Vandaag is het heerlijk weer, dus we gaan met de bus naar Ano Lechonia en dan wandelen. We lopen dus weer naar de bushalte aan de doorgaande weg en wachten daar tot de bus komt, vijf minuten, tien minuten, vijftien minuten ... oké een half uurtje later kwam de bus inderdaad, dus instappen en op naar Ano Lechonia.
Wanneer we uitstappen gaan we eerst een naar het treinstationnetje, maar de mooie loc staat keurig achter slot en grendel in een grote loods, dus moeten we nog even wachten tot zondag. We houden een werkbespreking bij een klein kaffenion en dan gaat we op weg. Het eerste stukje over de straat en over een voetgangersbrug de kalderimi op. Het is weer fors klimmen vandaag, maar de natuur is prachtig. Je neus wordt constant verwend met geuren van jasmijn, rozen, thijm, kamille, munt en nog veel meer. Vlakbij Aghios Vlasios buigt onze route af, maar we vinden het verstandiger om eerst even iets te eten dus lopen we door richting het plaatsje. Er is een smal paadje dat paralel loopt aan de straat en dat heeft onze voorkeur. Na een tijdje komen we bij een klein kapelletje,waarvan de deur op slot zit. Onder het afdakje staat een wit geverfd kastje met twee open vakken, een vierkant paadje in het midden, daaronder nog twee kastdeurtjes en onderin nog een brede lade. In mijn oneindige nieuwsgierigheid trek ik het laadje open en daar ik een sleutelbos met minstens tien sleutels, een paar grotere exemplaren en veel kleine sleuteltjes. Ik probeer ze allemaal op de deur, maar helaas is er geeneen die past. Jan heeft het vermoeden dat er een verborgen camera hangt die filmt hoeveel van die onnozele vakantiegangers al die sleutels proberen, maar dat mag voor mij de pret niet drukken. Ik ben gek op geheime laadjes en sleutelbossen al leidt het helemaal nergens toe.
We lopen verder tot we op het centrale plein zijn. Op het plein zitten twee mannetjes aan een tafel tavli te spelen (backgammon). Onze blik gaat over de vele stoelen, waarvan er niet een een zitting heeft. De ene man staat op en gebaart dat we overal kunnen gaan zitten. Als ik twijfel wijst hij naar een tafel vlak aan de rand en komt daarna met de zitting van de stoel aan, terwijl een vrouw met een tweede zitting aankomt. Ik vraag of we iets kunnen eten en ze kijkt vragend, ze spreekt geen Engels. Gelukkig weten we wat Griekse salade, water en brood zijn in het Grieks, dus alles komt goed. We krijgen er ook nog een heerlijk schoteltje Tzaziki bij en na afloop een schaaltje kersen. Dan zijn we klaar voor de volgende etappe.
We twijfelen of we door zullen lopen naar Aghios Georgios Nilias, maar we weten niet zeker of daar een bus stopt, dus dat doen we maar niet. Jan oppert dat we wel over die gele weg terug kunnen lopen naar beneden en dan de bus terug naar Kala Nera pakken. De legenda van de kaart geeft aan dat dit een onverharde hoofdweg is, dus dat loopt wel makkelijk. Het begin van de route lijkt niet te missen, maar doordat er geen wegwijzers staan voelt het toch een beetje spannend. We lopen de weg in en moeten al snel kiezen tussen twee paden. Jan kijkt op de kaart en wijst een splitsing aan. 'Misschien zijn we hier, dan moeten we dus links aanhouden.' Zo gezegd, zo gedaan. Bij de volgende splitsing gaat Jan op zijn gevoel af, 'rechts aanhouden, langs de bergkam'. Ik volg hem als een mak schaap, want mijn gevoel voor richting is waardeloos, als ik me een keer omdraai weet ik al niet meer waar ik vandaan kom. We lopen op een soort hele vage karrepaden tussen olijfbomen door, alsof je gewoon bij iemand in zijn boomgaard loopt. Regelmatig vragen we ons af of dit inderdaad die gele hoofdweg is, maar we gaan naar beneden en richting de kust, dus het komt vast goed. Ineens houdt de weg op, midden in de boomgaard met zover je kunt zien alleen olijfbomen. Aan de rechterkant gaat het stijl omhoog, aan de linkerkant een stukje stijl naar beneden tot het volgende niveau van de boomgaard en voor ons is het zo dicht begroeid dat we echt niet verder kunnen. Dan ziet Jan een rode stip en een rode stok in de grond, meestal het teken van een wandelroute. We staan een poosje wezenloos te kijken en vragen ons af waar ze in vredesnaam die wandelroute gepland hebben. 'Zullen we hier naar beneden gaan?', stelt Jan voor. Het lijkt de enige mogelijkheid, dus dat proberen we maar. Op het volgende niveau aangekomen, kijken we zoekend rond en inderdaad vinden we een volgende rode stip. Met veel zoeken vinden we telkens weer een rode stip die ons dwars door de boomgaard naar beneden loodst tot we op het spoor stuiten. En nu? Geen stippen of stokken, alleen de intuïtie van Jan en die zegt rechtsaf. Even later zien we het stationnetje liggen, want Jan heeft wel gevoel voor richting. Nu ik weet dat we er bijna zijn, wil ik eerst even mijn schoenen uit. Er zitten al heel lang prikkels in en die storen me mateloos. Op mijn gemakje ontdoe ik mijn sokken en schoenen van alle overbodige vegetatie, als Jan zegt dat we wel even naar de bushalte moeten lopen als we terug willen naar Kala Nera. Ik trek mijn schoenen dus maar weer aan en we lopen achter het station langs naar de bushalte. Een man met een trolley steekt de weg over ... Het ziet er naar uit dat we de bus net gemist hebben. Nou ja, dan nemen we toch de volgende bus. We wachten vijf minuten, tien minuten, vijftien minuten .... Bussen zat, maar die gaan allemaal de verkeerde kant op. Ik vraag Jan of hij even op het busschema wil kijken, want daar hebben we een foto van. 'Kwart over drie, half vier, vier uur ...'. Inmiddels is het echter bijna half vijf en we zitten hier al vanaf een uur of drie. We wachten nog een poosje en dan vraag ik aan Jan of ik ook nog even mag kijken op het schema. Oeps, ik heb hem verkeerd ingelicht, hij moest niet in de tweede kolom van het schema kijken, maar in de eerste kolom. De bus vertrekt om half drie uit Volos richting Kala Nera en doet er dan ongeveer twintig minuten over om hier te komen. Die hebben we dus gemist. De eerstvolgende bus vertrekt weer om half vijf! Ach ja, we hebben toch niks beters te doen en we zitten hier prima.

Geschreven door Hazenreizen