijk is eerlijk, we worden daarbij geholpen door Aristides van restaurant Pagasitikos. De kamerdeur gaat open en we bevinden ons in een redelijk klein appartement zonder balkon. Dan schuift Katharina het gordijn open en laat zien dat we een mooi uitzicht hebben. Oké, leuk maar toch. Daarna neemt ze ons weer mee naar de gang en doet een andere deur open, daarmee komen we op het gigantische dakterras met een marmeren tafel, banken, een grote luifel en een waslijn. Er worden nog twee stoelen tevoorschijn gehaald en twee ligbedden. Wauw! Dit is een heerlijke verrassing! Misschien moeten we hier maar gewoon de hele vakantie blijven.

Geschreven door Hazenreizen