Ik word wakker in een pikdonkere kamer. De vorige avond heb ik de luiken van het raam en de balkondeuren dicht gedaan, omdat ik uit wilde slapen. Ik kan geen hand voor ogen zien én ik moet heel nodig naar de toilet. Op de tast doe ik het raam open, zodat ik de luiken van het raam kan openen. Kijk, nu kan ik iets zien, het is namelijk al licht buiten. Nog niet zo lang, want het is pas zeven uur. Van al dat gerommel wordt Jan ook wakker, dus staan we maar op. Ik heb me verheugd op een warme douche, want bij Kostas wilde dat de laatste dagen niet zo goed lukken. Ik zet de kraan open en langzaam wordt zeker wordt het water lauwwarm. De douchebak bevindt zich in de hoek van een kleine badkamer en is ongeveer 50 x 50. Het duurt maar heel even en dan is alles nat, het douchegordijn ten spijt. Na een soort vrij worstelen onder de douche, omdat ik mijn ledematen (alhoewel ze niet zo lang zijn) niet aan alle kanten buiten de douchebak wil steken, ben ik genoeg afgekoeld om snel mijn kleren op te zoeken.
De volgende hindernis is het ontbijt. We kunnen in dit hotel niet ontbijten en gezien onze ervaring met de horeca gisteren, hebben we onze twijfels over de ontbijtfaciliteiten. We komen langs een leuk, klein tentje maar die heeft alleen nog koffie. ‘Eind van het seizoen’, is zijn excuus en hij raadt me aan om de bakker te proberen. De eerstvolgende bakker annex lunchroom is zo toeristisch dat we het nog even verder proberen. Drie keer is scheepsrecht en we belanden bij een moderne bakker, die behalve allerlei pasteitjes ook belegde broodjes verkoopt met kalkoen, kaas en sla. Ik kan zelfs een bruin broodje kiezen. Dat is wel heel lekker na twee weken wit brood.
Het lijkt wel of het hele eiland ineens wakker is geworden, je hoort overal mensen kletsen en lachen. Je ziet mensen op terrasjes en in koffietentjes, heel anders dan gisteren. We halen onze scooter op en komen langs een verhoogd stukje land met varkens. Jan steekt over om te kijken en de varkens komen nieuwsgierig Jan observeren. Voorzien van de scooter gaan we op pad voor een rondje over het eiland. Volgens de beschrijving moeten we de hoofdweg volgen Skopelos uit en dan 500 meter na de benzinepomp rechts. We gaan tanken en voordat we 500 meter verder zijn volgt er weer een benzinepomp. We rijden verder, maar geen zijweg. Na ongeveer een kilometer is er wéér een benzinepomp. Exact 500 meter verder is een zijweg naar rechts met een bordje erbij met Griekse letters, er staat iets van Agia nog wat. We rijden de weg in en volgens die tot we bij een kerkje komen. Er staat een muur omheen, maar iedere teogangsdeur is op slot. Ik vind één deur die open is en die is van de toilet 😊. Nu pak ik even de wegenkaart erbij. Ah ik zie het al, we hebben de verkeerde hoofdweg, er zijn namelijk drie manieren om Skopelos stad te verlaten via een hoofdweg. We keren om en proberen het nog eens.
Nu nemen we de weg richting Panormos en 500 meter na een benzinepomp kunnen we inderdaad rechts naar Iera monie agios Riginou. Het is een prachtige weg door een pijnbomenbos, langs olijfboomgaarden en het is er lekker rustig. Het klooster is prachtig, maar de deur van de kerk is op slot. We kijken even door de ramen en lopen een rondje over terrein. Voor het klooster staat een grote boom die iets weg heeft van een eikenboom. Onder de boom liggen eikels zo groot als mijn duim en omhulsel dat meer weg heeft van kleine artisjokken. Het is grappig spuk en we hebben het nooit eerder gezien.
We rijden nu naar Panormos en onderweg zien we schapen, paarden, koeien en veel oude auto’s die aan hun lot zijn overgelaten. Het kustplaatsje Panormos is uitgestorven, alhoewel er misschien één taverne is die vandaag nog open gaat. De tafeltjes zijn gedekt en de ligstoelen staan op het strand klaar. Hoe laat hij open gaat weten we niet, maar het is niet nu.
We rijden door naar Neo Klima en proberen het daar. Helaas is ook hier alles gesloten op de bakker na. Bij de bakker kunnen we echter ook Griekse koffie krijgen én iets lekkers. We nemen een heerlijk versgebakken chocoladebroodje en een sweet pie gevuld met een soort pudding en bestrooid met poedersuiker. Zo kunnen we wel weer een paar kilometer verder.
Ons doel van vanmorgen is eigenlijk Agio Ioannis waar een scene van Mamma Mia is opgenomen, maar de omschrijving is wat vreemd. ‘Op de weg van Glossa naar Loutraki na 200 meter links.’ Is dit direct na het bord Glossa? Of na het bord Loutraki? Of na het bord einde Glossa? We rijden door tot Loutraki en weten zeker dat we iets over het hoofd hebben gezien. Ik kijk op de kaart rondom Glossa, maar vind nergens een kerkje met die naam. Jan zoekt op zijn eigen manier en heeft het al snel gevonden: aan de andere kant van het eiland! Nu is het eiland niet zo breed, maar toch vind ik het erg verwarrend dat ze dan zeggen dat het bij Glossa is. We rijden nog een keer terug naar Glossa en dan weer richting Skopelos tot Nea Klima, maar komen geen afslag tegen met de naam Agios Ioannis. Uiteindelijk vindt Jan uit dat we bij de Shell benzinepomp in Glossa af moeten slaan. Weer terug naar Glossa dus. Nou ja, we hebben het gevonden, dus op naar de kerk.
Het is een prachtige weg met grote pijnbomen die donkere stammen hebben en heldergroene, donzige naalden. Daartussen staan de donkergroene, statige cypressen en de zilvergroene olijfbomen. We komen al snel bij het beroemde kerkje aan en beginnen aan de klim van de ruim 100 treden. Kleine hagedissen schieten snel weg als je een stap zet. Het uitzicht is schitterend vanaf deze plek, maar het kerkje zelf is niet heel bijzonder. Leuker zijn de kleine hagedissen die ik telkens weer probeer te vereeuwigen. Een Aziatisch uitziende jongen vraagt of ik een foto van hem wil maken met zijn telefoon. Natuurlijk wil ik dat. Het is nog niet helemaal naar zijn zin en ik doe het opnieuw. Dit lijkt onbelangrijk, maar dat is het niet.
We gaan terug naar Loutraki voor een lunch, omdat dat misschien de enige mogelijkheid is. Ook hier zijn de restaurants gesloten, behalve Taverna Klimataria. We vragen of hij verse vis heeft, maar hij heeft alleen gefrituurde visgerechten. Achter hem zie ik verse kippen liggen en ik bestel kip met sla. De man is wat kortaf, maar zijn terras is aan de overkant van de straat, dus daar hebben we geen last van. Er komt een jongen voorbij met een rugzak, het is de Aziaat van de Mamma Mia kerk. We zwaaien naar elkaar alsof we oude bekenden zijn.
We krijgen eerst de sla, lettuce, wat een soort rauwe andijvie is met lente-ui en daarna de kip. Het is een soort halve kip die fantastisch smaakt. Ik bestel nog een schaaltje tzatziki en wanneer hij het komt brengen zeg ik: ‘to koutoloulo iene nostimo!’ Dat beketent zoveel als: de kip is heerlijk! Een grote glimlach breekt door op zijn gezicht en begint in het Engels te vragen waar we logeren, wanneer we zijn aangekomen, wanneer we vertrekken en wat onze nationaliteit is. Dan wijst hij naar mij en zegt dat ik een klein beetje Grieks spreek (in het Grieks). Ik zeg snel dat ik een heel erg klein beetje Grieks spreek, een paar woorden maar. Het is echter voldoende om van deze stugge man een vriendelijke, spraakzame man te maken.
We beginnen aan de terugreis, maar eerst moeten we tanken. De eerste benzinepomp is heel erg leuk, maar gesloten. De volgende pomp is minder gezellig aangekleed, maar de pompbediende is erg spraakzaam en gezellig, geeft ons een ‘boks’ en buigt ook nog eens als we wegrijden. Grappige mensen hier op het eiland. Als we weer op weg gaan, loopt er iemand aan de andere kant van de weg: de Aziaat. Weer steken we onze hand op.
We zoeken de weg terug maar vinden geen wegwijzer met Skopelos, nu rijden we dus weer richting Panormos en dat willen we niet. We keren weer om richting Glossa en nu staat er ineens een wegwijzer. We kijken nog eens vanaf de kant van Glossa, maar dan staat er alleen een afkorting, zoiets als X.Y.Z. We rijden de weg in en even later zien we wat geitjes aan de zijkant van de weg én een een heleboel op de straat. Het zijn prachtige beesten met grote hoorns en we blijven even staan kijken. Ik vraag aan de geitenhoeder of ik hem ook op de foto mag zetten en hij knikt (of schudt zijn hoofd, maar dat betekent hetzelfde 😊).
We komen aan de bovenkant Skopelos binnen en staan ineens bij een oude muur, de kasteelmuur van het vroegere kasteel. Verder is niets meer van over, maar ’s avonds wordt de muur verlicht en dat kunnen we zien vanaf ons dagterras. We zoeken nu vanaf de kasteelmuur ons dakterras en ja hoor: gevonden!
We willen doorrijden, maar de weg blijkt een trap te zijn. Toch maar keren dus en via de hoofdweg verder rijden. Nu gaan we op zoek naar de zeven klooster in het Palouka gebergte. We vinden er twee, maar de eerste is op slot en de tweede is niet via een verharde weg te bereiken. We geven het op en proberen nog een andere weg naar een ander klooster, maar ook dit loopt ook over in een onverharde weg. We laten de kloosters voor wat het is en rijden terug naar ons appartement. We komen nog wel langs een andere klasteelmuur, maar de deur is op slot en Vicky (onze huiseignaar) vertelt dat het niet openbaar is.
We gaan nog even op ons dakterras zitten waar ik aan mijn blog schrijf. Er klinkt een hoop gestommel binnen en Jan ontdekt dat we een medebewoner hebben, het dakterras is dus niet meer alleen van ons. Gelukkig laat hij of zij zich niet zien, dus blijven we zitten totdat we gaan eten.
We kiezen vandaag voor de Scheepswerf oftewel Kyratso. Gisteren had hij alle schermen naar beneden en het zag er ongezellig uit, maar vanmiddag was alles open en was het best leuk om te zien. Vanavond blijken alle schermen weer dicht te zijn, maar we gaan toch naar binnen en het is er lekker warm, want de terraskachels zijn aan. We bestellen vissoep (voor Jan), Bouraki (iets van kaas uit de oven) en black fish, ook uit de over. De Bouraki is gewoon bouraki, twee soorten kaas met paprika uit de over. Lekker, maar geen verrassende wendingen. Dat kan ik niet zeggen van de vissoep! Jan krijgt een bord soep met aardappels en een complete vis die in het bord ‘zwemt’!! Het ziet er fantastisch uit en de smaak is geweldig. Ik geniet intussen van de kaas en ben blij dat ik niet met die vis in mijn soep zit.
De deur gaat open en wie stapt daar het restaurant binnen? De Aziaat! Hij herkent ons, steekt zijn hand op en gaat aan het tafeltje naast ons zitten. Hij vertelt dat hij is komen lopen vanaf Glossa en dat hij nu een nachtje hier blijft. ‘In welk hotel verblijf je?’, vraag ik. ‘In Angela’s House’, zegt hij. Daar slapen wij ook! Wat een toeval! Het blijkt trouwens geen Aziaat, maar een Peruaan die Luiz heet. Morgen gaat hij naar Skiathos, dus waarschijnlijk zien we hem daar weer :D.
We krijgen de Black fish, wat een soort visstifado blijkt te zijn. Lekker hoor, maar we krijgen het niet eens helemaal op. Nu nog maar even een afzakkertje op ons dakterras, voordat het te laat is 😊.

Geschreven door Hazenreizen