Vanmorgen met de bus weer naar Ano Lechonia, want we gaan met de museumtrein naar Milies. De bus vertrekt om 8.45 en we hebben geen brood in huis, dus eten doen we maar bij de bakker. Tegenover de bushalte zit een grote bakker met zoetigheid te kust en te keur, maar we zoeken een sandwich. De bakkersvrouw kijkt teleurgesteld, een sandwich heeft ze niet. Ik wijs naar de koffietent aan de overkant van de straat, moet ik dan daar wezen? Ze twijfelt even, maar knikt toch. Als we weg willen gaan, roept ze ons terug. Of we heel even kunnen wachten, dan overlegt ze nog even met haar man. Een hoop Grieks gebrabbel in de bakkerij en komt ze terug met een verhaal over kaas en salami. Prima, doe ons maar kaas. Kaas en salami? Vraagt ze nog eens. Ja ook goed. De bakker komt ons persoonlijk twee broodjes laten zien, of die voldoen aan onze wensen? Nou dat doen ze zeker, lekker versgebakken brood dat nog een beetje warm is. Ze worden flink beleg met ham en kaas en voor ons ingepakt. Waarom ze hier ham nu salami noemen weet ik niet, maar het smaakt heerlijk.
We kopen een treinkaartje en ook hier wordt je plaatst van tevoren bepaalt. De banken bevinden zich aan weerszijden van de coupe, dus je zit met je gezicht naar elkaar. Ik heb er al snel genoeg van en verkies een staanplaats op het bordesje, waar ook de conductrice zit.
Hele stukken van dit traject hebben we al eens gelopen, maar toch is het heel anders wanneer je in dit treintje het landschap aan je voorbij ziet trekken. Je hoeft niet op te letten waar je je voeten neerzet, dus je ziet veel meer.
We hebben een korte stop van 15 minuten in Ano Gatzea, waar we enthousiast begroet worden door een hond en een poes. De machinist stapt ook uit, dus ik kan mooi even een kijkje nemen in de locomotief. Hij is niet ontworpen voor iemand van mijn formaat, dus het is goed dat ik alleen passagier ben. We vervolgen onze weg naar Milies, waar het eindstation is en de locomotief afgekoppeld wordt voor het handmatig draaien om straks weer terug te kunnen rijden.
In Milies nemen we nog even koffie met iets lekkers, voor we aan de wandeling terug beginnen. We blijken behoorlijk honkvast, want we kiezen toch weer voor ons café van de vorige keer. Bij het oversteken van het centrale plein blijkt de kerk open, dus daar nemen we eerst een kijkje. Deze kerk is ongeveer 400 jaar oud en de prachtige fresco's en iconasten zijn ongeveer 270 jaar oud, echt de moeite waard om even binnen te kijken.

(http://www.greeka.com/thessaly/pelion/pelion-churches/milies-agioi-taxiarches.htm )

Ditmaal lopen we een andere route naar Kala Nera, waarvan we even het begin moeten zoeken. We komen bij een kerkje met vlaggetjes, waar we onze watervoorraad aanvullen. Ik maak net een foto van de kerkklok als de papas naar ons toe komt lopen. Hij vertelt dat hij Eleni (Helena of Ellen) heet, maar dat geloof ik niet. Dat is toch geen naam voor een papas met een grote baard. Later begrijpen we het, de kerk het Agios Eleni. Vandaag is het de verjaardag van de kerk of het is naamdag, dat kan ook. Zijn Engels is niet zo goed, en mijn Grieks nog slechter. We bedanken hem voor de informatie en lopen een stukje verder. Ik wil even op de kaart kijken, maar die is nergens meer te vinden. Ik zal hem toch niet hebben laten liggen? Terug naar het kerkje dus en even zoeken. De papas komt direct weer naar ons toe. Willen jullie water? Nee. Zoeken jullie de trein? Nee. De woorden roadmap of map kent hij niet, dus ik probeer het Griekse charta, maar ook dat doet geen belletje bij hem rinkelen. Jan vertelt dat we naar Kala Nera willen lopen en de papas stuurt ons terug naar het plein, dat is de weg naar de Kala Nera. Dat weten wij ook wel, maar we willen een andere weg naar Kala Nera en dat kunnen we hem niet duidelijk maken. Gelukkig vind ik de wegenkaart en we nemen afscheid van de papas. Wanneer we linksaf slaan, begint hij ijverig te gebaren, ja ik weet het: Kala Nera is de ander kant op. Om het niet zenuwachtig te maken, gaan we op een muurtje zitten en wijzen in de goede richting. Hij is gerust gesteld en loopt naar binnen. Wij lopen verder naar links en schieten snel het pad in dat ook naar Kala Nera loopt.
Het is een mooi pad, een heel mooi pad ... maar niet altijd. Soms goed bewegwijzerd en goed te lopen, een andere keer overwoekerd met met name prikkend onkruid en struiken. We steken een rivierbedding over, waar nog water in stroomt en komen erachter dat alle beesten die hier huizen gelukkig harder van ons schrikken dan wij van hen. Het vele geritsel getuigt van een behoorlijk aantal levende wezens en soms zien ze nog net een staart in de struiken verdwijnen. Een keer nemen we een verkeerd pad en na een flinke klimpartij komen we in een olijfboomgaard terecht. We kunnen hier nergens meer een aanwijzing vinden en een pad loopt er ook niet echt. Terug dus maar tot de laatste rode stip en vandaar opnieuw zoeken. We vinden het pad weer terug en letten deze keer beter op.

Thuis aangekomen steekt de wind op en inmiddels onweert het tikt de regen zachtjes op ons zonnescherm. Er loopt zelfs een klein straaltje water van het zonnescherm af en vormt een plasje op het terras. Her restaurant is gelukkig vlakbij, dus echt nat zullen we niet worden vandaag.

Geschreven door Hazenreizen