Eerst gaan we naar onze favoriete supermarkt, of nee, toch niet. Om een uur of half zeven word ik wakker en sta snel op om het zonnescherm uit te draaien en de luiken dicht te doen. Zodra de zon boven de bergen, aan de overkant van het water, uitkomt zal ze hier proberen het terras te verbranden. Daarna ga ik nog even terug in bed voor een hazenslaapje 😊.

Bij onze supermarkt halen we eieren, kaas en brood. Het brood is nog zo warm dat je het als kruik kunt gebruiken, niet dat dat nodig is, maar het zou kunnen. Terug in het appartement sturen we eerst een berichtje aan Manon, want Wessel doet vandaag mee aan de nationale kampioenschappen trampolinespringen voor duo’s. (Ik verklap nu vast dat ze derde geworden zijn, knap he?) We ontbijten binnen, want op ons terras is het veel te warm en het balkon aan de achterkant heeft niet zo’n gezellig uitzicht. Na het ontbijt lopen we naar de scooterverhuur. De eerste verhuurder wil dat we de scooter drie dagen huren, maar we zijn hier nog maar twee dagen, dus dat doen we niet. Op naar de volgende verhuurder. Daar kunnen we wel voor twee dagen een scooter huren en we hoeven ons ook geen zorgen te maken dat we bij het terugbrengen niet hebben getankt. De tank is namelijk al bijna leeg haha.
We rijden nu naar het zuiden en proberen allerlei weggetjes zonder een bepaald doel voor ogen. Het rijden is heerlijk, want dan heb je die rijwind die de warmte veel dragelijker maakt. We gaan wel hard door ons meegebrachte water heen, maar voordeel van dit warme weer is dat je niet zo veel hoeft te plassen omdat je (bijna) alles er weer uit zweet.
Bij Megan Lakkes Beach houden we even pauze en we drinken bij Fishbone een glas frappe. Het is zo’n echte hippie strandtent met allemaal verschillende stoelen, bijzondere lampen en beschilderde muren. Naast ons zitten Nederlanders en dat is best bijzonder, want we hebben hier nog weinig Nederlands gehoord. Het meeste dat je hier hoort is Engels en Italiaans en een beetje Duits.
In het volgende dorp staat een bruin bord met de naam van een kerk. We rijden in de aangegeven richting, maar zijn het plaatsje alweer uit voordat we er erg in hebben. Aan het eind van de weg keren we weer om en zodra we het dorp weer naderen zie ik een kerktorentje. We rijden nu richting het torentje en inderdaad staat er een kerk. Ik ben al trots dat ik het gevonden heb, maar Jan is niet overtuigd. ‘Waarom zet ze een bord aan de weg voor zo’n kerk?’ Ik begrijp het zelf ook niet, want de kerk is er een zoals zoveel anderen. We draaien om en dan zien we het, een groot oud gebouw met een klein kruis, helemaal in de steigers. Ondanks alles zien we dat de ingang van de kerk prachtig versierd is met beeldhouwwerk. De deur staat open en er lopen bouwvakkers rond. We maken een omtrekkende beweging en zien dat de andere deur ook open staat, maar de ‘tuin’ ligt vol bouwmateriaal. Ik begrijp niet hoe ze dit gaan aanpakken, want het mooiste van een oude kerk zijn de iconostase en eventuele fresco’s. Dit kun je niet even verplaatsten, want de iconostase is een soort (rijk gedecoreerde) muur van hout tussen het gedeelte waar de gelovigen zitten en het deel waar alleen de papas mag komen en fresco’s zijn oude muurschilderingen. Ik ga toch maar kijken en hoor het wel als ik de wind van voren krijg van de bouwvakkers. Ik klop voorzichtig op de openstaande deur en als ik niets hoor stap ik naar binnen. De bouwvakkers staan te praten en negeren mijn ‘Kalimera’. Ik zie al dat alle muren kaal zijn, alhoewel het plafond wel een mooie versiering heeft. Als ik naar links kijk zie ik de iconostase helemaal ingepakt in dik plastic. Hij is zelfs nu nog prachtig om te zien, het hout is rijk voorzien van houtsnijwerk en helemaal goud geschilderd. Het wordt straks vast wel weer een mooie kerk.
We rijden verder en vinden en ik zie op de kaart dat zich aan de rechterkant een klooster moet bevinden. Het pad is onverhard, maar we rijden er toch in en komen bij een soort boerderij, waar we de scooter parkeren. Het laatste stukje lopen we en dan zien we een klein gebouw even verderop in het weiland staan. Ik maak het touw van het hek los, zodat we dichterbij kunnen komen en zie dat de grond hier bezaaid is met geitenkeutels. De deur van het gebouwtje sluit niet goed meer en is ook vastgebonden met een touw. Ik frummel het touw los en doe voorzichtig de deur open, want je weet maar nooit wat hier achter verstopt zit. Het is een kapelletje, compleet met alles erop en eraan, maar dan wel een voor geiten zo te zien. We sluiten alles weer af en Jan kijkt op Google waar het klooster dan is. Voor een bezichtiging zouden we nog een ander hek door moeten, dat ook gesloten is. We vinden het wel leuk geweest zo en gaan verder met de scooter.
Een stukje verder staat een klooster direct aan de weg. Hier zijn we negen jaar geleden ook geweest, we herkennen het gelijk. Het verschil is dat nu alles gesloten is en dan bedoel ik ook echt afgesloten zodat je echt niet naar binnen kunt. We rijden verder door en komen om een uur of twee weer bij ons appartement. We hebben inmiddels twee meter schaduw tegen het huis aan en de hitte valt mee, want we vangen hier nog een klein beetje wind. Bij onze supermarkt halen we alle ingrediënten voor een choriatiki (een Griekse salade) en dan is het tijd om wat uit te rusten.
Later op de middag kijken we op ons terras de kwalificatie van de Formule 1 in Spanje en zien hoe Norris op het laatste moment de pole position pakt. We kijken via F1 tv omdat we niet gelijk met Amber Ziggo kunnen kijken, dat betekent dat we wel hetzelfde commentaar hebben maar dat we niet de boordradio’s kunnen horen. Nou ja, niks aan te doen, we zijn al blij dat we beeld hebben.
Na de F1 pakken we de scooter weer en rijden richting het noorden. We proberen wat doodlopende weggetjes en rijden dan verder door tot we bij de wetlands zijn. Hier parkeren e de scooter en wandelen we een klein stukje bovenlangs de wetlands. Het is schitterend hier, maar er zijn veel minder vogels dan we hadden verwacht, eerlijk gezegd zien we er misschien één of twee.
Nu rijden we terug via een klein weggetje en ineens zie ik iets. ‘Stop, stop, stop!’ roep ik naar Jan. Hij remt en vraagt wat het probleem is. ‘Ik zag een bijeneter!’ roep ik enthousiast. Nu zien we dat het niet één bijeneter is, maar een hele kolonie. De bijeneter is opvallend gekleurd met een blauwe buik, gele keel en rug en roodbruine vleugels. Hij heeft een zwarte oogstreep, alsof hij eyeliner heeft gebruikt en ze zijn beschermd. We besteden veel tijd aan het fotograferen van de vogels, want ze willen nog niet echt meewerken. Ineens voel ik wat prikken op mijn voet, ik kijk naar beneden en er zit een grote, groene sprinkhaan op. Ik ben helemaal niet bang voor sprinkhanen, maar toch heb ik ze liever niet op mijn blote vel. Er zitten er nog veel meer, zien we, en we rijden toch maar weer een stukje verder.
We komen nu meer aan de westkust en zien dat de zon al begint te zakken. Wanneer we langs de wegwijzer naar Petani Beach komen, volgen we die. Met enorm veel haarspeldbochten komen we steeds lager, tot we bij het strand zijn. Het strand wordt helemaal omringd door hoge rotswanden en er is een leuke strandtent, waar we even koffie drinken. Via Kalata en Monopalata rijden we terug naar Lixouri.
We eten weer bij het restaurant van gisteren, want dat was goed. Vooraf nemen we gebakken haloume kaas en daarna kleftiko en kipsouvlaki. Op het terras naast ons zien we hoe België scoort binnen een paar minuten. Na het eten kijken we de tweede helft op ons terras en zien we het zelfs 2-0 worden, al hadden we dat niet meer verwacht na twee afgekeurde doelpunten wegens buitenspel.

Geschreven door Hazenreizen