Na het ontbijt rijden we voor de verandering naar het noorden, richting Kato Katzea en nemen een weggetje naar rechts. Het weggetje blijft verhard, dus Jan heeft geen excuus om te keren, en leidt ons naar het spoor. Het loopt een paar meter gelijk met het spoor en gaat dan als zandweg de olijfboomgaard in. 'Gelijk met het spoor...' betekent hier niet 'evenwijdig aan het spoor', maar echt 'gelijk met het spoor'. De rails lopen tussen de bandensporen door! Spannend, want het is hoogseizoen én zondag, dus de kans op een trein is maar zo aanwezig. We hebben geluk (of pech ... weer een gemiste kans voor een spectaculair blog) en kunnen de auto keren zonder dat er een trein aankomt.
We voeren nog even de geiten in het geitenhokje, die in eerste instantie niets van me willen weten. Bij het laatste broodje worden ze ineens gek van enthousiasme en komen ze allemaal naar het hek, stelletje kneuzen.
 

Wie zoet is, krijgt lekkers

We rijden terug en slaan bijna aan het eind linksaf, een steil weggetje met veel bochten. In Agios Georgios drinken we koffie met huisgemaakte orangepie, zoet maar heel erg lekker.
We nemen daarna de afslag naar Moni Taxiarones, waar midden op de weg een paard staat te relaxen. Het klooster oogt van een afstand imposant, maar blijkt volop gerenoveerd te worden. Ik wissel in de auto nog even snel mijn mouwloze jurk in felle kleuren door een keurig zwart jurkje met mouwtjes. Zo val ik minder op tussen alle andere bezoekers.
In een zijkamertje van het klooster is een dienst bezig en mensen lopen gewoon in en uit en praten erdoorheen. Een mobiele telefoon gaat af, niet op standje voorzichtig, maar gewoon op standje 'ik moet het ook kunnen horen als ik op zolder ben', de bezitter neemt ook nog op voor een gezellig bijklets-gesprekje. Intussen gaat de papas gewoon door met zijn preek.
Wij lopen door en kijken even in het winkeltje, waar ik door Jan subtiel wordt gewezen op het feit dat we al een souvenir hebben gekocht in een ander klooster. Wanneer we het klooster willen verlaten, moeten we nog even wachten van een meneer. Even later komt er een non terug met iets lekkers, een soort koekje met een dun laagje glazuur. We laten het ons goed smaken en slaan het aanbod af om melk, yoghurt of eieren te kopen. Die overleven zo'n rit in de auto niet met 34 graden.
Op de parkeerplaats plukt een oudere meneer van alles uit de berm en praat daarbij luid tegen een jongere man. Ik ben (natuurlijk) nieuwsgierig en ga even kijken. 'Rigani', zegt de man en hij gebaart dat er genoeg staat, dus dat ik ook wel iets kan plukken. Ik doe het niet en loop terug naar de auto. 'Kiria!', roept de man. Ik kijk om en hij loopt naar me toe. Hij haalt wat takjes van zijn bosje af en geeft ze aan mij: RIGANI, zegt hij nog eens nadrukkelijk. Hij legt zijn hand om de takjes heen en drukt zijn hand stevig dicht, daarna ruikt hij aan zijn hand, 'rigani'. Ik doe hetzelfde en neem daarna de oregano mee in de auto, nadat ik hem uitgebreid heb bedankt.
We rijden verder naar Agios Vlassios, waar een bruiloft aan de gang is. Het is er razend druk en we keren snel om. Via Paleokastro en Ano Lechonia komen we bij Kato Lechonia. We zien een bordje met sierlijke letters: KOIMHTHPIO (spreek uit als; kiemietierio). Het komt me vaag bekent voor, maar ik weet zo niet wat het betekent. De weg is verhard, dus we proberen het gewoon. Even later komen we bij een begraafplaats, o ja, dat was het!
Naast het kerkhof is een grote vuilstortplaats, wel zo handig, zo sla je twee vliegen in één klap. Je familielid of partner sterft en je kunt gelijk al zijn of haar zooi meenemen naar de begrafenis en daar achter laten.
In Vrochia gaan we rechts richting Servanates met een klein slingerweggetje. We hebben nu uitzicht op een klein stukje Nederland, vlak en kassen. Gelukkig hebben de huizen hier wel van die gezellige oranje dakpannen, dat fleurt de boel weer op. Tijdens de hele rit steekt het klooster Taxiarones als een alziend oog overal bovenuit. Soms verdwijnt het heel even uit het zicht, maar bij de volgende bocht is hij er weer. Als hij echt uit het zicht is, zien we een weg naar het Agios Lavendrios klooster. Weer lopen er paarden los, maar nu langs de kant van de weg. Paarden zijn de nieuwe geiten.
 

Darling

Het klooster is gesloten en we fotograferen wat door het hek heen, daarna rijden we door naar het centrum. Ook hier is het druk en vol met auto's. We keren de auto, rijden terug en parkeren hem helemaal aan het begin van het dorp. Dan lopen we terug voor een rondje door het dorp en een lichte lunch. We zien een bordje pita souvlaki en gaan daar het terras op.
We lopen terug naar de auto en pakken toch het schitterende terras van een kleine taverne boven de doorgaande weg. We vragen om de menukaart en de ober steekt met een soepel gebaar allebei zijn wijsvingers naar voren als hij zegt: 'ik zal de menukaart even halen'. De gebaren passen meer bij: 'en dít heeft u gewonnen!'. Hij loopt heupwiegend naar binnen en een stevige kerel komt naar buiten om onze bestelling op te nemen. Ik ben even in de war, maar de menukaart blijkt in het Grieks, dus vertelt hij gewoon wat ze hebben. We nemen Bekri Meze en laten dat later aanvullen met tomatensalade en tzatziki. De eerste ober blijft een geweldige stukje entertainment. Hij staat met zijn heupen naar voren, zodat hij bijna de letter C vormt en telt steeds op zijn vingers af welke gerechten ze hebben. Zijn tomaten prijst hij aan alsof hij vertelt dat hij toch zo'n schattig jurkje heeft gezien in dat kleine boetiekje even verderop, dat hij echt niet kan wachten totdat hij het kopen kan. Hij geeft ons nog een ijsje van het huis en noemt Jan 'darling'. Heerlijk! Zoiets maakt je hele dag goed!

Terug in Kala Nera, lopen we nog een poosje langs de kade op zoek naar dolfijnen, zeenaalden en andere watermonsters. We vinden wel krabbetjes en dus leef ik me daarop uit (met de camera).
Voor het avondeten nemen we plaats op ons vaste terras en kiezen we gevulde groenten en rundvlees met pruimen.

Geschreven door Hazenreizen