Het is alweer zaterdag. Zo vlak voor het eind van de vakantie word ik altijd een beetje zenuwachtig, bang dat ik nog dingen wil zien waar ik geen tijd meer voor heb. We besluiten dat we eerst richting het zuiden rijden tot de Dyros grotten en dat we daarna wel weer verder plannen.
In Lagkada drinken we koffie en daarna rijden we door naar Limones. Ik weet nog dat ik ergens heb gelezen dat je hier beslist moest gaan kijken, maar ik weet niet meer waarom. We rijden het dorpje in tot de kade en dan weet ik het weer. Het water is hier prachtig blauw in diverse tinten en zo helder dat je de bodem kunt zien. Leuk, maar we gaan eerst naar de grotten.
We komen door het stadje Aeropoli en hier is het enorm druk. Het lijkt wel of er markt is, maar ja… de grotten he. Bij de Dyros grotten valt de drukte mee, we krijgen een reddingsvest om en zijn gelijk aan de beurt. Voor ons is een gezin met drie kinderen en die mogen voorin zitten, Jan en ik moeten achter elkaar op de achterste twee bankjes plaats nemen. Het boortje schommelt gevaarlijk en ik grijp Jan bij zijn zwemvest. Het zal me niet gebeuren dat ik over boort sla zonder hem.
Ik heb recensies gelezen dat de grot erg tegenviel, maar Jan en ik vinden het prachtig. Het is één en al stalactiet wat de klok slaat. We varen in het kleine bootje door het gangenstelsel en Jan moet soms oppassen dat hij zijn hoofd niet stoot. De veerman duwt de boot met een peddel voort. Geen mooi praatje wat er allemaal te zien is, maar gewoon in stilte genieten van alles wat voorbij komt.

Om 11:45 rijden we weer terug naar Aeropoli om daar eens rond te kijken en als eerste belanden we op de markt. Het is een heel kleine markt met voornamelijk lokale producten zoals groenten, fruit en honing. Daarna lopen we door het centrum dat erg gezellig aan doet met al die terrasjes met gekleurde tafeltjes en stoeltjes. We nemen nog een frapé met een pita met honing voor het lekker. Dan zoeken we de auto weer op.

We rijden door naar Gerominelas, waar een klein haventje is. Er kruipt iets heel kleins langs mijn voeten en ik buk om beter te kunnen zien wat het is. Het is een spin met een rood lijf voorzien van vier zwarte stippen. Jan maakt een foto en zoomt wat in: nu is het ineens een monster! Het is een Lentevuurspin, die zeldzaam blijkt te zijn en met uitsterven bedreigd wordt. Op internet lees ik dat spinnen door hun uiterlijk een hoge aaibaarheidsfactor hebben, maar daarover verschil ik van mening met de auteur. De Lentevuurspin heeft een felrood lijf met vier zwarte stippen om vogels te waarschuwen dat hij vies en gevaarlijk is, maar volgens de auteur is het een doetje. ‘Vrouwtjes Lentevuurspinnen zijn geweldige moeders en ze voeren hun kroost met eten uit hun bek dat ze voorgekauwd hebben. Als laatst biedt de moeder zichzelf als voedsel aan om er zeker van te zijn dat haar jongen het nest weldoorvoed verlaten.’ Daar krijg je toch tranen van in je ogen?

In de haven bestellen we een seizoens salade en een visschotel voor twee personen. Je zit hier heerlijk en het uitzicht is prachtig, ook het eten smaakt heel goed. Maar, zoals altijd, komt aan alle goede dingen een eind en stappen we weer in de auto voor het laatste deel van onze excursie. We rijden door tot Porto Kagio waar de weg ophoudt te bestaan. Door het gehuchtje loopt alleen een onverharde weg langs de zee waar restaurantjes en accommodatie te vinden is. Het meubilair staat gewoon op het grindstrand, maar op de borden liggen heerlijke vissen. We verlekkeren ons even aan het uitzicht en keren dan terug naar Agios Georgios, waar we rechtsaf slaan om de b-weg te nemen die evenwijdig aan de hoofdweg loopt.

We komen langs een heel oud kapelletjes, waar ik graag wil kijken. Naast het kapelletje is een kerkhof met een knokenhuis, maar er staat nog een heel oud klein kapelletje op het kerkhof waar geen deur voor zit. Ik ben nieuwgierig en werp een blik naar binnen. Oef! Dit is het oude knokenhuis en toen gebruikten ze nog geen zijden lappen en houten of metalen kistjes. Hier liggen de botten en schedels gewoon kaal op de grond. Het is trouwens ook een triest gezicht dat ze alle marmeren platen aan gruzelementen slaan als het graf wordt opgeheven. Hier is het normaal omdat het ongeluk zou brengen als je ze heel laat, maar het ziet er wel naar uit.

Vlak voor Marmatsouka komen we weer op de hoofdweg, waar een eind verderop een ezel langs de kant staat te grazen. Ik herinner me het oude brood in de rugzak en we stoppen zodat ik het aan de ezel kan voeren. Ik ga ervan uit dat hij vastgebonden is, maar hij blijkt gewoon los ‘geparkeerd’ te zijn. Gelukkig loopt hij niet achter me aan als ik hem gevoerd heb.

Nog wat verder komen we weer achter de kippenboer te rijden waar we op de heenweg ook al achter hebben gereden. Hij heeft de achterdeuren van de bus open, zodat je naar binnen kunt kijken. In de bus zitten links en rechts hokjes waar levende kippen in zitten, die lekker zitten te eten.

Thuis zien we dat het in Stoupa geregend heeft vandaag, maar nu is het droog en aangenaam. We gaan dus lekker op het balkon zitten met een wijntje en een boekje.
Tegen de tijd dat de zon onder gaat, lopen we richting de boulevard. We komen langs Dionysos en horen een bekende stem: de live muziek bestaat uit dezelfde mannen als die in Nomitsa! We gaan ons eerst nog een poosje vermaken, want nu hebben we nog geen honger, maar om een uur of tien zijn we weer terug. Het voordeel is dat die luidruchtige Engelsen inmiddels naar bed gaan. Er zit nog wel een Nederlands echtpaar en een tafel met drie personen waaronder een Nederlandse en een Franse mevrouw, ze lijkt precies op mijn moeder 😊.
Deze keer bestellen we een mixed grill, die bestaat uit kleine stukjes varkensvlees, kip, een bifteki en een paar stukjes worst. Voor ons is deze portie prima en het smaakt het goed.
De Nederlandse meneer zit steeds op zijn stoel te wiebelen en mijn armen te zwaaien, maar zijn vrouw kijkt ijverig de andere kant op en negeert zijn roep om aandacht. Als hij een verzoeknummer aanvraagt, tik ik hem op de schouder en zeg: Het is wel de bedoeling dat u nu gaat dansen. Hij doet het en ik ga snel weer zitten. Het is een vreemde mengeling van Tai Chi achtige bewegingen en de drama lessen van de middelbare school. Eén van de dames van de Griekse tafel (het zijn er een stuk op zes) danst ook nog een keer met hem en het lijkt een beetje op een paringsdans. Eén ding weet ik zeker: ík ga niet met hem dansen.
Om elf uur is wat commotie bij de bar en ik zie twee mannen vertrekken met POLICE achter op hun jack. Ik schenk er geen aandacht aan en vraag aan de muziekkanten, die inmiddels aan het pauzeren zijn, of ze de Miserlou kunnen spelen. ‘Vandaag niet, we moeten stoppen.’, zegt de gitarist. Er was geklaagd wegens overlast. Dat kan bijna niet, want je kunt buiten bijna niet horen dat hier binnen muziek gemaakt wordt en dan hier nota bene… in Griekenland… waar je mag parkeren bij een bord ‘verboden te parkeren’ en waar je met een wrak de weg op mag. Ik kan het bijna niet geloven. ‘Waar spelen jullie morgen?’’, vraag ik gekscherend. ‘In Agio Nikolaos bij Medico om twee uur’, antwoordt hij. Dat is in het dorp hiernaast. ‘Dan zie ik jullie morgen!’

Geschreven door Hazenreizen